Henk van Dorp
Kent 4 personen
Bekijk het volledige profiel van Henk van Dorp en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Henk van Dorp heeft 19 klassenfoto's en kent 4 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenAlgebra
Op de Hermesschool kregen wij ook algebra en meetkunde. Tegenwoordig heet dat wiskunde. Ik was geen bolleboos in algebra en meetkunde. Als wij algebra kregen van leraar Hoek (bijnaam peukie) zei hij altijd tegen ons: Als je de som niet kunt oplossen moet je altijd beginnen met… stel iets op x, dan gaat de rest vanzelf en je lost zo de som op. En hij legde een som uit en deed dat demonstratief op het schoolbord en zei tegen ons: Als je dat zo doet met iets op x te stellen kom je er altijd uit. Een week later hadden wij weer algebra. Hoek: En van Dorp wat is het antwoord op die som. Ik zeg: Nou ik vond het een moeilijke som dus stelde ik iets op x… Hoek: Dat is heel goed, ga verder. Henk: En toen wist ik het niet meer… De hele klas lag in een deuk, de leraar kon het niet waarderen dat ik zo’n antwoord gaf. Dus de hele les werd weer geouwehoerd over stel iets op x. Wij kregen er een punthoofd van... Na de Handels Ulo zijn Hans Geradts en ik doorgegaan met de Mulo op dezelfde school (zie openbaar mulo 1957-1959). Onze klassenleraar in de 3e en 4e klas van de Hermesschool (Handels ULO en MULO school) was directeur P.J. Somers, een sympathieke man
Hermesschool, 1956
Opstel over muziek…Een herinnering aan Mario Lanza
De persoon die in mijn jeugdjaren de grootste indruk op mij heeft gemaakt was de zanger Mario Lanza (geboren als Alfredo Arnoldo Cocozza). In 1952 zag ik als 11-jarige jongen in de toenmalige bioscoop "Musica" aan de Delftselaan in Den Haag de film "The Great Caruso", waarin Mario Lanza de rol van Enrico Caruso speelde en zong!! Ik was zo onder de indruk van Mario's stem dat ik vanaf dat moment maar een doel voor ogen had en dat was zoveel mogelijk platen van deze zanger te pakken te krijgen. Tot nu toe bezit ik bijna alle platen en compact discs van deze grote zanger. Besmet door het Mario Lanza virus probeer ik nog steeds zo veel mogelijk foto's, knipsels, (Cocozza's)brieven en bijzonderheden te bemachtigen en deze vastteleggen in mijn plakboeken. In 1958 kreeg ik de gelegenheid om Mario Lanza in levenden lijve te zien en te horen! Het was haast te mooi om waar te zijn. Op maandag 7 april 1958, 2e paasdag, om 8 uur 's avonds zou de grote Amerikaanse-Italiaanse operatenor Mario Lanza en zijn muzikale begeleider de dirigent en pianist Constantine Callinicos een concert geven in de grote Rotterdamse Ahoy-Hal (N.B.: deze Ahoy-Hal was anders gelegen dan de huidige). Ik weet het nog goed, op de (raam)aanplakbiljetten werd Lanza afgebeeld met de tekst Zangfenomeen. Ik was er als de kippen bij. Het kaartje (toegangsprijzen f 5,--, f 6,-- en f 8,50) had ik al weken van tevoren gehaald, dat kaartje heb ik nu nog tezamen met het programma als aandenken aan die avond in één van mijn plakboeken. Met mijn schoolvriend Bert Tissen (van klas 3A) gingen we die dag als een speer en vol verwachting met de trein naar Rotterdam om ons idool te zien en te horen! Bij de kassa's en controleposten was het een drukte van jewelste. Voor mijn gevoel waren er meer dan achtduizend bezoekers. Men moet zich indenken dat dit toch wel veel is, wetende dat Nederland geen operaminded volk is. Het was behoorlijk ongeregeld in de zaal, maar gelukkig na even zoeken hadden wij dan toch onze plaatsen gevonden. Tjonge-tjonge wat een grote zaal. Op die leeftijd leek dat natuurlijk ontzettend groot en het maakte veel indruk op mij. In het midden was een verhoging, waarop een vleugel (merk Steinway) stond en ik dacht nog bij mijzelf als Mario hier moet zingen dan horen de mensen achter in de zaal z’n stem niet. Afijn, na een kwartier kwam Mario met zijn pianist Constantine Callinicos het podium op. Zij werden met luid gejuich en applaus begroet. ’t Eerste wat me opviel was Mario's enorme brede borstkas, zijn gitzwarte kuif en z’n colbertje, die ietwat te nauw zat. Zijn gezicht, uitstraling en postuur vertoonden dat hij overmatig zwaar was. Vermeldenswaardig