Hennie van Duivenbooden

Ik zou graag foto's willen hebben om te kijken of ik nog mensen herken.

Ik zou graag foto's willen hebben om te kijken of ik nog mensen herken. Mijn herinnering zijn het allemaal vage beelden, ver weggestopt. Wie kan zich mij nog herinneren en wat bijvoorbeeld. Ik ging met bijna niemand om, was erg eenzaam. Veel gepest (goed verwerkt trouwens) dus geen favorieten. Hettie heuvelhorst ( achterbuurmeisje) uit de akkerstraat daar ging ik nog wel eens mee om (fietsen naar Deventer naar haar opa en oma) maar verder weet ik niemand. Het pesten werd in de hand gewerkt door de leraren die niet zo vriendelijk waren (op zijn zachtst gezegd). Er werden kinderen in de kast opgesloten en met een rietje op de vingers geslagen, vernederd voor de hele klas. Mijn broertje had een keer geschreven op een blaadje die dubbel gevouwen was. Dus was hij op de helft van het blaadje begonnen, per ongeluk. Hij moest voor straf het hele schoolgebouw rond en in iedere klas laten zien hoe dom hij was geweest om op de helft van het blaadje te beginnen, ja, voor de klas waar alle leerlingen bij waren. Nou, je kan je voorstellen wat een spanning dat opleverde, de toon was snel gezet, OPPASSEN VOOR DE LERAREN!!!! Dat is nog maar één van de vele voorbeelden. Bij mij was het duidelijk dat ik als erg dom werd betitteld. Dat werd me op alle niet mis verstane manieren erg duidelijk gemaakt door vernederingen voor de hele klas die mij er snel van overtuigden dat zij gelijk hadden. Later bleek ik hoogbegaafd te zijn. Daar heb ik nu niet veel meer aan. Maar het geeft wel voldoening en ben toch nog een studie gaan doen. Maar het spookje in mijn hoofd die mij verteld dat ze toch gelijk hadden moet ik regelmatig het zwijgen opleggen. Ik heb nog wel geprobeerd om een leuke herinnering op te diepen, dat was dan toch de heer Kappert die ons aan het lachen kon maken en als enige van de schoo', volgens mij, echt van kinderen hield.

Theo Thyssen, 1957