Remco van Duijvenvoorde
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Remco van Duijvenvoorde en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Remco van Duijvenvoorde heeft 0 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenVeel lamballen, maar ook hard werken
De school was net verhuisd naar de Does de Willeboissingel, naar een oud gebouw van de PNEM. Ik ging er heen met de bedoeling bedrijfseconomie te doen. Het eerste jaar kwam ik terecht in een leuke klas met inderdaad een paar typische figuren. “Olaf Palme, ik hoor een kogel galmen” was wekenlang een gevleugelde uitspraak. Van wie weet ik niet meer. Ik denk van Frans Meijer. Inderdaad kan ik me de Samsonite koffertjes en de ruitjesbroeken nog goed herinneren. Guilty as charged. Na het eerste jaar ben ik commerciële economie gaan doen. Bedrijfseconomie bleek toch oersaai, Het vak CE werd door meneer Reinders, als ik het me goed herinner. Reinders (toffe peer) met z’n vakbijbel Kotler. Stage gelopen met Rob (achternaam kwijt) bij een bedrijf in bedrijfskleding en later samen met Monique Kleijwegt deed ik onderzoek naar de in opkomst zijnde huismerken. Net als meer schoolgenootjes heb ik heel wat uurtjes rikkend en toepend doorgebracht in de Rode Tomaat. Standaard bij Engels (ik had kort daarvoor een jaartje in Ierland gewoond) en ook bij Nederlands recht. Dat was met zelfstudie aardig goed te doen. Ik kan me zelfs herinneren dat er dagen waren dat ik niet in het schoolgebouw ben geweest. Memorabel was het uitstapje naar Londen, onder leiding van leraar Engels Bono. We hebben daar met een aantal mensen de musical Evita gezien. Op weg terug maakte iemand (ik?) een foutje met onze taxi. We verwisselden Kensington Garden Square met Kensington Square Garden en hadden midden in de nacht geen geld meer voor nog een taxi. Dat betekende een flinke alcoholisch nevelige wandeling door Hyde Park in het midden van de nacht. Ja mensen, er was in die tijd nog geen navigatie. We moesten het doen met een toeristenkaartje en aanstekers. Terug op de boot heb ik samen met Bert (van der) Spek een fles rum en een doos sigaren in de tax free gekocht. Veel meer weet ik er niet meer van. Die ochtend moest ik werken. Ook dit is totaal aan me voorbij gegaan. Mocht ik de indruk wekken dat de studie van een leien dakje ging, dan heb je het mis. Het was hard zwoegen voor het eindexamen. Uiteindelijk ben ik in het inkoopvak gerold. Ik vond het leuker de ballonnetjes met gebakken lucht door te prikken dan ze zelf op te blazen. In mijn vak heb ik er echter wel heel veel aan gehad. Inkoop is immers omgekeerde marketing.
HEAO, 1983
Het was een leuke tijd, vooral in het oude gebouw
Mijn eerste middelbare schooljaar begon aan de Hekellaan. Een school met mooie, oude sfeervolle gebouwen en klaslokalen. Ik kan me het tekenlokaal op zolder nog goed herinneren. Je kwam er via een lange krakende trap en je kreeg er les van Schultz onder de zolderbalken. Leraren die ik me kan herinneren zijn Sprenger-de Roover (Nederlands). Die zette meteen in de eerste les al de toon door er iemand uit te pikken die net iets te vrijpostig antwoord op een vraag gaf. Hij bleek later erg mee te vallen. Zijn opvolger Ruygrok was een stukje minder soepel. Dan had je mevrouw Pauline Al en mevrouw Hustinx, waarover later meer. Ik kan me ook nog een geschiedenisleraar herinneren die totaal ongeschikt was voor het vak. Kinderen zijn soms erg hard op die leeftijd en zijn loopbaan was geen lang leven beschoren. Ergens wordt ook een ijs-incident genoemd. Ik geloof dat dat over mijn broertje ging, die zichzelf onder het bastion met een paaltje in een eigengemaakt wak sloeg. Tja, geef Frankie geen plankie. Het was er gelukkig niet al te diep. De Rode Leeuw is totaal aan me voorbij gegaan. Dat heb ik later op de HEAO maar ingehaald in de Rode Tomaat (Heetmanplein). In het tweede jaar verhuisde de hele school naar een nieuwe locatie aan de Kooikersweg. Het contrast met de oude school kon bijna niet groter. Waar je eerst deel uitmaakte van een stuk geschiedenis, voelde je je hier een deeltje in een anonieme massa, opgesloten door grijze betonnen lijmblokken. Namen die ik me kan herinneren zijn “Piemeltje” van wie werd beweerd dat hij een flesje jenever in z’n laatje bewaarde, Mertens (geschiedenis), Spruyt (Engels). Iemand, Mertens of Melchers, rookte zelfs sigaren in de klas. Dat ging in het nieuwe gebouw niet meer. Ook memorabel: Menso (aardrijkskunde). Hij wordt hier terecht meerdere keren genoemd. Hij kon goed vertellen en stress kwam in z’n woordenboek niet voor. Leuke annekdotes: Een klasgenootje had het geluid van de zoemer van de interne telefoon nagemaakt. “Juf, de telefoon gaat!” Mevrouw Hustinx kreeg pas na zes keer geen gehoor door dat ze in de maling genomen werd, waarop ze tranenplengend de klas verliet. Een ander klasgenootje, ik geloof de dochter van de rector, liet een levende muis los in de klas bij mevrouw Al. Die was daarvan totaal niet onder de indruk. De rest van de klas vond dit ook een ongepaste actie. De leraar Duits (van Tuyl?) die ons op een bloedhete dag vroeg of we ook zo’n hekel hadden aan die gymnasiasten, die die dag buiten op het gras aan het studeren waren. Nou, dat hadden we zeker! Hij verliet de klas en kwam terug met een brandslang die hij daadwerkelijk door het raam openzette. Diezelfde leraar had ook altijd even tijd voor een stukje Max und Moritz aan het eind van de les, compleet met stemmetjes. De enige les die langer mocht duren dan de bel aangaf.
rijksscholengemeenschap, 1975