is ook dat hij 's middags nog gerepeteerd zou hebben met zijn Griekse pianist onder het toeziend oog van de toenmalige directie van de Ahoy. Voor het concert begon, excuseerde Mario Lanza zich dat hij in een gewoon pak verscheen. “My tuxedo hasn’t come with me” he said, “but my voice has.” (Mijn smoking is niet meegekomen, zei hij, maar mijn stem wel). Nadat Mario een blik had geworpen in het programma dat voor 90 cent per stuk werd verkocht en vol reclame stond van zijn grammofoonplaten-opnamen, begon hij met de aria "Lamento di Federico" van Cilea. Mario Lanza zong zonder microfoon, had hij ook niet nodig. Met zijn enorme stem zong hij het klaaglied uit de opera "L'Arlesiana" met zo'n overtuiging alsof het de laatste maal was, dat men dit lied op aarde kon horen. Z’n laatste weergalmende klanken waren nog niet z'n keel uit of daar volgde al een oorverdovend applaus. Zijn stem deed de koffiekopjes in de verste hoeken van de zaal op de schoteltjes trillen. Wat een prachtige stem! Zelden hoort men zo'n lyrisch fortissimo van dergelijke kracht. Het is toch een hele gewaarwording als je je idool in het echt ziet optreden. Er gaat toch wel wat door je heen. Daarna sloeg Mario twee geannonceerde werkjes van Monteverdi en Scarlatti over en begon met de kerkaria " Pieta Signore" (heb Genade, O God). Hij zong dat met een timbre als van een bariton. Prachtig! Lanza's stemgeluid is na 1955 donkerder van klank geworden. Daarna speelde Constantine Callinicos enkele solonummers op de piano. Grandioos. Hij speelde werken van Chopin en de Falla en deed dat op een meesterlijke manier. Voordat Mario verder ging met zingen, verlangde hij eerst naar een glaasje water, wat hem prompt gebracht werd. Hiermede proostte hij met het publiek en ging verder met z’n introducties van bepaalde songs (Bonjour ma Belle o.a.). Hierna zong Mario de sterrenaria "E lucevan le stelle" uit Tosca, die eindigt met de woorden......."io muoio disperato e non ho amato mai tanto la vita", ik sterf in wanhoop, nimmer heb ik het leven zo bemind. Machtig! Het publiek was helemaal dol, hij bracht een soort massapsychose teweeg bij de mensen en Mario kreeg van de in ons land wonende Amerikanen en Italianen op luidruchtige wijze veel bravo's toegeroepen. Na de pauze zong hij Napolitaanse liefdesliederen van Tosti. De laatste toon van Marechiare was nog niet z'n keel uit, of daar stormden een paar enthousiastelingen naar het podium met een briefje voor een paar verzoeknummers o.a. "Torna a Surriento en Because you're mine. Door andere omstanders werd hem “Ave Maria” toegeroepen om dàt te zingen. Nadat Mario de eerste twee verzoeknummers emotioneel en vol vuur had gezongen, vond hij het welletjes. Hij verliet het podium, de zaal bleef donker en toen het licht na enkele minuten weer aanging was Mario Lanza al in zijn Cadillac op weg naar het Amstel hotel in Amsterdam. Het publiek bleef verbaasd achter. De heer Callinicos probeerde de avond te redden met virtuoos pianospel (werkjes van Chopin en Debussy). Maar helaas Lanza kwam niet terug. Toch was het een avond om nooit te vergeten, zeker voor de échte fans, ondanks het feit dat hij het podium voortijdig verliet (stekende pijn in zijn been, hij leed aan een aderontsteking in zijn rechter been) en dat hij niet alle nummers van het programma zong. Lanza zong zes liederen voor de pauze en zes er na, inclusief de songs (toegiften) die niet in het programma vermeld stonden zoals "Torna a Surriento en Because you're mine” Hij maakte op mij een diepe indruk. Hij had het publiek in z'n ban, maakte grapjes en introduceerde zijn eigen nummers aan het publiek. Niemand kon toen vermoeden, dat dit optreden van Lanza tevens het laatste optreden zou zijn hier in Nederland. Naschrift: Helaas werd de wereld op woensdag 7 oktober 1959 diep geschokt door de dood van de grote tenor Mario Lanza, die plotseling overleed aan een hartinfarct op 38-jarige leeftijd in de Valle Giulia kliniek in Rome. Hij stierf in die kliniek onder mysterieuze omstandigheden... Maffia? Hij liet vrouw en vier jonge kinderen achter. De heer Constantine Callinicos memoreert in zijn boek "The Mario Lanza