Tom van den Berge

Voor een jongetje dat op 4-jarige leeftijd aan zijn vaders hand voor het eerst naar Stadion Feyenoord ging - en vanaf dat moment verloren was - was voetbal tijdens zijn lagere-schoolperiode (en nog jaren daarna.

Voor een jongetje dat op 4-jarige leeftijd aan zijn vaders hand voor het eerst naar Stadion Feyenoord ging - en vanaf dat moment verloren was - was voetbal tijdens zijn lagere-schoolperiode (en nog jaren daarna....) het belangrijkste wat er bestond. En dat gold denk nog wel voor een paar andere jongens in mijn klas. Voor Henk Baan en Dick den Otter, die beiden voor Overmaas speelden en voor John van Maastrigt, die uitkwam voor FSV Pretoria. We voetbalden op het schoolplein en na schooltijd zetten we dat voort in het 'plantsoentje' of in het 'parrekie'. De jongen met wie ik de laatste jaren van de lagere-schooltijd het meeste omging was Rob Ramsteyn. Vreemd genoeg geen voetballer, maar een handballer. We hadden en.... hebben een soortgelijke humor. We zijn elkaar tijdens onze middelbare-schooltijd (SG Hugo de Groot) en daarna blijven zien. We schaakten en gingen vaak naar de bioscoop. Op een bepaald moment zijn we elkaar uit het oog verloren, maar toen we elkaar verleden jaar bij toeval ontmoetten hebben we meteen een afspraak gemaakt om ergens te gaan eten en om eens uitgebreid bij te praten. Rob Ramsteyn en ik hebben veel gelachen, maar om wie ik het meest heb moeten lachen, is Henk Timmermans. Hoewel hij venijnig kon zijn tegen klasgenoten, was hij - die toen een grote liefde voor duiven had en er ook zijn sport van had gemaakt - een clown van de eerste orde. Hij heeft eens achter meester De Bruin gezichten staan trekken, die ik me nu nog kan herinneren. Tsja, meester De Bruin... Voor mij was hij de ultieme leraar. Streng, humoristisch, rechtvaardig. En sportief! Hij heeft een aantal malen meegevoetbald op het schoolplein! Na het verlaten van de lagere school heb ik hem verschillende malen opgezocht. En hij mij. Toen ik in mijn eerste middelbare-schooljaar met een gebroken enkel thuis in bed lag, is hij mij komen bezoeken. Maar ach, wat tragisch... Hij stierf kort nadat hij met pensioen was gegaan. Ik meen in zijn geliefde Frankrijk. Hij woonde op de Dordtselaan, boven het postkantoor. En dan schoolliefdes? Ik was niet zo'n vlotterik. Nooit geworden ook. Ik weet wel dat Ron Tuppert eens een keer tegen mij zei toen we samen van school naar huis liepen: 'Weet je wat ik doe als we straks op werkweek gaan? Dan zeg ik tegen [meisjesnaam]: "Kom eens, ik moet je wat vertellen in je oor, een geheim. En als ze dan naar me toe komt geef ik haar een kus." Dat was de eerste keer dat ik me bewust werd dat meisjes niet alleen mijn klasgenoten waren, maar dat ze het bestaan reusachtig konden veraangenamen. Wat een goed idee van Tup, zoals we hem toen ook wel noemden. Maar je moest wel durven, zeg. Ik kwam er al snel achter dat het mij aan lef ontbrak. Ik werd wel verliefd, verliefd op Yvonne Lubking, maar in stilte...

Oude Vlietschool, 1962