Yvonne Lourens-Demmendaal
Kent 10 personen
Bekijk het volledige profiel van Yvonne Lourens-Demmendaal en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Yvonne Lourens-Demmendaal heeft 28 klassenfoto's en kent 10 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenOp deze school heb ik een geweldige tijd gehad.
Op deze school heb ik een geweldige tijd gehad. Het reizen met de trein vond ik niet altijd even gezellig, maar ja, het was de enige manier om er te komen en in de trein heb ik nog heel wat leerwerk voor repetities en toetsen verzet dus het had ook nog wel enig nut. Gek genoeg kan ik me niet zo heel veel namen herinneren van leerkrachten,ze hebben kennelijk niet veel indruk gemaakt. Diegene die me nog wel voor de geest staan zijn, Rene Vleut (waarvan ik voor mijn slotwerkstuk van het examen een 10 kreeg. Rene nog bedankt! Ik heb het werkstuk trouw bewaard), Diet Grosheide die later trouwde met Onno Zijlstra (ik ben met Mathilde van Mourik nog naar de bruiloft geweest in Zeist) van wie ik gym had vond ik een leuke vrouw maar dat kwam waarschijnlijk omdat gym zo ongeveer mijn lievelingsvak was en meneer Verdoold, die psychologie gaf. Ik vond hem een bijzonder aardige man. De werkweken waren ook altijd een geweldige belefenis; weinig slapen en een hoop lol, vooral de bonte avond. De stages op de verschillende scholen vond ik superleuk en ik zag mezelf al voor mijn eigen klasje staan. Ideeën had ik te over. Helaas heeft het niet zo mogen zijn, want banen waren er weinig en kleuterleidsters teveel. Mijn 100ste sollicitatiebrief heb ik in het rood geschreven (nooit iets op gehoord) en 2 keer ben ik uitgenodigd voor een proefles. Eén was in Wijster, een plaatsje waar kort daarvoor de treinkaping door de molukkers was geweest. Ik heb vriendelijk bedankt voor de uitnodiging, want ik was niet levensmoe en stel je voor dat ze weer zo'n actie op touw gingen zetten. Mijn tweede uitnodiging was in Rotterdam. Ik ben daar vol goede moed naar toe gegaan gewapend met een enorme tas met spullen die ik nodig had voor mijn bijbelverhaal, gymles en knutselles. Ze waren heel tevreden met wat ik had laten zien, maar aan het eind tijdens het gesprek met het hoofd van de school en iemand van het bestuur kreeg ik te horen dat er eigenlijk al iemand was aangenomen, maar dat ze mij toch nog hadden laten komen omdat ik zo enthousiast gereageerd had aan de telefoon. HEEL FIJN!!!, maar niet heus. Daarna heb ik het roer omgegooid en ben gaan werken bij de Jeugd Tand Verzorging waar ik het enorm naar mijn zin heb gehad en ook nog veel profijt heb gehad van mijn opleiding. Van meiden uit mijn klas weet ik eigenlijk niets behalve van Mathilde van Mourik, die getrouwd is met Bert Raadgever. Soms kom ik Nora de Bruijn nog wel eens tegen. Maar wat is er geworden van Rieneke, Edith, Betty en alle anderen? Op schoolbank heb ik niemand van mijn jaar aangetroffen. Heel jammer!!! Ik hoop dat iemand zich gaat melden.
Marnixkweekschool, 1974
Aan deze kleuterschool denk ik met zeer gemengde gevoelens terug.