Story" dat de akoestiek van de toenmalige Ahoy-Hal uitermate slecht was. Verder schrijft hij dat het getuigt van brutaliteit om zo'n groot zanger in zo'n kille zaal op te laten treden. Bovendien werkte het verwarmingssysteem niet naar behoren. Lanza's honorarium in Rotterdam was 1.000 dollar en niet zoals men in de media suggereerde dat hij een gage ontving van 20.000 dollar. Mario Lanza (31 jan. 1921 – 7 okt. 1959) werd slechts 38 jaar. Voor de echtgenote van Mario Lanza was het verdriet zo groot, dat ze in de ochtend van de 11de maart 1960 zelfmoord pleegde. Ze werd naast haar echtgenoot op het Holy Cross kerkhof in Los Angeles begraven. Betty zijn vrouw werd slechts 37 jaar. Na de dood van hun ouders werden de kinderen grootgebracht door Mario’s ouders. Zij hadden vier kinderen (2 meisjes en 2 jongens) n.l. Colleen (9 dec. 1948 – 4 aug. 1997) Omgekomen bij een auto-ongeluk. Zij werd 48 jaar. Ellissa (3 dec. 1950 - ) nog in leven Damon (12 dec. 1952 – 16 aug. 2008) Damon overleed aan een hartaanval. Hij werd 55 jaar. Marc (19 mei 1954 – 27 juni 1991) Marc overleed aan een hartstilstand. Hij werd 37 jaar. Henk van Dorp Penningmeester Mario Lanza Society (1991 – 2001)
openbaar mulo, 1958
Kerstfeest
Op de Prinses Beatrixschool Fisherstraat had ik niet zo’n beste naam. Vooral het hoofd der school de heer Snooy had de pest aan mij. Dit kwam eigenlijk doordat ik vaak mijn eigen gang ging. Ik keek af en was dwars. Zo zat ik bij hem in de 6e klas. Ik had het helemaal bij hem verprutst omdat ik tijdens het vieren van Kerstfeest op school in het gymnastieklokaal, in aanwezigheid van de leerlingen van de 5e en 6e klas met hun ouders, Donald Duck boekjes zat te lezen. Tijdens de Kerstviering vertelde de leraren om de beurt een kerstverhaal. Tijdens Snooy zijn kerstverhaal haalde ik een Donald Duck boekje uit mijn jas en begon deze te lezen. Dit Donald Duck boekje (een creatie van Walt Disney) was net uit (vers van de pers) en had ik gekregen van mijn schoolvriend Kars Posthuma. Kars zat ook uitgebreid te lezen. Deze boekjes (strips) waren heel spannend en interessanter dan het verhaaltje van onze bovenmeester de heer Gerrit Jan Snooy. De klikspanen hadden hun werk gedaan want de volgende dag op school werden we door de heer Snooy he-le-maal stijf gescholden, hoe we het in ons kop haalden e.d. Voor straf moesten we al die verhalen, die verteld waren tijdens de kerstviering, opschrijven. Vier kerstverhalen moesten wij (Kars en ik) op papier zetten. Je kan wel begrijpen we hebben de grootste onzin op papier gezet. Dit was hét gesprek in de docentenkamer en de verhalen van Kars en mij werden in onze klas hardop voorgelezen door Snooy om ons belachelijk te maken. Snooy kwam voor de buitenwacht “joviaal “ over maar in de klas kon hij de jongens goed afzeiken en had altijd sarcastische opmerkingen tegen hen. Dit in tegenstelling tot de meisjes daar was hij altijd erg aardig voor, alhoewel hij Leny, mijn zus altijd aansprak met bolle! Mijn schoolvriend Nico van Battum, een virtuoos op de accordeon, werd door Snooy altijd aangesproken met Juultje (dove) i.p.v. met Nico. Denigrerend vond ik dat. Nico was een paar dagen ziek thuisgebleven en komt terug van weggeweest onze klas binnen en overhandigt Snooy een briefje van zijn moeder wat hij gemankeerd heeft. Snooy pakt dit aan en leest dit hardop voor. Er stond in…Nico is niet lekker want hij had de diere. De hele klas lachte. Snooy lachte het hardst. Ik vond het schandalig om z’n moeder, een weduwe, zo’n hak te zetten. Ze kon diarree niet schrijven, haha. In het gymnastieklokaal stond een piano, af en toe moesten we daar zingen. We gingen dan naar het gymnastieklokaal waar gezongen moest worden. Snooy begeleidde ons op de piano en de hele klas moest bij de piano gaan staan en verplicht (mee)zingen. Snooy speelde dan zo’n stom (kabouter)liedje dat begon met... ‘s Nachts als de gro-te men-sen sla-pen, Romdididom, Rompompoen. Komen de kleine, kleine kabouters, kijken of er iets is te doen… Krik, krak, krik krak krok. Krik-krak-krok. 86 x Als je niet meezong werd je door Snooy aan je oor getrokken!
Prinses Beatrix school (voo..., 1947