Otto Rompelman
Kent 8 personen
Bekijk het volledige profiel van Otto Rompelman en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Otto Rompelman heeft 2 klassenfoto's en kent 8 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenHerinnering aan dansles (historisch niet geheel correct)
Dansles Zo nu en dan ga ik naar Groningen. Ik word altijd weer een beetje blij als ik de Martinitoren of beter: de Olle Grieze, zie. Direct achter de Olle Grieze ligt één van mijn favoriete plekjes: het Martinikerkhof. Ik vind het prettig om hier een poosje rond te wandelen en even te zitten om de rustgevende atmosfeer te proeven. Het heeft echt het karakter van een hofje, waar je de hectiek van de stad kunt vergeten. Toen ik daar laatst weer eens was, viel mijn blik op het prachtige pand waarin de Dansstudio van GvB was gevestigd. Mijn herinneringen gingen terug naar de jaren ‘50 van de vorige eeuw, toen ik daar mijn eerste danslessen kreeg. Maar mijn herinneringen vermengen zich echter ook wel eens met mijn fantasie. Ik zag de zaal met de spiegelgladde parketvloer weer voor me. Hier vond iedere lesavond een uiterst gênante vertoning plaats: de ‘heren vragen een dame’, zo heette dat. Wat zich echter in werkelijkheid afspeelde, was iets geheel anders. Het begon ermee, dat aan de ene kant van de zaal een rijtje jongens stond van pakweg 14 jaar en aan de andere kant een rijtje meisjes van dezelfde leeftijd, al zagen sommige er ouder uit… In het midden langs de lange wand stond GvB met een pistool in de hand. Zij richtte het wapen op een massief blok hout, dat hoog aan de wand tegenover haar hing en vuurde. Dit was het startschot voor de jongens om zo snel ze konden (leren zolen op glad parket !) naar de andere kant te spurten. In sommige natuurdocumentaires zie je wel eens een groep wilde dieren (tijgers, hyena’s, leeuwen), waarvan de mannetjes op de wijfjes afstormen. Het sterkste en snelste mannetje grijpt dan het mooiste en meest vruchtbare wijfje, terwijl de andere mannetjes het dan maar met een tweede of derde keus moeten doen. Zo ongeveer zag het er in die dansschool ook uit. Je verwachtte, dat de jongens de meisjes met kun klauwen zouden grijpen en hun tanden in de maagdelijke halsjes zouden zetten. Niets is minder waar. Vlak voordat zij hun prooien konden grijpen, kwamen zij op mysterieuze wijze tot stilstand en maakten een buiging voor het meisje, dat ze als prooi hadden uitgezocht. In een oogwenk hadden zij berekend, wat gezien hun snelheid, het maximaal haalbare was qua aantrekkelijkheid. Het meisje beantwoorde de buiging met een zogenaamd ‘kniksje’. Het leek wel of de woeste natuurdocumentaire plotseling overschakelde op een hoofse scène uit een kostuumfilm over het Franse hof in de 18e eeuw. In de tussentijd had de robotachtige assistent van GvB een grammofoonplaat gestart met zoetgevooisde dansmuziek van het aalgladde Britse orkest van Victor Silvester. Maar ja: soms was het aantal jongens net één groter of kleiner, dan het aantal meisjes. De jongen of het meisje, meestal niet bepaald de vlotste, die/dat, overbleef werd niet uit de troep gestoten om jammerlijk een eenzame hongerdood te sterven. Nee: gelukkig was daar nog GvB dan wel haar assistent die zich over de overblijver/-ster ontfermde. Dankzij deze ingreep leek het dansen dan toch nog wat. Vaak was het aantal jongens en meisjes gelijk. Maar dan was er die jongen, die net wat minder hard durfde te rennen op zijn nieuwe gladde schoenen. Of dat ene meisje, dat, nou ja… En terwijl de andere jongens met hun vers veroverde buit naar het midden van de dansvloer liepen, maakte hij zijn buiging, die door haar met een inderdaad wat minder elegant kniksje werd beantwoord. Zo ging dat een paar lessen. Intussen rende die jongen steeds wat minder krampachtig en wat zelfverzekerder na ieder startschot van GvB. En het haar van dat meisje zat ook ineens anders. Op een dag droeg ze contactlenzen en had ze niet meer dat suffe rokje en dat beige vestje aan, maar een donkerblauwe jurk, die haar slank afkleedde. En toen op een avond was er de zogenaamde schrikkeldans: nu mochten ‘de dames een heer vragen’. Toen was het de beurt voor de meisjes om te rennen, wat helemaal een tragische vertoning was. Dat ene meisje liep echter rustig naar die ene jongen en even later dansten ze samen de Engelse wals. Het was een vrije dans, wat betekende, dat ze zelf de dansfiguren mochten kiezen. Er werd veel op tenen getrapt, vooral als een jongen dacht een bepaalde figuur in te zetten en zijn danspartner daarover een ander idee had. Maar die ene jongen en dat ene meisje zetten intuïtief telkens dezelfde figuren in; hij trapte ook nooit op haar tenen. En toen de plaat was afgelopen en alle jongens netjes hun buiging en de meisjes hun kniksje maakten, dansten die jongen en dat meisje nog zeker 5 maten door. Toen pas merkten die jongen en dat meisje, dat de muziek al was afgelopen. Wat stuntelig glimlachend maakten zij hun buiging en kniksje. In de ogen van veel van de anderen was een lichte zweem van jaloezie zichtbaar. Uiteraard was mijn fantasie met mijn herinneringen aan de haal gegaan, want dat GvB in haar eigen dansschool met een pistool op een blok hout staat te schieten: dat gelooft toch niemand? Otto Rompelman
Praedinius, 1954
Herinneringen van ca 1957
Klasseleraar Boerma met diverse standaardtermen ('koffiezakjes en boterpapiertjes') Haak (Na@Sk), die in witte jan de heleklas meetroonde naar de Turfsingel, met ee grote boog een klont Kalium in de gracht wierp (knal+steekvlam) en ons daarna weer meenam naar de klas om de reactievergelijking van Ka met H2O op het bord te schrijven. Op datzelfde bord verscheen ook eens vlak voor een vacantie de structuurvergelijking van Vitamine B12. Toch ben ik uiteindelijk elektrotechniek in Delft gaan studeren...
Praedinius, 1954