Günther Friedrich Christian Niemand
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Günther Friedrich Christian Niemand en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Günther Friedrich Christian Niemand heeft 11 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenOmdat wij per 1 januari 1947 naar Groningen Zuid-West verhuisden, moest ik tot mijn spijt naar een andere basisschool.
Omdat wij per 1 januari 1947 naar Groningen Zuid-West verhuisden, moest ik tot mijn spijt naar een andere basisschool. Dat werd de Karel Doormanschool. De klasleraar, Meneer Kuikenga, en de latere klaslerares Juf Porte, waren plezierige mensen. Ik kon echter bijzonder slecht overweg met het hoofd, de heer Fabricius. Dat leidde uiteindelijk tot een onoplosbaar conflict. Moeder heeft dienaangaande contact gezocht met de heer Jager van de Van Starkenborghschool, die haar liet weten dat hij nooit enig probleem met Günther had gehad, en dat hij graag weer terug kon komen. Hij deelde verder mee dat ook hij weinig positieve inlichtingen over de heer Fabricius had vernomen. Vervolgens ben ik in 1948 naar mijn oude school teruggegaan, waar ik in de vijfde klas bij meer Jan Tromp terechtkwam. Ik was weer thuis !
Karel Doormanschool, 1947
Het hoofd der school was Jvr.
Het hoofd der school was Jvr. van Nispen tot Sevenaer. Zij was een goede kennis van de familie van moeder. Ik ben slechts enkele weken naar deze school gegaan. Maar omdat moeder voor ons, terecht zoals al spoedig bleek, een moeilijke tijd verwachtte, had ze mij uit voorzorg al op mijn vierde lezen en schrijven, alsmede de tafels van vermenigvuldiging bijgebracht. Duidelijk dus dat ik me op de kleuterschool stierlijk verveelde. "Je leert er niets" was steevast mijn wijsneuzige opmerking wanneer ik 's middags weer thuis kwam. Verder voelde ik me in het christelijke milieu bepaald niet thuis.
Kleuterschool 'De Rank', 1939
Mijn moeder die piano- en orgeldocente was geweest, stuurde mij direct na de oorlog naar de Stedelijke Muziekschool in Groningen voor de opleiding tot violist.
Mijn moeder die piano- en orgeldocente was geweest, stuurde mij direct na de oorlog naar de Stedelijke Muziekschool in Groningen voor de opleiding tot violist. Ik vond het verschrikkelijk, wilde piano spelen, maar dat mocht niet. Moeder was de baas. Aan de school en aan de docenten bewaar ik heel plezierige herinneringen. Mijn eerste leraar was de heer Lamer. Toen hij ziek werd, nam de heer Emil Clemens-Schröner de lessen over. Hij was tevens eerste concertmeester van de toenmalige GOV. Als ik des zaterdagsmiddags in de muziekschool verscheen, was hij altijd met partituren bezeg, waarin hij met een klein stompje potlood wijzigingen aanbracht. Hij zei dan tegen mij: "Guten Tag. Ein Sekunde bitte". Die seconde van de heer Clemens-Schröner duurde dan steevast twintig minuten! Daarna stond hij op en sloeg op de piano een drieklank aan.Dan vroeg hij: "Was ist das? Dur oder Moll?" Omdat het aan mijn gehoor niet ontbrak wist ik het antwoord altijd feilloos te geven. (Dat was overigens mijn enige kwaliteit op muziekgebied!) De heer Clemens-Schröner sprong dan enthousiast op, rende de kamer uit en riep door de gang: "Herr van't Hoff, Herr van 't Hoff, hören Sie doch mal wie musikalisch der Junge ist! Van't Hoff sloeg dan ook enkele akkoorden aan en stelde dezelfde vraag in het nederlands. Na mijn antwoord haalde hij zijn schouders op en zei: "heel gewoon". Ik denk dat hij gelijk had. Toen de heer Clemens-Schröner in 1950 kwam te overlijden, kreeg ik eerst les van Wolfgang Thomasius. Ik was bang voor die man. Waarom, dat weet ik niet. Een feit was dat hij altijd, wanneer ik binnenkwam, mij met een zwaar oostenrijks accent begroette met de zin: "Kijk eens aan, wie hebben wij daar? Der Paganini". Dat was bepaald geen compliment, want het was spottend bedoeld. Dat was gerechtvaardigd, want ik bracht er geen moer van terecht. Na de heer Thomasius kwam de Heer Dick Blom. Hij verscheurde onmiddellijk de oude lesboeken en zette daarvoor geheel andere op de lessenaar. Daar stond speelbare en goedklinkende muziek in. Dat was veelal barokmuziek. Vanaf toen kreeg ik er plezier in. Vooral toen de heer Blom uit zijn leerlingen een klein strijkorkestje samenstelde. Harry Molenberg (de latere tandarts) was aanvoerder van de eerste violisten, en ik van de tweede. De concerten werden gegeven in het CJMV-gebouw aan de Spilsluizen. Bij een wat te enthousiast uitgevoerde af-streek vloog mijn strijkstok de zaal in onder grote hilariteit. Een behulpzame bezoeker reikte mij de stok weer aan, en verder ging het. In die tijd had ik van een verzamelaar van oude violen een prachtig instrument in bruikleen. Toen deze man kwam te overlijden, stond de familie uit Den Haag de volgende dag al op de stoep om de viool op te eisen. Daarna heb ik tot op heden nauwelijks weer een viool aangeraakt.
Stedelijke Muziekschool, 1945