Als je tegenwoordig over huisdieren spreekt, gaat het al gauw over een rashond van enkele honderden euro’s. Of een kat, of een exotisch dier uit een of ander ver tropisch land.
Ik herinner mij nog onze eerste huisdieren. Dan schrijf ik over 1950 ongeveer. Jippie en Joepie. Achter het huis waar wij woonden in Rotterdam Noord lag een, naar hedendaagse maatstaven gemeten, riante lange tuin met achter in een tuinhuisje voor het tuingereedschap en de fietsen. Op een dag was mijn vader een gat aan het zagen in de zijkant van het tuinhuisje. Op de verbaasde vragen van mijn zuster en mij kwam geen antwoord. We moesten maar afwachten.
Het bleef gissen tot de volgende zaterdag. Pontificaal en met enige trots bracht mijn vader een doos mee en daar kwamen Jippie en Joepie uit. Krielkippen!! Die had hij bij de kippenboer op de Grindweg opgehaald. Een inderhaast opgezette gaasomheining hield de kleine beestjes in de tuin. Ik weet nog dat mijn vader de sleutel van het tuinhuisje aan mij gaf en zei: “dit zijn nu jouw huisdieren en daar moet je goed voor zorgen”.
Dat betekende het hok schoonhouden, voer en water geven en ‘s morgens voor het naar school toegaan eieren rapen. Meestal 2 kleintjes. In het begin was dat een feest. Je vertroetelde dit kleine pluimvee tot in het oneindige. Wat brood en groenafval en af en toe wat korreltjes zorgden voor een optimale verzorging. De jongens uit mijn schoolklas kwamen graag kijken en probeerden dan altijd Jippie en Joepie te vangen. Zonder succes. En af en toe fladderden ze over het hek bij buurvrouw Van Dalen. Dan moest je erachteraan. Het eten van de eieren was altijd een feest. Die kwamen immers van de dieren die je zelf verzorgd had. Een prachtige herinnering aan die eerste huisdieren. Wat er later mee gebeurd is weet ik niet meer, maar ik vrees dat ze dat ze dezelfde weg hebben afgelegd als Flappie van Youp van ‘t Hek.
Meer blogs:
Reacties 9
Katten bij ons vroeger. 'n Boerderij he, dan heb je die nodig i.v.m. ratten en muizen. Lieve katten, opgevoed door mijn zusje met haar eindeloze geduld. Later verdwenen onze katten zomaar, elk jaar als we een weekje op vakantie waren. Als we terugkwamen misten we er altijd een of twee. We hebben altijd gedacht dat ze gestolen waren omdat het van die prachtige schildpad katten waren en ze zo lief waren. Pas dertig jaar later kreeg ik te horen waar onze poezen vroeger waren beland. Mijn buurman vertelde me dat op tweede kerstdag 2018, die dag vergeet ik nooit meer. Hij vertelde gezellig tijdens een bakje kerstkoffie met kerstkoek wat zijn buurman vroeger met onze beesten had uitgespookt. De man die vroeger voor onze boerderij zorgde als wij weg waren had destijds tegen hem lopen snoeven over zijn daden. Het leven is een horrorshow.
Ik kan me niet herinneren wanneer precies de poes bij ons kwam. Ergens begin jaren '60. Dat was zo'n zwart/witte. Omdat Pipo de clown toen op woensdagmiddag altijd op TV kwam werd de poes Pipo genoemd. Ik weet nog heel goed dat hij dood ging, want ik vond hem dood achter het radiomeubel. Ik was volledig overstuur.
Vaag herinner ik me dat we een kat hadden, Moortje. Op een dag toen Moortje niet meer terugkwam vertelde de kruidenier ons (hij had zijn winkel in dezelfde straat) dat een motor rijder hem had aangereden en dat hij hem had begraven. Onz eerste huisdier was een hond, Flappie. Hij was al vier jaar en woonde in Amsterdam bij een oudere dame die vaak bij ons op bezoek kwam. Op een zondag liet ze Flappie bij ons, mijn ouders vonden het goed. Mijn broer en ik waren gek met hem. Het was een 'vullisbakkeras', maar geweldig lief. Hij was gek op mijn moeder. 10 jaar was hij bij ons totdat hij kanker kreeg en de vee arts hem een spuitje gaf. Ik vergeet hem nooit.
We hadden een kanarie, genaamd Pietje, en een hond, Trixie. Toen Trixie stierf was het natuurlijk een groot verdriet. Mijn ouders wilden geen hond weer, want die ontroostbare kinderen als het beest dood ging was een drama. Tot twee jaar later... Mijn oudste broer kwam thuis van zijn werk. Hij had zijn hand in zijn jas. "Mam.... ik heb iets." Mijn moeder schrok want ze dacht dat hij iets met zijn hand had. Maar nee... hij haalde een piepklein hondje uit zijn jas. De mensen waar hij een dak gelegd had, hadden een hond die een pup had gekregen. Ze wilden het beestje verdrinken, drie weken oud. Mijn broer (grote, forse vent, hart ter grootte van een erwt) kon dit niet aanzien en heeft hem meegenomen. Wij waren dolenthousiast, maar ja... mijn ouders willen geen hond weer. Mijn vader zei dat ze mocht blijven tot ze sterk genoeg was en dan zouden we een goed tehuis voor haar zoeken. Zoals je wel zult begrijpen.. dat laatste is nooit gebeurd. Sita heeft een heerlijk leven bij ons gehad en ze is 18 jaar geworden!!
Ik kan me nog herinneren dat mijn ouders van mijn half zus een hond kregen omdat ze naar Canada zou gaan verhuizen of dat ooit gebeurt is weet ik niet maar wel dat ik niet ouder moet zijn geweest dan een jaar of 5. Het was wat je nu een boomer noemd met de naam Beatle omdat hij net zo kop had als de beatles. Zo zes jaar later heeft me ouders hem weg gedaan iets wat ik nog steeds niet begrijp maar ik vermoed dat het is geweest omdat mijn vader niet van dieren hield (mijn vader had een sterke nasitische aandoening).
Jawel postduiven, jarenlang plezier mee gehad en succes.
voor zover ik weet hadden al vroeg een hondje, ik bracht later altijd allerlei dieren mee naar huis die hulp nodig hadden, ik vroeg dan aan mijn moeder of het mocht in een doos naast de kachel en het mocht altijd.. de meesten dieren bleven later altijd bij ons en gingen niet meer weg.. dus er liep en vloog nogal wat rond hoor, een eend, een kraai, een schildpad, kleine vogeltjes, noem maar op... alles kon en mocht wat dat betreft.. en nog altijd heb ik medelijden met heel veel dieren (en ook met mensen) ... ik zou ze allemaal willen helpen maar ja, dat kan ik niet meer... jammer.
Ozze iëstje honk vreuger heem woar d'r Fidel e oog wit e oog sjwat kom ich inne honk teage da num ich dem nog ummer zoeë. Trouwens han nog ummer inne honk
Vroeg aan de borrel :-)