Peter Mulder
Kent 73 personen
Bekijk het volledige profiel van Peter Mulder en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Peter Mulder heeft 8 klassenfoto's en kent 73 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenKleuterschool, 2e klas
Ik zat aanvankelijk op het kleuterschooltje van de huishoudschool in de Aleidisstraat, maar omdat ik daar niet zou kunnen doorstromen, besloten mijn ouders mij in 1956 het tweede en laatste kleuterschooljaar op de Van Hoogstratenschool te laten volgen, die ook redelijk in de buurt was, zodat ik alvast kon wennen. In september 1957 zou ik dan bij de sympathieke juffrouw van Spronsen in de klas komen en leren lezen en schrijven en allerlei andere dingen die voor een kleuter spannend zijn! Ik begon dus in 1956 bij juffrouw Van der Beukel. E.e.a. pakte leerzaam uit, maar anders dan we hadden gehoopt: we lagen elkaar niet; ik had grote moeite met de spagaat tussen enerzijds de christelijke benadering - thuis waren we niet kerks en ik vond dat bidden elke ochtend maar een kleffe bedoening - en anderzijds de uitlaatklep die vooral veel jongens hiervoor leken te hebben. Het was ook nog besmettelijk, want ik had zodoende op mijn 5e een dubieuze steen der wijzen ontdekt, een toverwoord waarmee ik zelfs de gekmakend onverstoorbare juffrouw Van der Beukel uit haar evenwicht kon brengen. En sociaalvoelend als ik was, liet ik ook mijn broertje hierin delen, zodat vriend en vijand zich konden vergapen aan het fenomeen van een tweejarig jongetje dat vloekte als een ketter... In die drie maanden veranderde ook mijn overige gedrag zodanig, dat mijn ouders het in het voorjaar welletjes vonden en mij van de school afhaalden. Het arme schoolhoofd wist zich geen raad van de schrik, maar toen was het kwaad al geschied!
Van Hoogstratenschool, 1956
Schroederschool Julianadorp: kort maar krachtig
Op alle scholen die ik ooit heb bezocht, was deze periode met afstand de kortste. Na de Kerstvakantie van 1962 werd ik, geheel volgens plan, wreed losgerukt uit een behaaglijke periode van mijn laatste normale lagere schooltijd, omdat het tijd werd voor het echte werk: klaargedrild worden voor wat tegenwoordig het VWO heet. Op de Schroederschool viel de keus sinds jaar en dag op het Peter Stuyvesant College, dat van alle drie de Curaçaose middelbare scholen het strengste toelatingsexamen had. In januari 1963 stond ik in Julianadorp voor het schoolgebouw wat beteuterd te kijken, in het vooruitzicht van een een klas met grotendeels aan elkaar gewende maar voor mij nieuwe klasgenoten, en twee trimesters keihard studeren, want de Schroederschool van de Shell had een reputatie hoog te houden waar alleen de prestigieuze Albert Schweitzerschool in de "stad" aan kon tippen. Kort en goed: de heer C. Hogenbirk was het klassieke voorbeeld van de monomane maar gedegen schoolmeester en stampte ons met krachtige hand vol met kennis, slechts onderbroken door incidenteel wat zingen, en er konden ook nog twee uurtjes gym per week af - van de heer Wormgoor, een ouderwetse no-nonse gymmeester, streng maar rechtvaardig. De Engelse les werd gegeven door de heer Quivooy, een grillig man voor wie je moest uitkijken, maar die het alles bijeen genomen toch wel leuk bracht. Frans en cijferen werden verzorgd door het schoolhoofd de heer Kuyk - als hij nog leefde zou hij in 2003 al de 90 hebben bereikt, wat tegen iedere redelijke verwachting zou indruisen, want hij zou tegenwoordig een obsessief-compulsieve type-A-persoonlijkheid worden genoemd - met verguld platina, mag ik wel zeggen, oftewel solliciterend naar zeer hoge bloeddruk en een dik hartinfarct. Maar met voor een 11-jarige ongebruikelijke objectiviteit prees ik me gelukkig met het besef dat wij tenminste alleen maar met cijferen en Frans last van hem hadden, terwijl die arme leerlingen van klas 5B de hele rest van de week met hem door het leven moesten. Ja, dat Frans van meneer Kuyk... toen ik thuis zijn uitspraak imiteerde, die hooguit voor Nederlanders verstaanbaar was, opperde mijn moeder dat hij zijn akte ongetwijfeld schriftelijk had gehaald; des te