Jennifer de Vos-Lindeman
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Jennifer de Vos-Lindeman en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Jennifer de Vos-Lindeman heeft 0 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenVanwege nieuwe systeem, samenstelling van vakken moest ik na een jaar waar ik met veel plezier op terugkijk weer terug naar de Jan Fabrisius school.
Vanwege nieuwe systeem, samenstelling van vakken moest ik na een jaar waar ik met veel plezier op terugkijk weer terug naar de Jan Fabrisius school. Het vak frans werd n.l. in de vierde Mavoklas niet gegeven op de Dag Hammerskjold. In dat ene jaar trok ik veel op met Erna v. Mil en hebben we een toneelgroep opgericht. Dat vond ik wel het hoogtepunt van mijn hele Mavoschooltijd. De lol van het repeteren!
Dag Hammarskjold Mavo, 1970
Op mijn 9e vanuit Haarlem verhuisd naar Assen, van Montesorri onderwijs naar regulier, dat was wel even wennen.
Op mijn 9e vanuit Haarlem verhuisd naar Assen, van Montesorri onderwijs naar regulier, dat was wel even wennen. ik kwam in de derde bij juf Smit. Ik heb het een zeer prettig jaar gevonden, ze was altijd monter en duidelijk. Halverwege de vierde ben ik verhuisd naar Assen Oost, dus weer naar een andere school. In het jaar van de Linthorst Homanschool speelde ik veel met Corrie Mensing, ze woonde in de Stadhouderslaan en kwam uit een groot gezin. Haar zus Zwanie Mensing zat ook bij ons in de klas.
Linthorst Homanschool, 1963
Wat me goed bij is gebleven waren de muzieklessen nog op zaterdagmorgen, van dhr.
Wat me goed bij is gebleven waren de muzieklessen nog op zaterdagmorgen, van dhr.v.d Berg, echt uit de vorige eeuw! En dan die vreselijke potentaat van een directeur die het heerlijk vond om zijn macht te misbruiken en de meest onzekere mensen voor de klas haalde en ze onderuit schoffelde met banale opmerkingen, die toch weer zo stuitend komisch gebracht werden, dat je toch ook wel weer in de lach schoot, terwijl je dat niet wilde. Hij brulde als je toevallig toch per ongeluk het goede antwoord gaf: QUIIITE RIGHHHTT, maar zo nadrukkelijk dat je door zijn overdreven complimenteuze reactie je juist en "nul" voelde. De lessen van dhr. Viel waren schokkend, de man was zo aardig en wij zo monsterachtig, het schaamrood steeg mij vaak naar de kaken. Soms werd hij zo getergd, dat hij op een keer de meetlat pakte, op de tafel sloeg, hij rood aanliep, niet meer uit z'n woorden kwam en de meetlat een scheur opliep. We wisten niet wat we moesten, we stikten van het lachen, hadden met hem te doen en wisten ons geen houding te geven. Niet lang hierna ging hij met pensioen en daar heeft hij niet langer dan een jaar van kunnen genieten. Ook de typecursus die in de derde werd gegeven vergeet ik niet snel, ik heb de leraar een keer briesend achter me aan gehad, ik ontweek zijn slagen met de aanwijsstok, maar de laatste was toch raak, een over mijn vingers.Door alle consternatie voelde ik de pijn niet, maar ik stond weer eens op de gang. Ik heb er veel beleefd en ook wel veel gelachen.
Jan Fabriciusschool, 1967