William Wilting

Ik ging om met mensen die ook graag met mij omgingen en over het algemeen liever met meiden dan met jongens, omdat ik ze aardiger vond in de omgang.

Ik ging om met mensen die ook graag met mij omgingen en over het algemeen liever met meiden dan met jongens, omdat ik ze aardiger vond in de omgang. Ik was altijd wel bang om iemand te benaderen, omdat iedereen iets over iedereen te zeggen of denken had en je dus niet vrijuit je eigen ding kon doen. Ik had veel moeite om daarmee om te gaan. Buiten schooltijd zagen veel mensen elkaar op het internaat dat vlakbij lag. Een voordeel was dat je een veilige plek had om te leven. Een groot nadeel was echter dat je geconfronteerd werd met een dubbele opvoeding, omdat je in het weekend gewoon naar huis ging. Ik kon in de laatste jaren op school goed opschieten met leraren als Marieke den Biesen van de muzieklessen. Het was een speciale ervaring om privé les van haar te krijgen. Zij richtte zich op wat leefde in het muziekhart, in plaats van alleen maar te kijken naar wat het beste was. Zo voelde ik me thuis in dat vak. Ik kreeg zelfs een privé examen; iets dat erg ongebruikelijk is. En het resultaat na al die jaren: Ik heb iets dat mensen aan me waarderen. En dan Don van Dijk, een van de grootste grappenmakers die je tegenwoordig onder leraren nog tegen komt. Mensen met wie het niet klikte waren er natuurlijk ook, maar daar noem ik liever geen namen van. Zou niet eerlijk zijn. Leerlingen die ik mocht of met wie ik graag op had getrokken waren Jacqueline Kint, Annegien van 't Hoog en Sultana. Van de laatste weet ik niet de achternaam, maar ze leeft helaas niet meer. Ik heb haar heel kort, maar erg goed gekend in mijn laatste schooljaar op het VSO. Ik vond het dan ook een kwalijke zaak dat ik niet bij de herdenking betrokken werd toen ik al van school was vertrokken. Nu, 11 jaar later, denk ik nog steeds aan Sultana terug en sta nog steeds stil bij het verlies van een van de beste vrienden die ik heb gehad.

Onderwijsinstelling Convergo, 1986