Rob Janssen

Jubileum-uitgave van de AHOI bij het zeventigjarig bestaan van het Aloysiuscollege in 1987

De volgende tekst is mijn bijdrage aan de jubileum-uitgave van de AHOI ter gelegenheid van het zeventigjarig bestaan van het Aloysiuscollege in 1987. Deze tekst uit de schoolkrant geeft een goed beeld van hoe ik het AC ervaren heb. "Een verhaal deed de ronde op het Aloysius College. Er was ingebroken op de school die toch de naam had streng te zijn. Door leerlingen nog wel. Na een feest had een aantal leerlingen elk zijn redenen gehad om niet naar huis te gaan. In kleine groepjes - ze wisten het niet van elkaar - waren ze de school binnengekomen door een raam dat niet goed dicht kon. Geen van allen sliep rustig die nacht. Het gestommel van het ene groepje wekte bij de andere groepjes de angst ontdekt te worden. "Waren het paters?" Een verhaal en is het zo ongeloofwaardig? Is het zo gek dat leerlingen zich ook buiten de les op een school thuisvoelen? Ik denk dat een gebeurtenis als deze typerend is voor het Aloysius College. Voor mij, en ik denk voor vele anderen, is het AC meer geweest dan een leerinstituut. Op allerlei manieren was er een band met leraren, met leraressen en met andere leerlingen. Er waren saaie klasseavonden, maar ook waren er die heerlijke fietstochten met de klas. Er was de AHOI, er waren de buitenlandreizen, de toneelstukken en de AC week. Je leerde de leraren ook op een andere manier kennen, al gaf niet iedereen zich bloot. Inbreken in een school kan eigenlijk niet. Ook op het Aloysius College niet. De school had zelfs de naam streng te zijn. Maar het kon toch gebeuren dat we een aantal lessen in het parkje aan de Ruychrocklaan doorbrachten, omdat we bij Nederlands het boek uit hadden. Ook waagden de leraren het tijdens de Stuntnacht thuis te gaan slapen. "Het is zo rustig, ik ga pitten." O.K. het liep wel eens mis en er was wel eens het een en ander aan te merken op het AC. Er was zeker een betrokkenheid van de school bij de leerlingen. Maar deze kwam wel eens wat plichtmatig over. Ook was de afstand tussen de verschillende schooltypen nog duidelijk te voelen. In de gemengde mentor klassen van 5 VWO bleef je meer omgaan met je oude gymnasium- of atheneumgroep. Er werd niet gediscrimineerd en het was geen snobisme. Maar je kende je eigen groep beter. En het laatste punt wat velen zich indertijd afvroegen was dit. Wat is zo katholiek aan het Aloysius College? Meer dan aan een mis zo af en toe merkte je het niet. In de lessen en zelfs in de godsdienstles merkte je er weinig van. Maar ondanks die kleine dingetjes was het AC een heerlijke school. Je was er jezelf, je was geen nummer. Die band van m'n AC-tijd is 'r nog steeds. Als ik nu bekenden van school tegenkom is er dat gevoel van herkenning. Je hebt iets gemeenschappelijks. Het Aloysius College en al die mensen van toen hebben een invloed gehad op een belangrijk deel in mijn leven. Velen hebben mij ook geholpen met die ontwikkeling. Ik heb het voor een gedeelte aan hen te danken dat ik nu aan de Erasmus Universiteit studeer. Ik zit daar nu in het derde jaar van mijn studie Maatschappijgeschiedenis. Met de afstudeerrichting "communicatie en voorlichting" hoop ik iets in de public relations te gaan doen. En die voorliefde voor alles wat met communicatie te maken heeft zou wel eens kunnen komen van al dat geploeter aan de AHOI. Rob Janssen, 1984."

Aloysiuscollege, 1978