gelukkiger dat ik er toen al 2 jaar Franse Linguaphone-lessen op had zitten zodat ik redelijk immuun was. En vrije tijd? Ja, die hadden we wel, maar dat was hard nodig om de stapels huiswerk af te kunnen krijgen. Nee, echt gezellig was het niet, die opleidingsklas, maar ik wist dat het voor een goed doel was. En de overwinning smaakte zoet: nadat we begin juli op het Stuyvesant college dagenlang hadden zitten schrijven, schrijven en nog eens schrijven, mocht meneer Hogenbirk ons het goede nieuws mededelen dat de héle klas geslaagd was! Daarna bleek meneer Hogenbirk toch over het talent te beschikken onderwijs te geven zoals het echt bedoeld is: niet alleen volproppen met kennis, maar ook vorming. Etiquette, een beetje wiskunde, luisteren naar muziek, leerzame excursies op het eiland, enz. En daarna was het grote vakantie. Mijn ouders hadden zoals gewoonlijk ook weer een reisje geboekt, waarbij de keuze ditmaal was gevallen op een gemoedelijk pensionnetje ergens in de bergen op Jamaica. Na aankomst wandelde ik daar de tuin in, en wie zat daar aan een tafeltje? Meneer Hogenbirk! Het was géén afgesproken werk, maar een van die dingen die soms wel het toeval worden genoemd. Meneer Hogenbirk vertrok enkele dagen later en daarna heb ik hem nooit meer gezien of gesproken. Hij moet inmiddels de leeftijd der sterken - of erger! - hebben bereikt.
H.J.A. Schroederschool (She..., 1963
Schroederschool Negropont: ff omschakelen.
Dat was even afzien - na drie min of meer zorgeloze jaren op de Montessorischool Waalsdorp in Den Haag, was mijn vader naar Curaçao overgeplaatst en werd ik het diepe ingegooid - zowel figuurlijk, n.l. het ouderwetse klassikale onderwijs, als letterlijk, want ik kon op de rijpe leeftijd van 9 jaar nog steeds niet zwemmen en was daarmee in mijn nieuwe land een uitzondering. Beide kwamen uiteindelijk op hun pootjes terecht: na een half jaar tobben had ik de slag ineens te pakken en was ik niet meer uit het zwembad weg te slaan, en mijn eerste onderwijzer dhr. van den Blink was een strenge maar ook goedlachse meester, die met zijn vak méér deed dan alleen kennis inproppen en ook aandacht schonk aan echte vorming. Op zaterdagochtend sloot hij de week af met een spannend vervolgverhaal - daar keken we de hele week naar uit, en ik zie hem nóg voor de klas heen en weer ijsberen, met zijn handen in zijn zakken vertellend, terwijl wij aan zijn lippen hingen. En hij was ook de allerlaatste die mij echt handenarbeid-les gaf; zijn opvolgers beperkten zich tot toezichthouden en doodden deze lestijd met correctiewerk. In de 5e kwam ik bij dhr. M. Janssen Steenberg in de klas - een ongebruikelijk ontwikkelde jongeman met opvallend veel medische kennis, zodat vriend en vijand het erop hielden dat hij een gesjeesde geneeskunde-student was. Vanwege zijn hardvochtige karakter - hij deelde zéér kwistig strafwerk uit, en tegenwoordig zou hij een lacunaire persoonlijkheid worden genoemd - was hij niet geliefd, en dit, samen met zijn zeer kleine gestalte, bezorgde hem de spottende bijnaam "Jansientje". Technisch gezien gaf hij goed les en ik bewonderde zijn grote kennis. Ook waardeerde ik het dat hij het spreekwoord van de 10 voor de meester niet misbruikte: mits je maar goed genoeg was, kon je bij hem daadwerkelijk negens of zelfs tienen scoren. Omdat ik een goede leerling was, bleven mijn aanvaringen met hem min of meer binnen de perken, maar ik was toch blij toen ik in de 6e en laatste klas bij Jo van Laere kwam, een al wat oudere, ouderwetse onderwijzer zoals er meer zouden moeten zijn: streng maar niet wreed, en met een warm hart. Dat hij wat zuinig was met zijn cijfers, nam ik op de koop toe. Deze prettige tijd duurde helaas maar 3 maanden, omdat ik toen naar Julianadorp moest om te worden klaargestoomd voor het VWO-toelatingsexamen. Ik heb dhr. Van Laere een jaar later nog een Kerstkaart gestuurd, waarvoor hij me een vriendelijke bedankbrief stuurde. Ik heb hem nadien nooit meer gesproken, en hij was toen al 50, zodat ik er van uit moet gaan dat hij niet meer onder ons is.
H.J.A. Schroederschool (She..., 1960