Coby Smits Klijnstra

Vijftig jaar geleden

In de stille braafheid van het zonovergoten gebouw van de Egelantierschool jubelden eens de maagdekens van klas 1E de liederkens ’t Ros Beijaard van Dendermonde en Signor Abate! io sono, io sono, io sohono. De laatste vond ik een prachtige melodie. Van Beethoven bleek toen ik eens de inhoudsopgave er op nakeek. Ik heb het over een halve eeuw terug toen de wereld nog zo eenvoudig leek. Toen we klassikaal van gekleurde papiertjes reeksen en vrije vouwsels zaten te vouwen. Toen we voor het eerst een sluiertje van de hersenspinsels van wijlen de heer Sigmund Freud opgelicht kregen. De methodieklessen van de zeer markante maar tevens sympathieke juffrouw de Vries, die ons eens vroeg of wij een goede opvoeding hadden genoten. We schrokken een beetje. “Anders zat je hier niet.” was het eenvoudige antwoord. Het heerlijke hardlopen van honk tot honk tijdens slagbal op het sportterrein buiten, een eindje lopen van de school onder de bezielende leiding van Atze van der Kooi die naar eigen zeggen vanwege zijn lengte iedere keer over elke waslijn bijna zijn nek brak. Het dromerige tekenen bij tekenleraar Rispens op de psychedelische muziek van de langspeelplaat Mother Atom Heart van Pink Floid. Middenin die bizarre klanken ontstond plotseling een lieflijke melodie. We hebben ook huiveringwekkende momenten gekend tijdens het massale doorfluiten van eenvoudige liedjes op de blokfluit. Eens leek het erop dat er een beginnetje van muiterij plaats zou vinden. Dat was voor de kabinetsverkiezingen, want alle achttienjarigen mochten voor het eerst stemmen. Tijdens de lunchpauze die we in de kantine moesten gebruiken, o, o, de eerste dagen in klas 1 gingen we met z’n allen op de rand van het trottoir met ons broodzakje in het nazomerzonnetje zitten. Maar dat was na het optreden van directeur Lutgendorff gauw over. We begrepen er werkelijk niets van. Maar die dag voor de stemmerij verscheen zijn kuif in de deuropening en met opgeheven vinger sprak hij: “Jullie weten het meisjes, he.” Ja, ja, de boodschap was duidelijk. “PPR.” joelde zowaar iemand uit een andere klas. We schrokken en begonnen te giechelen. We waren de braafsten der Mohanikanen.

Egelantier, christelijke op..., 1971