Jan Hoek

Achteraf bezien wel een grappige tijd, de middelbare school, hoewel het destijds niet mijn grootste hobby was.

Achteraf bezien wel een grappige tijd, de middelbare school, hoewel het destijds niet mijn grootste hobby was. Hoe heette ook al weer die nerveuze franse lerares waartegen we zeiden: 'stripboeken lezen of zooitje maken' ? Dat werd dus stripboeken lezen. En onverminderd zooitje maken ook trouwens... En die aardrijkskundeleraar die in cafe Lebbink repetitievragen liet doorschemeren? Pater Lafeber was wel één van de sympathiekere persoonlijkheden verbonden aan de school, maar bij de 2 missen per jaar in de kerk had ik toch weinig te zoeken, wist ik in de brugklas veel wat ik met dat stukje brood aan moest? Het leek me vanaf dat moment voor alle partijen dan ook maar beter om tijdens de mis te gaan biljarten in de kroeg omdat ik natuurlijk ook de goede man's diensten niet wilde verstoren. Wel opletten wanneer het afgelopen was, vooral omdat ook de rapportuitreiking er direct op volgde. Het extra uitstapje naar Haamstede was leuk, verven en huisjes schoonmaken was de bedoeling en dat is nog gebeurd ook. Maar vooral het drinken en feesten 's avonds was erg geslaagd. Geslapen werd er weinig… Twee jaar lang kon ik elke week een uur spijbelen of een half uur te laat komen, genoeg om een s.o. te missen. Immers, elke maandag hadden we een 'nulde uur', en kwart voor acht op school moeten zijn was op maandag daarom geen probleem, dus ik ging me vrijdag's braaf melden als mijn naam op het bord stond. En maandag eerst melden bij de administratie en dan naar de les. Zou Terra dat nou echt nooit in de gaten hebben gehad? Trouwens, het absentiebriefje van het spijkertje halen voordat de Bruin dat kwam doen kon ook succesvol zijn. Ik herinner me een leraar nederlands met een duitse naam waarvan zijn kop zo rood kon worden dat de stoomwolkjes uit zijn oren kwamen. Op een ouderavond bleek dat hij zich niet boos maakte over iets wat ik deed, maar juist om wat ik NIET deed. De kleurenblindheid van Huis in ’t Veld kwam goed van pas om met blauwe pen de jaartallen op het groene repetitieblok te schrijven, alleen weet ik nu nog steeds niet wanneer de 80-jarige oorlog was. Handarbeid moesten we gedwongen inruilen voor één van de andere expressievakken, is er dan ooit een jaargang geweest die NIET die arme man met die witte schoenen een keer in de gereedschapskast heeft opgesloten? Ashman en van der Lee hadden de wind er wel behoorlijk onder, die kenden mijn ouders na verloop van tijd ook goed. Achteraf heb ik wel begrepen dat docenten als Maenhout en Ashman het beste met me voor hadden of me, ten onrechte, volwassen genoeg vonden om mijn eigen zaken te regelen. Kern van de zaak was dat ik op school alleen de dingen tot een goed einde bracht die vanzelf gingen zonder er iets voor te doen en verder alleen moeite deed voor buitenschoolse activiteiten als surfen, uitgaan, sport en vakantie. Mijn laatste jaar op het Laurens was dan ook niet mijn eindexamenjaar; vriendelijk maar dringend heeft men mij voortijdig verzocht mijn opleiding aan een andere onderwijsinstelling te vervolgen. M’n afscheid was tegelijk met dat van Bakkum. Zou zijn verchroomde afscheidskado voor in de boot ooit nog de alternatieve presentatie van de bijlesjuffrouw zijn te boven gekomen? De fiets was in ieder geval een schot in de roos; ik heb de man nog 20 jaar vriendelijk kunnen groeten tijdens één van zijn ontelbare kilometers in Hillegersberg en Schiebroek. Want uiteindelijk is hij nooit een kwaaie vent geweest. May he rest in peace.

Sint Laurenscollege, 1977