Wim Bartelds

M'n eerste twee jaar (geloof ik) zat filosofie nog aan de Kraneweg.

M'n eerste twee jaar (geloof ik) zat filosofie nog aan de Kraneweg. Prachtig soort van herenhuis, met veel hout, veel kieren en gaten. Arjo Vanderjagt had een collegezaaltje helemaal bovenin, waar een takje van een boom zelfs door de muur heen naar binnen was gegroeid. Toen de faculteit naar een ander gebouw verhuisde, een of ander voormalige scholengemeenschap, was er veel minder sfeer. Neemt niet weg dat ik met genoegen terugdenk aan colleges van Jeroen Bartels (een van de meest integere mensen die ik ooit ben tegengekomen), Jos Lensink met z'n marxisme, Detlev Paetzold, Arjo Vanderjagt, Corver (de grote Kant-kenner) -en met wat minder genoegen aan de colleges van de aartsluie maar daarom niet minder van zichzelf overtuigde prof. H.H. Holz, of aan de 'vrouwenfilosofie' ofzoiets van iemand die Judith heette (veel on-logica, substantieloos gebabbel -ik meen overigens, voor de goede orde, dat dat overwegend aan de docente lag, niet aan het vak als zodanig). De gemiddelde filosofiestudent was, althans pakweg tussen 1988 en 1993, een beetje saai. Er waren er nogal wat die meenden dat filosofie een bijzonder verheven vak was, quasi 'beter' dan alle andere disciplines, en die dan ook met een onnatuurlijke ernst door het leven gingen. Ergens in 1990 ofzo werd (ik meen vanuit de faculteit) het fraaie initiatief ontplooid om periodiek een 'filosofencafé' te houden: m'n goede vriend Klaas Snippe en ik ging er naar toe in de aanname van 'gezellig 'n beetje zuipen en ouwehoeren met de medestudenten'. Dat leek ons zeer aangenaam. Maar de pakweg zeventien mensen die er waren, verloren zich in ernstige beschouwingen, en gedronken werd er nauwelijks. -Jah, de docenten die er waren, die zaten overwegend gezellig te hijsen en te ouwehoeren aan de bar. De meeste der aanwezige studenten vonden dat toch 'n beetje raar. Ik heb het filosofencafé later maar niet meer bezocht. Wel heb ik bij die gelegenheid gesproken met Rose (Parker heette ze geloof ik), een van de meest fascinerende vrouwen ter wereld. Haha, van het gesprek weet ik weinig meer (behalve dat ze 't filosofencafé ook suf vond): ik kon alleen maar sprakeloos naar de meest schitterende, de meest sprekende ogen kijken die ik ooit gezien had. Anyway, nu kan ik wel zeuren over die overmaat aan ernst op de faculteit, maar een en ander neemt niet weg dat de kwaliteit van de meeste hoorcolleges hoog was, dat er in de meeste werkcolleges goeie discussies waren, en dat de studie me een instrumentarium voor de rest van m'n leven heeft meegegeven. Het nieuwe gebouw aan de Boteringestraat heb ik alleen als bezoeker nog 'es gezien. En tot mijn Grote Vreugde las ik onlangs ergens dat Jeanne Peijnenburg bijzonder hoogleraar is/wordt. Dat zal dan goddomme 'es een keer tijd worden, dat had al lang geregeld moeten zijn!

RUG Faculteit Wijsbegeerte, 1988