Frits Stoffels
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Frits Stoffels en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Frits Stoffels heeft 6 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenHet achtluik, deel 1: De Henriëtte kleuterschool Misschien kent niemand het woord meer, maar ‘bleu’ is zo’n woord uit mijn kindertijd dat precies past bij mijn eerste inkijk in het achtluik van mijn scholen: de Henriëtte kleuterschool.
Het achtluik, deel 1: De Henriëtte kleuterschool Misschien kent niemand het woord meer, maar ‘bleu’ is zo’n woord uit mijn kindertijd dat precies past bij mijn eerste inkijk in het achtluik van mijn scholen: de Henriëtte kleuterschool. In elk geval hoor ik mijn moeder dit woord nog steeds gebruiken, wanneer ze over mij en mijn oudere broertje praat. En inderdaad: als zombies liepen wij getweeën niets–begrijpend over het binnenpleintje van de school tussen woelende en joelende kinderen. Ik had nog geen idee hoe ik hierin mijn weg moest vinden. Maar ik leerde snel, ook op sociaal gebied, zij het met vallen en, altijd weer, opstaan. Toch waren we niet zó bleu of we kozen altijd een heel aparte route naar het schooltje. In plaats van, na de Javastraat, de geborgen en mooi beboomde wereld van het Surinameplein te kiezen, sloegen we hier linksaf, een duistere, ellenlange steeg in die ver achter de huizen langsliep. Het was er donker, smal en bladerig. Onder kinderen gingen griezel– en gruwelverhalen over de mensen en dieren die er woonden. Je moest er niet hardop praten, nergens blijven stilstaan en zeker geen belletje trekken, want je kon zomaar naar binnen getrokken worden, of door hellehonden worden verslonden. Die verhalen waren maar al te waar: als je goed luisterde, hoorde je inderdaad knisperige heksenzang tussen de struiken knarsen. Wat ademde ik altijd op, wanneer we weer in het volle licht van Surinameplein en Javastraat stonden! Van een veel ouder meisje leerde ik op de Javastraat, voor boekhandel Van den Berg, het vreemde woord ‘pieremagochel’, dat geheel in deze sfeer paste, en mij deed verwonderen over de tovenarij van taal, en haar verwevenheid met werkelijke en onwerkelijke werelden, zoals in het steegje achter het Surinameplein. De Henriëtteschool lag ook in zo’n steeg. Je moest er niet de verkeerde jongens tegen het lijf lopen, want ontwijken, waarin wij waar meesterschap ontwikkeld hadden, was er hier niet bij. Het beste was: hard rennen, of snel doorsteken naar de Laan Copes van Cattenburg, die in elk geval de naam mee had. Mijn broertje en ik moesten vaak rennen, wil ik maar zeggen. Ik denk dat ik toch wel opgelucht was toen de kleuterschool af was, en we naar de (verre) Groen van Prinstererschool gingen: een route vol licht en lucht! Langs de Laan van Meerdervoort! Frits Stoffels, maart 2004
Henriëtte Kleuterschool, 1957
Het achtluik, deel 8: De Vrije Universiteit Een nieuwe verte doemde letterlijk op toen ik door de VU naar Amsterdam werd gehaald, als journalist.
Het achtluik, deel 8: De Vrije Universiteit Een nieuwe verte doemde letterlijk op toen ik door de VU naar Amsterdam werd gehaald, als journalist. Ik werd aangenomen op grond van mijn één meter vijftig lange winterdas, die door de breikunsten van mijn vriendin aan een authentieke, diep in Georgië of Armenië liggende produktieplek deed denken. Samen met de vermaarde Ben van Kaam (“Toen ik die das zag, wist ik het meteen”) schreven wij het al even vermaarde maandblad VU–Magazine vol, een populair–wetenschappelijk blad, met steels veel politiek in zijn kolommen. Ben zei na enkele jaren: “Zorg dat er één gebied is waarop je alles weet”. Ik nam zijn raad ter harte en schreef me in voor godgeleerdheid, al was dit nu juist een gebied zonder grenzen waarvan je nooit alles weet. Ik geloof ook dat Ben mij om die reden bezorgd nastaarde. Aan de VU, waar ik toch al zat. Zorgeloos tolde ik door de studie heen. Ik zoog alles op: de interessante vakken en colleges, en ook het uitgebreide sociale leven, waarvan ik met volle teugen genoot. Ik trouwde met Marieke, maar in plaats van huisje–boompje–beestje op te zoeken, kropen we in een woongroep, in een prachtig huis. De klap zat in de staart van mijn studie: mijn geliefde hoogleraar, bij wie ik al aan het afstuderen was, vertrok naar het buitenland. Ik kreeg een op het oog klein conflict. Ik klapte dicht, en durfde amper nog de faculteitsgang op. Mijn wereld werd langzaam kleiner: ik waagde ook niet meer de universiteit binnen te gaan. Uiteindelijk meed ik, om steeds meer redenen, grote delen van Amsterdam, totdat, ja totdat ik ook het huis niet meer uit durfde. Alle luiken gingen dicht. De therapeut zei: “Ga iets heel simpels doen, gewoon onder de mensen”. De therapeut zei: “Ga iets heel simpels doen, gewoon onder de mensen”. Enkele dagen later had ik een baantje dat geheel aan deze beschrijving voldeed. Het leven heeft vele kamers, en al die kamers tellen tal van deuren. Je weet alleen nooit welke deur zal opengaan, en naar welke kamer je geleid wordt. Maar de ontdekking dat er altijd weer een deur is, ook in diepste nood, heeft me dicht bij God gebracht. Die deuren en luiken sluit en opent, ook schooldeuren trouwens, Die kamers toont en andere afsluit, vergezichten op reis laat zien, en je vervolgens de andere kant op laat gaan. Gedragen en zwijgend door het leven gaan, zoals eertijds vader Kruithof – bij nader inzien zo gek nog niet, en maar al te begrijpelijk. Frits Stoffels, maart 2004
Vrije Universiteit Amsterdam, 1982
Het achtluik, deel 7: De Visser Smits Als ik droom, droom ik vaak over Den Haag.
Het achtluik, deel 7: De Visser Smits Als ik droom, droom ik vaak over Den Haag. En als ik over Den Haag droom, droom ik vaak van de Laan van Meerdervoort, de langste laan van Europa. Het einde lijkt nooit te komen, en in mijn dromen blijkt er telkens weer nóg een verder stuk te bestaan, een soort maagdelijk–hemels niemandsland, net wel of juist nog net niet bebouwd. Steeds verder moet ik die laan af, en zo was het eigenlijk ook in het echt. Eerst een stukje Javastraat in – die er voor mijn gevoel bijhoort, op weg naar de kleuterschool. Later een flink stuk verder, naar de Groen van Prinstererschool, en veel later naar de Pedagogische Akademie op de Mient. Op en om die laan had ik zoveel geleerd dat ik nu zelf wel leraar kon worden. In deze tijd wóónde ik zelfs op de Laan van Meerdervoort, op twee adressen. Wie nooit op de Laan van Meerdervoort heeft gewoond, heeft een belangrijke halte in het leven gemist. Inmiddels weet ik hoe de Laan van Meerdervoort werkelijk eindigt. Hier kwam ik achter toen we er drie jaar geleden een oude oom begroeven. En netzomin als ik de PA heb afgemaakt, ben ik in mijn dromen de LvM geheel ten einde gegaan. Steeds wachten nieuwe ontdekkingen, en openen zich nieuwe vergezichten… Frits Stoffels, maart 2004
Chr. Ped. Acad. J.D.de Viss..., 1976