Henk Döll
Kent 45 personen
Bekijk het volledige profiel van Henk Döll en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Henk Döll heeft 2 klassenfoto's en kent 45 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenHet was een echt 19e eeuws schoolgebouw: grote lokalen met hoge ramen, zodat je niet naar buiten kon kijken en niet afgeleid werd en met ruime monumentale trappen.
Het was een echt 19e eeuws schoolgebouw: grote lokalen met hoge ramen, zodat je niet naar buiten kon kijken en niet afgeleid werd en met ruime monumentale trappen. En natuurlijk het enorme kale betegelde plein, in rode vierkanten opgedeeld, met in het midden een rode baan, waarover de meesters en juffen liepen en waarmee meteen de scheiding tussen de lagere en hogere klassen werd gemarkeerd. Als het eerste fluitje van Meester Vrieze ging, moest je stilstaan, bij het tweede moest je in de rij van je klas. Meisjes en jongens apart, de kleinste voor, de grootste achter (of anderson, dat weet ik niet meer). Enkele lieve juffen (Wijdeveld, Struiksma, Eijkelenboom), maar ook minder empatische types (Kruize, Boswinkel). Pas in de zesde kregen we Meester Vrieze. Op zolder vertoonde hij wederopbouw filmpjes over de aanleg van waterleidingen op het platteland, de nieuwe automatische spoorwegovergangen, de walvisvaart en de haven van Rotterdam. Als we tenminste niet gingen keten in het donker, want dan werd de voorstelling resoluut onderbroken en moesten we voor straf gaan cijferen.
Openbare Lagere School I, 1962
Het was een echt 19e eeuws schoolgebouw: grote lokalen met hoge ramen, zodat je niet naar buiten kon kijken en niet afgeleid werd en met ruime monumentale trappen.
Het was een echt 19e eeuws schoolgebouw: grote lokalen met hoge ramen, zodat je niet naar buiten kon kijken en niet afgeleid werd en met ruime monumentale trappen. En natuurlijk het enorme kale betegelde plein, in rode vierkanten opgedeeld, met in het midden een rode baan, waarover de meesters en juffen liepen en waarmee meteen de scheiding tussen de lagere en hogere klassen werd gemarkeerd. Als het eerste fluitje van Meester Vrieze ging, moest je stilstaan, bij het tweede moest je in de rij van je klas. Meisjes en jongens apart, de kleinste voor, de grootste achter (of anderson, dat weet ik niet meer). Enkele lieve juffen (Wijdeveld, Struiksma, Eijkelenboom), maar ook minder empatische types (Kruize, Boswinkel). Pas in de zesde kregen we Meester Vrieze. Op zolder vertoonde hij wederopbouw filmpjes over de aanleg van waterleidingen op het platteland, de nieuwe automatische spoorwegovergangen, de walvisvaart en de haven van Rotterdam. Als we tenminste niet gingen keten in het donker, want dan werd de voorstelling resoluut onderbroken en moesten we voor straf gaan cijferen.
prof.casimirschool, 1962
Het was een echt 19e eeuws schoolgebouw: grote lokalen met hoge ramen, zodat je niet naar buiten kon kijken en niet afgeleid werd en met ruime monumentale trappen.
Het was een echt 19e eeuws schoolgebouw: grote lokalen met hoge ramen, zodat je niet naar buiten kon kijken en niet afgeleid werd en met ruime monumentale trappen. En natuurlijk het enorme kale betegelde plein, in rode vierkanten opgedeeld, met in het midden een rode baan, waarover de meesters en juffen liepen en waarmee meteen de scheiding tussen de lagere en hogere klassen werd gemarkeerd. Als het eerste fluitje van Meester Vrieze ging, moest je stilstaan, bij het tweede moest je in de rij van je klas. Meisjes en jongens apart, de kleinste voor, de grootste achter (of anderson, dat weet ik niet meer). Enkele lieve juffen (Wijdeveld, Struiksma, Eijkelenboom), maar ook minder empatische types (Kruize, Boswinkel). Pas in de zesde kregen we Meester Vrieze. Op zolder vertoonde hij wederopbouw filmpjes over de aanleg van waterleidingen op het platteland, de nieuwe automatische spoorwegovergangen, de walvisvaart en de haven van Rotterdam. Als we tenminste niet gingen keten in het donker, want dan werd de voorstelling resoluut onderbroken en moesten we voor straf gaan cijferen.
Prof. Cazimir-school, 1962