Salomon Pierre Jean (Peter) Dingsdag
Kent 5 personen
Bekijk het volledige profiel van Salomon Pierre Jean (Peter) Dingsdag en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Salomon Pierre Jean (Peter) Dingsdag heeft 2 klassenfoto's en kent 5 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenNOG MET LEI EN GRIFFEL IN DE 1e 2 KLASSEN LAGERE SCHOOL
VANWEGE DE SCHAARSTE BEGIN JAREN ' 50 EN DE ARMOEDE IN DIE OPBOUWJAREN KRIJGEN WE IN DE 1e TWEE KLASSEN GEWOON NOG LEITJES EN GRIFFELS OM TE LEREN SCHRIJVEN, NET ALS VROEGER ONZE OUDERS EN GROOTOUDERS ... Zodat we een schooltas hadden met een griffeldoosje en een sponzen-doosje , waarin je een bruin-e of witte boon heel leuk kon laten ontkiemen door het vocht erin. Ook krijgen we de eerste leeslessen nog met AAP-NOOT-MIES leesplankjes met losse lettertjes , die je op een richeltje moest doen om woorden te vormen. "PUH...OOOH... EEHEE ...SSSss " ...POES . Wat later gaan we schrijven met en kroontjespen en inkt. Die inktpotjes zaten in een klein gaatje in de schoolbankjes aan de zijkanten... Dat gaf vaak een geknoei. Waarvoor je altijd een vloeiblad moest hebben voor eventuele inktvlekken. Het was de kunst, om de penhouder van je kroontjespen voorzichtig beet te pakken en in te dopen. Zodat je alleen je kroontjespen in de inktpot deed en niet de penhouder. Dus goed opletten, want anders zaten je vingers en soms je kleding onder de Blauw inktvlekken. Ik vond het schrijven met pen en inkt leuk, omdat ik ook graag tekende. Van Juffrouw Chritoffel in de 3e klas,kreeg ik wel eens leuke stempel-plaatjes in mijn schoolschrift. Als beloning voor netjes en mooi schrijven. Niet alle kinderen vonden het schrijven met kroontjes pen en inkt leuk. Ik zag een s een jongetje die doopte punt van de lange vlecht van een meisje voor hem in zijn inktpotje. Wat grappig voor hem was, maar natuurlijk niet voor dat meisje..! Pas in de 3e klas heb ik voor het eerst een BALPEN gezien. Dat is nog een hele nieuwerwetsigheid dan... Met aardrijkskunde was het soms heel saai, dan moest je met de hele klas van die van buiten geleerde plaatsnamen rijtjes op gaan dreunen. De juf of meester hing dan een BLIND KAART MET STIPPEN op en dan tikte hij de plaatsen met een aanwijsstok aan. Dan allemaal tegelijk luid : (..) HOOGEZAND, SAPPERMEER, VEENDAM , WILDERVANK, OUD PEKELA, MIEUWE PEKELA, STADSKANAAL...! " ( met mijn excuses als ik het, na 70 jaar nu misschien fout doe ? Ha, ha, ha !! )
Christiaan de Wetschool, 1952
MOEITE MET STILZITTEN EN STEEDS JE ARMEN STIJF OVER ELKAAR...
