rob velthuis
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van rob velthuis en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
rob velthuis heeft 0 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenDat was even een cultuurshoc, de overgang naar deze school die gepaard ging met een verhuizing van Apeldoorn naar Bathmen.
Dat was even een cultuurshoc, de overgang naar deze school die gepaard ging met een verhuizing van Apeldoorn naar Bathmen. Blij dat ik weg was uit de gevangenis aan de Molenstraat, kwam ik aan het Spijkerpad in een jongensreservaat, met op veilige (dachten ze) afstand het kuisheidsinstituut voor de meisjes. Was ik weer even op een vooruitstrevende school terechtgekomen! Leukste herinnering. We hadden een leraar engels, Van de Besselaar. Enorm gelachen met die man. Zijn bijnaam was Flipje. Dacht de eerste dag dat hij echt zo heette, en sprak hem zo aan.
mavo spijkerpad st.lebiunus, 1971
Drie jaar op deze school gezeten, eerste klas wegens doorgaand succes een keer geprolongeerd.
Drie jaar op deze school gezeten, eerste klas wegens doorgaand succes een keer geprolongeerd. Muziekonderwijs was een doorgaand succes hier. Een jaar lang elke zaterdagochtend dom liedjes meezingen op de melodie van een electronisch orgel. Hoe creatief, gelukkig werd dat later beter. Gymlessen waren een verademing na de lagere school. Liefst vier uur in de week volleyballen, basketballen, rugby, honkbal en apenkooien.
Katholieke Mavo Apeldoorn, 1968
Toen ik er kwam, waren school (en kerk) houten keten.
Toen ik er kwam, waren school (en kerk) houten keten. Met ideale vloeren om kroonpennetjes rechtop in te gooien. De nieuwbouw waarin we later kwamen, ligt al bijna weer plat. Nog net voor de sloophamer werd gehanteerd kon in september 2010 tijdens de reunie de boel nog eens worden bekeken. Leuke dag, veel mooie herinneringen (ook van anderen die ik me vaak niet herinnerde). Over de in een hoofd (van mij!) geschoten pijl, over 'martelpraktijken' in het fietsenhok (we waren de praktijken van Argentinië's junta kennelijk ver vooruit) en crossen in de boomgaarden bij Hennie. Er kwamen zelf bewaarde briefjes op tafel met door ons samengestelde ranglijsten van leukste meisjes. Uiteraard kwam één van die leukste meisjes daarmee. Zelfs de Stamps waren voor even weer bijeen, deze (voor de bandleden) legendarische groep die speelde op verfblikken en zelfgebouwde gitaren ('you've got this strange effect on me, and I like it'). Oefenen in schuurtjes thuis, en als hoogtepunt een optreden op school dat slechts wij ons nog bleken te herinneren: mijn (nog altijd) maat Emiel en Hennie (nu Henny, voor alle duidelijkheid: zonder te zijn omgebouwd). Een van de drie cheerleaders was er ook, de ons dierbare Pia. Anke is verkast naar Australië. En wie was de derde: Celica? Verdwenen. Net als Jos de wielrenner en Carooltje. Ronald Motshager woont in Thailand. Maar hij had in elk geval in zijn broers informanten afgevaardigd. Na 42 jaar duurde het soms even voor in een ver weggeborgen archief een herkenningssein begon te vonken. Al sloeg het meteen aan bij het zien van Evelien. Die is stiekum altijd ergens dichtbij gebleven. Net als in de klas, vlak achter me. Geen wonder dat er toen van leren weinig is terechtgekomen. Van leerkrachten herinner ik me dan ook niets meer, onze op de reunie aanwezige, opvallend afgeslankte directeur Elzinga uitgezonderd.
St. Hubertus (RK), 1964