Joyce Pieroelie

Deze school was een openbaring voor mij.

Deze school was een openbaring voor mij. Ik zat ineens samen met jongens in de klas. Je moet weten dat ik eerst bijna twee jaar op een zusterschool heb gezeten achter het Vondelpark. (ik weet niet meer hoe die school heet). Daar zaten we alleen met meisjes in de klas. In de zomer mochten we niet met blote voeten in onze schoenen op school komen en in de winter moest je een rok over je broek aanhebben, zodat je je lange broek uit kon doen. Dus was het heel iets nieuws voor mij. Een school met jongens, met blote voeten in je schoen of slippers. En in de winter gewoon een lange broek. Onze hoofdonderwijzer van deze school zal ik nooit vergeten, Meneer Koenis. Een hele lieve man. Ik was tot en met de zesde klas zijn lieveling. Twee jaar van de zes heb ik les van hem gehad. Als ik straf had en na moest blijven. zei hij alleen dat hij dit wel moest doen omdat hij dat ook bij de andere kinderen deed, maar als iedereen weg was kreeg ik altijd iets lekker van hem en mocht ik naar huis. Hij is ook nog op mijn huwelijk met Rob geweest en dat is eigenlijk de laatste keer dat ik heb gezien heb. Ik heb de zesde klas "twee" keer gedaan. Het jaar ervoor werd mijn moeder heel erg ziek en moest ik mijn moeder thuis veel helpen. Ik had/heb vijf broers, waarvan de jongste, Wil nog een baby was. Dus het was in die tijd mijn moeder helpen en mijn broertjes verzorgen. Luiers wassen, eten maken, boterhammen smeren. Dus ik ging vaak 's morgens naar school om te zeggen dat ik niet kwam en thuis moest helpen. In dat jaar mocht ik Meneer Koenis vaak helpen. Ik mocht als er een juf van de eerste klas ziek was of weg moest daar juf spelen, mocht met de kinderen lezen, rekenen en tekenen. Dat was heel leuk. Daarna ben ik naar de RK ULO gegaan.

Immaculataschool, 1952