Miek (Mien) Jongh
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Miek (Mien) Jongh en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Miek (Mien) Jongh heeft 5 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenOp een goede dag besloot mijn moeder dat ik naar de kleuterschool moest.
Op een goede dag besloot mijn moeder dat ik naar de kleuterschool moest. Ik was al 6 jaar, maar omdat ik ongelukkig jarig was, mocht ik nog niet naar de lagere school. Ik vond deze kleuterschool een ramp. Ik zat bij een strenge juf in de klas. Volgens Annèt Schaake-van Bottenburg, op deze site, heet ze Vuyst. Ik heb er heel vaak in de hoek gestaan, met mijn handen op mijn rug. Of ik moest met mijn handen op mijn hoofd op mijn stoeltje zitten. Ik geloof graag dat ik geen braaf kind was. Maar zoveel straf op een kleuterschool? Ik herinner me dat we vlechtwerkjes moesten maken: een boekenlegger en een fotolijstje. Ik was niet zo handig met mijn handen en dat werd altijd een zweterig gedoe. Juf Vuyst regaeerde daar niet bepaald aardig op. Om bij de kleuterschool te komen moest ik, samen met mijn vriendje Herman Nobel, de hele stad doorlopen. Daar gebeurde natuurlijk allerlei interessants. Dus kwamen we nogal eens te laat op school. Ik heb mijn eerste strafwerk op de kleuterschool gekregen. Herman en ik moesten een heel blad vol met strafregels schrijven. Maar omdat we lezen nog schrijven konden, bestonden die strafregels uit 1, 2, 3, 4, 5, eindeloos onder elkaar tot het vel vol was. Ik heb ook goede herinneringen aan de Maranathaschool. Ik zie het schoolplein voor me, in de stralende zon, met die grote zandbak en afgesleten houten schepjes. Later moest ik in hetzelfde gebouw naar de zondagsschool. Vreselijk. En nog later moest ik er naar catechisatie. Dat was wel leuk. Tijdens het gebed verdween een hele rij banken, door een luik, onder de grond. Die catchisatie duurde maar een jaar, want ik ging rondhangen (er is niets nieuws onder de zon) bij de snackbar van Meijer. En daar was ook nog een bioscoop tegenover. Dat vond mijn vader teveel verlokkingen. Al met al bewaar ik niet veel goede herinneringen aan het gebouw Maranatha.
Maranatha, 1955
De Julianaschool zag eruit, zoals een school er in die tijd uit moest zien.
De Julianaschool zag eruit, zoals een school er in die tijd uit moest zien. Een groot gebouw, met hoge ramen, waardoor je niet naar buiten kon kijken. Een gebouw met hoge plafonds. En een groot schoolplein. Ik kan me alleen herinneren dat er op dat grote plein heen en weer gelopen werd. Maar het kan zijn dat dit in mijn ULO-tijd was. In de klas stonden er bankjes. In ieder bankje 2 kinderen. In dat bankje kon je van alles opbergen. En er zat een inktpot in, met een schuifje. Met het schuifje mocht je niet spelen. In de eerste klas zat ik, samen met 55 andere kinderen, bij juffrouw Maaijen in de klas. Ze had er goed de wind onder. Ze was verschrikkelijk streng. Later heb ik me bedacht dat het ook niet anders kon. Zie maar eens 56 kinderen lezen, schrijven en rekenen te leren zonder een strakke orde te handhaven. Schrijven was een ramp voor mij. Ik ben linkshandig en bij de eerste schrijfles begon ik aan de verkeerde kant van het papier, ook nog in spiegelschrift, te schrijven. Aan met je linkerhand schrijven werd, in die tijd, niet gedaan. Ik moest dus op mijn linkerhand gaan zitten, om hem in bedwang te houden en met mijn rechter schrijven. Een marteling was het. Dat schrijven moest ook met een kroontjespen. Die spetterde. En als je er met je mouw over veegde, was dat ook niet best. Mijn hele schooltijd is mij een slecht handschrift nagedragen. Ik herinner me ook dat we moesten leren breien. Ik weet niet of dat al in de eerste klas was. Maar het werkstuk herinner ik me nog als de dag van gisteren: een inktlap. Drie lapjes moesten er gebreid worden, die met een knoop aan elkaar genaaid werden. Ik had er geen talent voor. Door mijn zweterige handen werden de breipennen stroef. En mijn breiwerkjes werden nooit met lof onthaald. Ik heb er een levenslange aversie voor breien aan overgehouden. Ondanks bovenstaande vond ik het leuk op school. Het jaar bij meester Cor van Iterson was een feest.
Julianaschool / Christelijk..., 1956