ruurd veenstra

Waarschijnlijk zijn er weinigen die zo lang van het gemeentelijk lyceum hebben genoten als ik.

Waarschijnlijk zijn er weinigen die zo lang van het gemeentelijk lyceum hebben genoten als ik. Iedere kans om te blijven zitten zonder van school te worden gestuurd heb ik aangegrepen. Het beleven van de schoolfeesten, de eerste dronkenschap, de eerste sigaret, de eerste joint, de eerste zoen (ja, ook bij mij), kaarten bij Visser, biljarten bij De Vrijheid, enz. vond ik veel leuker dan de pogingen van de leerkrachten om mij iets nuttigs aan m’n verstand te peuteren. Nadat ik voor de tweede keer zakte voor mijn eindexamen ben ik zelfs de avondstudie havo gaan volgen aan deze school. Kennelijk was er in loop der jaren toch nog iets van de lessen blijven hangen, want na dit jaar kon ook bij mij de tas aan de vlaggenmast. Na mijn militaire diensttijd (in welke tijd ik alle gelegenheid had om mijn vaardigheden op het gebied van biljarten, diverse kaartspelen en het wegwerken van ongezonde hoeveelheden alcohol verder aan te scherpen) ben ik terecht gekomen bij een bank. In de loop der jaren ben ik blijven hangen in de administratieve hoek en is er (geheel tegen alle verwachtingen) toch nog iets van me terecht gekomen. Na een mislukt huwelijk, waar ik wel twee mooie dochters van 18 en 17 jaar (nu, in 2007) aan over heb gehouden, ben ik met mijn vriendin Elena in 1998 verhuisd naar Wolfheze (halverwege Ede en Arnhem). Daar hebben we een aantal jaren gewoond in een vakantiebungalow. Deze hebben we ingrijpend verbouwd tot een prachtige villa. Helaas hebben we ons huis in 2006 weer moeten verkopen omdat Elena haar baan, vanwege een van de vele fusies en reorganisaties in de bankwereld, kwijt raakte. Sinds anderhalf jaar wonen we nu tijdelijk in een chaletje op een camping bij Wageningen. Maar ook nu bleek eens te meer dat onze grote goeroe Johan Cruyff altijd gelijk heeft; “Elk nadeel heb ze voordeel” orakelde hij ooit. We werden gedwongen na te denken over onze toekomst. De zekerheid van een vaste baan (wat toch meestal de motivatie is om het leventje maar op de gebruikelijke en vertrouwde manier voort te laten kabbelen) was er niet meer. Een grote financiële stap terug, met weinig mogelijkheden tot een inhaalslag in het vooruitzicht, was onvermijdelijk. In ons achterhoofd hadden we al lang de latente wens om te zijner tijd naar het buitenland te vertrekken. Door de recente gebeurtenissen realiseerden we ons dat te zijner tijd maar eens in de zeer nabije toekomst moest gaan plaatsvinden. Na een lange zoektocht met vele tegenslagen resulteerde dit onlangs in de aanschaf van een quinta op een schilderachtig plekje aan een rivier in midden Portugal, waar we dit jaar nog naar toe gaan verhuizen. Ook deze quinta willen we ingrijpend verbouwen. En omdat je je toch een beetje verstaanbaar moet kunnen maken in de taal van het land waar je woont zit ik inmiddels wéér in de klas.

Gemeentelijk Lyceum, 1968