Pieter van der Linden

Achteraf toch een bijzondere school.

Achteraf toch een bijzondere school. In m'n herinnering heel intiem door de kleinschaligheid en met een hechte lererenploeg waarvan velen al lang samenwerkten. Vergelijk het eens met het voortgezet onderwijs nu. Voor mij was deze school het decor van mijn eigen cultuurschok na onze re-emigratie vanuit Afrika naar Nederland. Ik herinner me veel uit deze periode en vooral de docenten waar we als volleybalfanaten, met Mac de Man als trainer (Wrangler Torpedoes!), vrijdag's tegen volleybalden. Namen die ik me herinner zijn Ruisch (handel/economie, heel populair bij de leerlingen); Mac de Man zelf (biologie, grote snor, fanatiek en veel humor); Borstje (de schooldirecteur bij wie ik eens de bril van zijn neus heb gesmashed; goede en in m'n herinnering strenge man), van der Els (gym en Nederlands); van der Sluis (aardrijkskunde) en Zeegers (wiskunde). Allen heel betrokken als docent. Verder herinner ik me de wat oudere en lieve mevr. Clemens (docente Nederlands en opgegroeid in Nederlands-Indië; ze bracht mij het Nederlands weer een beetje bij), dhr. Lodder (rijzig en grijs, oudgediende met veel humor), mevr. Laarhoven (docente Engels die er altijd zo verzorgd uitzag), mrs. Tits (Engels), de jonge en sympathieke Steenhoven (geschiedenis) die eerst zo zenuwachtig was bij zijn lessen en Molenaar, docent Duits die bij de leerlingen heel wat losmaakte. Als bijzonder tragisch moment herinner ik me het dodelijke ongeval voor onze school waarin twee van onze leerlingen betrokken waren en waar ik getuige van was. Ik rij nog wel eens door de Abel Tasmanstraat en moet dan vaak aan dit drama terugdenken. Verder, jammer dat een categorale school als deze niet meer bestaat.

MAVO wielwijk/Scholengemeen..., 1976