Na de bewegingsvrijheid op de Kleuterschool , had ik erge moeite met de orde en tucht op de Lagere school. Al bij binnenkomst in rijen opgesteld de trap oplopen, terwijl iemand in zijn handen klapte voor de maat. Het steeds langdurig stil moeten zitten en stijf met je armen over elkaar. Met zijn tweetjes in een bankje... In de eerste klas krijg ik Juffrouw (de) Hart, een zure lange oude vrijster. Met haar haar stijf in een ouderwets knotje. Die kan mij niet uitstaan, maar ik haar óók niet . Vond haar een naar kreng. Als ik even praatte met mijn vriendje Bennie Swibben gooide zij de bordenwisser naar mijn hoofd. Ook liet ze mij dikwijls nablijven om niets. Zowel Bennie als ik konden makkelijk leren, maar de les werd altijd aangepast aan degenen, die met meer moeite leerden. Dus hoefden wij ook niet steeds op te letten. Dat maakte de Juf misschien kwaad ? Volgens mij had zij ook N. S. B. sympathieën . Die 5 jaar Nazi-propaganda in de oorlog hebben hun uitwerking niet gemist... Tijdens nablijven schold zij me uit voor "Jodenjong" en "Ratten-koppie". Nooit als er andere kinderen bij waren. Want ze liet mij alleen nablijven. Trok mij een paar keer aan 1 oortje naar 't fonteintje in de lege klas. Douwde mij met mijn hoofd onder de waterkraan. Soms sloeg ze met een liniaal op mijn handen, die ik van haar open moest houden. . Nadat Mama klaagde bij hoofd mijnheer Woelders, mocht ik in de 2e klas bij Juffrouw Bel, die was wel heel aardig voor me. In de 3e klas kreeg ik juffrouw Christoffel , die vond ik heel aardig en zij mij gelukkig ook. Die was een hele aardige onderwijzeres. Op de grote KLASSEFOTO in 1955 zit zij NAAST mij in een bankje. Wel werd ik nog steeds gepest door N.S.B. kinderen die ook op onze school zaten. Als ik naar huis wou, was bij voorbeeld mijn jas weg.... Bleek dan aan een touw uit raam gehangen en mijn schooltas ook... Vandaar dat ik in 1956 naar de Van Swindenschool ben gegaan voor de laatste 2 jaar lagere school.. Ook al was die school wel 40 minuten lopen van het Afrikanerplein af...
Christiaan de Wetschool, 1952
SCHOOLTUINTJES was héél erg leuk !
Op een gegeven moment hebben we schooltuintjes gekregen , over de Ringdijk in de Watergraafsmeer, naast het Volkstuinen complex " Klein Dantzig ". Allemaal kinderen van onze school met kleine houten klompjes aan. Eerst legde de tuinder die ons les gaf uit hoe je het gereedschap moest gebruiken, o.a. een hark en schoffel .Die hadden de meeste stadskinderen nog nooit gezien. Iedereen mocht in de kale aarde een paar "bedjes" maken, dat waren dan je eigenlijke tuintjes. Daarin mocht je groente zaaien en ook bloemen. Het eerste mocht iedereen zijn naam in TUINKERS zaaien, dat kwam leuk al heel snel op. Van de tuinkers kon steeds een beetje afgeknipt, voor door de sla van Moeder of zo op een boterhammetje. We zaaiden ook Kropsla, andijvie, bietjes, prei, uien, wortelen. Sperziebonen tegen bamboestokken aan. Elk seizoen weer andere groenten, maar ook verschillende soorten bloemen. In de Herfst Dalia' s en chrysanten en zomers o.a. mooie Zonnebloemen. HET VOLKSTUINEN EN SCHOOLTUIN-COMPLEX DAT KENDE IK AL JAREN. Voordat ik op Kleuterschool de Klaproos zin de Joubertstraat zit, komt er n.l. ELKE WEEK DE SCHILLENBOER in de buurt .Om in alle trappenhuizen de grote metalen schillenemmers te legen. Met het afval van aardappelschillen, groente-fruitafval, oud brood enz. Die schillenboer was een arme, kleine boer met maar een paar dieren. Hij deed de inhoud van de schillenemmers in een grote jute-zak . Wij waren altijd 1 van de laatsten op het Afrikanerplein. Dan mocht ik het paard een boterhm geven van de schillenboer. Dan snoof het paard heel blij. Hij tilde mij daarna naast hem op de bok, mocht ik altijd een stuk meerijden op de paardenwagen, Kruger straat dan de hoek om Schalkburgerstraat , de brug van de Ringdijk over. Dan was het wel een heel stuk terug lopen en ik moest een mevrouw of meneer vragen om mij te helpen oversteken... Het was nog zo stil op straat, je hoorde van verre al de hoeven van 't schillenpaard klotsen op de straatstenen, zodat ik al klaar stond.
Christiaan de Wetschool, 1952