Aan deze kleuterschool denk ik met zeer gemengde gevoelens terug. In de eerste klas, als jongste kleuter, had ik het nog wel naar mijn zin, we hadden een lieve juf waarvan ik me de naam helaas niet meer kan herinneren. Bij juffrouw van Wijk vond ik het ronduit vreselijk, wat een moeilijke vrouw (waarschijnlijk voor zichzelf net zo erg als voor "haar" kleuters). Een aantal dingen staan me nog heel scherp voor de geest: Als je 'morgens of 's middags op school kwam moest je van die katoenen slofjes om je schoenen doen. Naarmate je schoenmaat groter werd (het slofje groeide helaas niet mee en een grotere werd niet verstrekt) ging dat steeds lastiger. Ik kan me nog herinneren dat ik op een dag de slofjes niet meer aankreeg (waarschijnlijk was ik vol trots op mijn nieuwe stappertjes naar school gekomen) en juffrouw van Wijk vroeg om me te helpen. Ze keek me streng en doorvorsend aan en gebood me net zo lang op de gang te blijven tot het me gelukt was die krengen om mijn schoenen te wurmen. Wat voelde ik me alleengelaten door dat mens (een ander woord kan ik er niet voor bedenken). Dit verklaart vast en zeker de "knokken" die heel veel van mijn leeftijdsgenoten aan de zijkant van hun grote tenen hebben ontwikkeld, want je wilde geen nieuwe schoenen aan. Die te kleine dingen pasten in elk geval in die vermaledijde slofjes, dus je liet het wel uit je hoofd om tegen je moeder te zeggen dat je tenen ongeveer dubbel zaten in je schoenen, want stel je voor dat je mee moest naar Van Keeken, waar ze zo'n prachtig apparaat hadden waar ze, als je erin stond, dwars door je schoenen heen konden kijken en zouden constateren dat jij toch echt aan een paar grotere toe was????????? Eens in de zoveel tijd moesten we in de zandbak een zandtaartje vanuit een vormpje op de rand van de zandbak leggen en dan kwam de juf langs om het "taartje" te controleren en o wee als er een hoekje af was. Dan schoof ze met haar grote hand jou taartje van de rand en mocht je nog eens proberen, net zolang tot het haar goedkeuring kon wegdragen. Trauma's heb ik daar van gekregen (mijn kinderen kregen geen zandvormpjes en hoefden al helemaal geen "perfecte taartjes" te bakken). Ook haar verjaardag was een belevenis of zich. Nadat we haar een cadeautje hadden gegeven werden we getracteerd op een petit-fourtje en een bekertje limonade. Maar wanneer je denkt dat je deze tractatie zomaar ongelimiteerd mocht nuttigen heb je het goed mis!! Dat was een heel ritueel. Juf zei": "nu mag je een slokje van je limonade nemen" en na verloop van tijd: "nu mag je een hapje nemen" Al met al duurde het zo lekker lang eer de boel op was. Kun je je voorstellen dat ik heden ten dagen niet weet hoe snel ik een taartje naar binnen moet proppen en laat niemand zeggen wanneer ik een "hapje mag nemen", want die smeer ik het restant in zijn/haar gezicht. Het jaarlijkse schoolreisje was een bezoek aan Avifauna. En weet je met welk vervoersmiddel..... met je eigen step en juf van Wijk op haar fiets ernaast. Mijn vader noemde haar "het stalen vest", omdat het leek alsof ze in een harnas zat terwijl ze op haar fiets reed. Nee, aan mijn kleuterschooltijd bewaar ik niet veel fijne herinneringen, ik zou er een boek over kunnen schrijven, maar dat wordt vast geen gezellige roman, dus zal ik het hier maar bij laten.
Juliana Kleuterschool, 1962
Hier had ik het absoluut minder naar mijn zin dan op de Bethlehemschool ook al was dat maar één deur verder, het was een totaal andere wereld en in eerste instantie niet bepaald mijn wereld, maar ja de leerplicht riep.
Hier had ik het absoluut minder naar mijn zin dan op de Bethlehemschool ook al was dat maar één deur verder, het was een totaal andere wereld en in eerste instantie niet bepaald mijn wereld, maar ja de leerplicht riep. Ik heb me in 4 jaar door de MAVO heengeworsteld en ben ook nog met redelijk goede cijfers geslaagd (onbegrijpelijk). Mijn oprechte excuses aan meester Kisjes, die aan mij wiskunde moest leren.Ik heb de beste man regelmatig tot wanhoop gedreven. Ook voor meester Noot,die trachtte mij de engelse taal te leren spreken, was ik niet de meest favoriete leerling.Wij lagen elkaar duidelijk niet. Heel goede herinneringen bewaar ik aan meester van der Roest, een zeer aimabele man die van werkelijk alle leerlingen die hij ooit heeft lesgegeven tot op de dag van vandaag de namen nog weet en ik weet dat omdat ik hem nog regelmatig spreek. Het allerleukste vond ik het in onvangst nemen van mijn diploma, want toen mocht ik weg!!!!!!!!!
Ichtus MAVO, 1970