John van den Boogert
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van John van den Boogert en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
John van den Boogert heeft 52 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenOmdat ik ontzettend veel plezier beleef aan het lesgeven en er nog steeds een ernstig tekort is aan 1e-graads bevoegde docenten ben ik in 2011 'interim' leraar scheikunde voor de bovenbouw HAVO en VWO geworden aan het Edith Stein College in Den Haag.
Omdat ik ontzettend veel plezier beleef aan het lesgeven en er nog steeds een ernstig tekort is aan 1e-graads bevoegde docenten ben ik in 2011 'interim' leraar scheikunde voor de bovenbouw HAVO en VWO geworden aan het Edith Stein College in Den Haag. Daar waren prima voorzieningen, zoals smartboard, whiteboards, internet, leerlingenvolgsysteem, enz. Geen gedoe meer met schoolbord+krijt. Het Edith Stein is zonder twijfel de leukste school waar ik ooit heb gewerkt! Leerlingen vanuit alle mogelijke culturen en landen-van-oorsprong. Wat mij betreft een cultuur-paradijsje met ongelooflijk prettige, sprankelende, ijverige leerlingen. Ondanks een soms beperkte beheersing van de Nederlandse taal werden uitstekende prestaties geleverd. Voor scheikunde (en ook voor veel andere vakken)presteerden de examen-leerlingen ruim boven het landelijk gemiddelde! Gedurende 'mijn tijd' vond de school -zoals indertijd was afgesproken- een bevoegde docent die mijn werk vanaf schooljaar 2013-2014. Fijn voor de school, maar ik vond het eerlijk gezegd erg jammer om afscheid te moeten nemen ...
Internationaal College Edit..., 2011
Vanwege het schrijnend tekort aan eerstegraads bevoegde leraren scheikunde (maar vooral omdat lesgeven wat mij betreft zo'n beetje het leukste is dat er is) ben ik in 2008 weer leraar scheikunde geworden aan het Maerlant Lyceum in Den Haag, klassen 3H, 3V
Vanwege het schrijnend tekort aan eerstegraads bevoegde leraren scheikunde (maar vooral omdat lesgeven wat mij betreft zo'n beetje het leukste is dat er is) ben ik in 2008 weer leraar scheikunde geworden aan het Maerlant Lyceum in Den Haag, klassen 3H, 3V, 3G, 4V en 5V. Prima school, met heel prettige leerlingen. Qua 'voorzieningen' was het minder: geen smartboards of zelfs whiteboards beschikbaar... Dus moest ik terugvallen op het oude handwerk van bord + (kleur)krijtjes. Op zichzelf niet verkeerd, maar minder prettig voor iemand met krijt-allergie. Zoals gezegd heel prettige leerlingen,waarvan enkele zeer briljante. Toch wilde ik mijn contract niet verlengen, omdat er door mijn collega (volledige baan, dus 'hoofd'docent) werd geëist dat ik mij qua lesplannen e.d. zou aanpassen aan haar 'systeem'. Daar voelde ik niks voor. Lesgeven moet je niet doen als geprogrammeerde robot, maar vanuit je eigen principes, overtuigingen en ervaringen. Jammer dat het zo moest aflopen ...
Maerlant lyceum, 2008
Na het behalen van diploma HBS-B wilde ik graag gaan studeren, maar twijfelde tussen Nederlands, Wiskunde of Scheikunde.
Na het behalen van diploma HBS-B wilde ik graag gaan studeren, maar twijfelde tussen Nederlands, Wiskunde of Scheikunde. Uiteindelijk werd het Scheikunde omdat die studie relatief het 'breedst' was. Later ben ik er Onderwijskunde bij gaan doen. Bij de studie had ik geen specifiek doel voor ogen. Ik hield gewoon heel veel van het zoeken naar nieuwe kennis en inzichten en dan zijn de natuurwetenschappen een waar paradijs. Een enorme voldoening van jarenlang begeleid zoeken naar antwoorden, waarvan je weet dat je die waarschijnlijk toch nooit zult vinden. WETENschap is volgens mij meer TWIJFELschap en dat vind ik juist prima. Het lijkt me uiterst vervelend om DE waarheid van iets te vinden, want wat heb je dan nog te zoeken, te ontdekken? De studie heeft mij doen beseffen dat het zoeken naar de structuur achter hetgeen je waarneemt, het daarbij inslaan van nog onbekende wegen en het bedenken van nieuwe mogelijkheden en mechanismen om iets te realiseren eigenlijk het leukst is van alles wat je in dit leven kunt doen. Nou, dan is de wereld van de natuurwetenschappen (en ook die van onderwijskunde) een ideaal speelterrein. Het gaat immers over zaken (atomen/molekulen dan wel signaalstromen in de hersenen) waarvan het duidelijk is dat je die nooit echt zult kunnen waarnemen. De consequentie daarvan, het leren denken in modellen, is iets dat de studie mij zeker heeft opgeleverd. De tweede helft van de sixties was op zichzelf al een fascinerend periode. Het aardige was dat overal in Nederland de democratische oproer van studenten nogal deining veroorzaakte, maar dat er in Leiden niet meer dan rimpeltjes van die revolutie doordrongen. Boven alles torent in elk geval de herinnering aan professor Havinga (Organische Chemie), de meester-docent en ook nog eens een prettig mens. Er waren goede docenten, zoals Mandel (Fysische chemie) en docenten die minder aanspraken, zoals IJdo (Anorganische chemie), bij wie ik op een mondeling tentamen de Lanthaniden in de juiste volgorde moest opdreunen. Kon ik niet en zou het trouwens ook niet willen kunnen. Toen ik een hard-plastic Periodiek Systeempje uit mijn vestzak haalde en het rijtje oplas was hij 'not amused', dát was niet de bedoeling… De wiskunde-docenten waren over het algemeen didactisch ernstig gehandicapt, voorzover ik mij kan herinneren, maar de assistenten bij de werkcolleges waren wel geschikt. Wat betreft de praktica heb ik goede herinneringen aan de bevlogenheid en kwaliteit van Dick den Os en Clarisse Habraken. Terugkijkend op de chemie-studie kom ik niet verder dan een aantal globale impressies. Stinkende, maar wel gezellige collegezalen in de Hugo de Grootstraat en fantastische voorzieningen in het gloednieuwe Gorlaeus-complex. Het indrukwekkende, enorme intellectuele kapitaal dat voor iedereen beschikbaar is in de Universiteitsbibliotheek. De bewondering van de IBM 360 computer, die een hele etage van het gebouw tegenover het station innam, het stille staren naar die nieuwe harddisk (van wellicht niet meer dan 10 Megabyte) toen die net was geïnstalleerd, terwijl we tegenwoordig op een middelmatige pc veel meer kunnen en ook nog eens veel sneller. Heel wat uurtjes verloren met het m.b.v. de rekenlineaal doorrekenen van foutmarges in waarnemingen (de term "kleinste kwadraten" schiet me ineens te binnen) om uiteindelijk een zo-goed-mogelijke grafiek te kunnen tekenen. Een paar jaar later (wat mij betreft 'te laat) werd de zakjapanner geïntroduceerd... Bij de doctoraal werkgroep Synthetische Methoden waren we meesters in het fabriceren van stoffen die elkaar overtroffen in stank. Het was niet de bedoeling, maar een bijkomstigheid. Een kwestie van die zwavel- en stikstofgroepen op de juiste plaats inbouwen. Ik heb mijn labjas maar in de vuilnisbak gegooid, want die was niet meer te redden.
Rijksuniversiteit Leiden, s..., 1965