hans vanleijenhorst
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van hans vanleijenhorst en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
hans vanleijenhorst heeft 3 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenDestijds was de wereld in beweging.
Destijds was de wereld in beweging. En niet zo maar in beweging, maar op een bijzondere manier, je zou haast zeggen: optimistisch. Net als vele anderen geloofde ik dat mensen samen een betere samenleving konden 'maken'. Nog geen 17 was ik toen ik in Leiden aankwam, kersvers van de eilanden onder Rotterdam. Ik vond een kamer aan de Hoge Woerd, op een paar honderd meter van de sociëteit van SSR, waarvan ik lid werd.Ik studeerde rechten, met een beurs van het Ministerie van Financiën, waaraan de verplichting vastzat om na de studie 8 jaar voor de Belastingdienst te werken.De beurs was de reden waarom ik voor rechten had gekozen. In de eerste jaren bestond de studie voornamelijk uit 'kennis stampen'; naarmate ik verder in het juridische systeem doordrong, werd de studie interessanter en boeiender. Er was buiten de studie in Leiden altijd wel wat te doen. Toch hield ik behoorlijk wat tijd over, waarin ik las, luierde of me verveelde. In mijn vierde jaar in Leiden ontmoette ik een jonge schoonheid, waarmee ik inmiddels een heleboel jaren ben getrouwd. Kortom, mijn jaren in Leiden hebben me veel goeds gebracht.
Rijksuniverstiteit Leiden, ..., 1968
Vanaf Liendert, dat toen nog buiten de stad lag, met een stuk of wat boederijen en huizen, liep ik zes jaar lang elke dag naar school.
Vanaf Liendert, dat toen nog buiten de stad lag, met een stuk of wat boederijen en huizen, liep ik zes jaar lang elke dag naar school. Soms fietste ik op de 'doortrapper' (een fiets zonder rem) die ik met mijn broer deelde. De stad begon bij het Valleikanaal en daar vandaan was het nog maar een paar honderd meter naar de school aan de Van Assenraadtstraat. De eerste drie jaren kreeg ik les van 'juffrouwen', van wie ik mij juffrouw De Boer het beste herinner. In de laatste drie jaren stonden "meesters" voro de klas. Meester Kerkhof kon mooi zingen en "de Gespierde Mug" (een klein uitgevallen maar breedgeschouderde onderwijzer van wie ik alleen de bijnaam nog weet) kon mooi tekenen. Bij de school hoorde een fantastisch schoolplein, waar we tussen en voor de lessen speelden. Eén van die spelletjes ben ik buiten Amersfoort nooit meer tegengekomen: katterikken. Ik heb eigenlijk alleen maar goede herinneringen aan de school. Maar zo werkt het (althans mijn) geheugen gelukkig; alleen wat mooi is, wordt herinnering.
Chr. Nationale School, 1957
Stel je voor, een gebouw uit het begin van de 20e eeuw, volgens de tekeningen van een architect die het ouder wilde laten lijken, met een torentje, vleugels en bijgebouwen.
Stel je voor, een gebouw uit het begin van de 20e eeuw, volgens de tekeningen van een architect die het ouder wilde laten lijken, met een torentje, vleugels en bijgebouwen. Stel je voor, een eiland dat na eeuwenlange afzondering begon te beseffen dat de wereld groter was dan zo lang gedacht was. Stel je voor, jongens en meisjes, die in 1963 voor het eerst naar de HBS gingen, trots en tegelijkertijd een beetje angstig. Later hoorden we van juffrouw Timmermans: "Jongelui, jullie zijn de elite van het eiland". Zo hadden wij dat zelf nooit gevoeld. En het klopte ook van geen kanten. Want de elite, dat waren de boeren, met hun honderd of meer bunders land en hun boerderijen als kastelen, die spraken over de dokter en de dominee als 'ons doktertje'en 'ons domineetje' en die het bestuur van waterschap, gemeente en kerk vast in handen hadden. Maar we wisten, zeker aan het einde van onze schooltijd: hun tijd loopt op z'n eind. Enkele jaren wist iedereen het: het broeide, eeuwenoude gezagsstructuren wankelden, wij waren 'a new generation' met 'a new explanation'. Zo ver was het in mijn HBS-tijd nog nét niet. Op de RHBS liep het leven zoals het altijd had gelopen. Goed en degelijk onderwijs waar we ons hele leven plezier van zouden hebben, een vertrouwde en veilige omgeving waarvan middelbare scholieren van nu slechts van kunnen dromen en vooral, vooral het wij-gevoel: we horen erbij, het gaat om ons. Het was een mooie tijd. Daar denk ik niet alleen zo over; veel van mijn klasgenoten zijn er nog meer van overtuigd dan ik. Dat heb ik ervaren op de reünie van mijn 'jaargang' in 2009 (volgende aflevering: 29 oktober 2011).
Rijksscholengemeenschap Oud..., 1963