Johan Galjaard
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Johan Galjaard en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Johan Galjaard heeft 0 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenWanneer ik als kleuter met mijn moeder over de Planetenlaan liep, bleven we altijd even stilstaan bij het Marnix, de school met de haan op het trappenhuis.
Wanneer ik als kleuter met mijn moeder over de Planetenlaan liep, bleven we altijd even stilstaan bij het Marnix, de school met de haan op het trappenhuis. Het leek net een kerk! Wist ik veel dat het soms ook een kerk was? Daar ben ik later wel achtergekomen. Elke schoolweek begon immers met een donderpreek van rector Lafleur. Goed voor de minder trouwe kerkgangers zoals ik. En met God's zegen op zak gaat het leren immers een stuk beter. Ondanks het christelijke karakter was het lerarencorps divers. Enkele leerkrachten staan me nog levendig voor de geest. Zoals bijvoorbeeld geschiedenisleraar Bosch. Hij liet je echt nadenken en was gek op discussies. Ik heb hem daarbij ooit 'een rem op de vooruitgang' genoemd. Zijn homerisch gelach was (terecht) mijn deel. Minder vrolijk was hij toen op een dag zijn Gazelle herenfiets boven in een bouwkraan hing, met wapperende zijtassen. Een practical joke van enkele ouderejaars, omdat de heer Bosch als enige zijn fiets niet in de stalling zette maar in het tochtportaal van de hoofdingang. Ook de stijlvolle lerares Nederlands mevrouw Van Wijk ben ik nooit vergeten. Wanneer zij door de gangen liep (schreed!) bleef de geur van parfum nog lang hangen. Aan haar opmerking dat 'je uitspraak je visitekaartje is' heb ik nog vaak gedacht. Met deze 'officiersdochter' viel niet te spotten, andere leraressen werden wel eens op de hak genomen. Zo trof mevrouw Hölscher, lerares Frans, haar rode Fiat 600 eens aan in de middenberm van de Planetenlaan. Daar met vereende krachten naar toe getild en keurig neergezet! We waren wel christelijk maar nog niet zo oecumenisch. Zo werd de jongens dringend afgeraden om in de pauze langs de nabijgelegen r.k. meisjesschool te paraderen. Dat vonden de nonnetjes 'maar niks'. En dat was ook ongeveer de naam van de slechts enkele malen verschenen schoolkrant met humoristische cartoons van tekenleraar De Jong.
Marnix van St Aldegonde, 1965
In de eerste klas met die aardige Juffrouw Dopheide begon het dan toch echt: schrijven.
In de eerste klas met die aardige Juffrouw Dopheide begon het dan toch echt: schrijven. 'Eerst duidelijk, dan snel'. Snel ben ik nooit gaan schrijven en mijn handschrift is er ook niet duidelijker op geworden. Maar bij elk taallesje mocht een tekening worden gemaakt. En als beloning een stempel of plakplaatje: een kinderhand is gauw gevuld. Juffrouw Weyman, in mijn herinnering een lieve oudere dame, stond voor de tweede klas. Bij haar mochten Hans Schipper en ik in de pauze bordtekeningen maken: zeilschepen in vliegende storm. Van de derde klas kan ik mij niet zoveel herinneren. Juffrouw Urbach (?) heeft volgens mij niet het hele schooljaar voor de klas gestaan. De vierde klas staan dankzij Juffrouw Knook in mijn geheugen gegrift. Zij kon mijn gedrag niet zo waarderen en ik heb nooit zoveel straf gehad als toen. Maar ik was dol op haar verhalen uit de 'vaderlandse geschiedenis'. Wat kon die vrouw vertellen! De heer Schansman uit de vijfde klas noemde mij regelmatig 'Anton' omdat mijn oom eerder ook bij hem in de klas had gezeten. Hij was een gesoigneerde heer maar niet bepaald de geduldigste man op aarde! Waarom werden al die natuurkundige instrumenten eigenlijk nooit uit de kast gehaald? Van de zesde klas heb ik door ziekte maar een klein deel meegmaakt. Dankzij de heer Oosterhagen - streng maar rechtvaardig en vader van Martheke - kreeg ik in het ziekenhuis een privé lerares. Zij had aan twee bezoeken per week voldoende om me bij de les te houden. En zo kon ik in het voorjaar van 1965 weer aanhaken. Het mooiste van de Marnixschool? De drie monumentale kastanjebomen op het schoolplein. Met de kastanjes kon je heerlijk gooien. Dat weten de meisjes die een handstand deden tegen de blinde muur maar al te goed. De schoolleiding was er toch al niet zo op gesteld maar dat de in het zicht komende onderbroeken als schietschijf fungeerden, ging ze echt te ver.
Marnixschool, 1959
Als late leerling van begin oktober heb ik bijna 3 jaar op deze kleuterschool gezeten.
Als late leerling van begin oktober heb ik bijna 3 jaar op deze kleuterschool gezeten. Van het vele plakken, knippen, tekenen en kleuren heb ik als stedenbouwkundige nog steeds veel plezier. In het grote speellokaal stond een water- en zandbak. Deze werd geloof ik helaas alleen voor de schoolfoto's gebruikt. Juffrouw Leurink was een schat en ging mee van de eerste naar de tweede klas. Daar heeft Koos Valkenier nog eens een verhaal uit Pinkeltje voorgelezen. Ik was stomverbaasd over zoveel kennis. Het alfabet bleef voor mij voorlopig nog een groot geheim. In de derde klas werd het met Juffrouw Hoogenbirk wat serieuzer: de voorbereiding op al die opleidingen die nog zouden komen. Heel bijzonder was dat ze je latere schoolloopbaan bleef volgen en je ook na jaren nog herkende.
Kleuterlust, 1956