Bert Berg

Op deze school heb ik 9 jaar doorgebracht en heb ik alle afdelingen gedaan.

Op deze school heb ik 9 jaar doorgebracht en heb ik alle afdelingen gedaan. De start vond plaats in het noodgebouw voor de brugklassen, waarna ik naar het mavogebouw ben gegaan. Mijn herinneringen aan die mavo tijd zijn nog zeer levendig. Wat ik mij vooral van deze school herinner zijn de klassenavonden op een aantal vrijdagen waar dan gedanst werd op de populaire muziek van die tijd. Het doorbrengen van de pauzes op de woensdagmiddag op de markt, waar dan patat gekocht werd in plaats van het meegebrachte brood te eten. Het overlijden van onze klasgenoot John Vuick. Het bezoeken van de trouwreceptie van onze mentor en docent Nederlands Kees van der Zwart, die - heel modern voor die tijd - gewoon Kees genoemd werd. Het regelmatig werpen van een stalen asbak op de tafels van niet oplettende leerlingen door de heer De Jonge, docent Frans. Het sarcasme van de wiskunde leraar de heer Wolfert met uitdrukkingen zoals: "Je komt nog wel een keer in 8m8." De bijnaam van de docent Duits, de heer Hoss, die in de wandelgangen steevast Bonanza genoemd werd, waar hij natuurlijk niet blij mee was. De standaard uitdrukking van de heer Damen (aardrijkskunde): "Je moet niet leuteren." De moederlijke aanpak van de docente Engels, mevrouw Keuning, die wij Ina mochten noemen. Het fietsen naar het hoofdgebouw op de Claudius Civilislaan voor een aantal lessen, waarbij het in mijn herinnering bijna altijd regende, wat natuurlijk niet zo was. De klasgenoten die het niet bol konden werken op de mavo en die dan van school moesten veranderen. In 1975 heb ik de overstap gemaakt naar de havo-afdeling van de school. Van die tijd herinner ik mij nog de werkweken naar het voormalige klooster in Brabant, waar een klasgenoot de bijnaam shampoo verwierf, de werkweek naar De Steegh in Gelderland, het optreden met de kolderdagband, het rampzalige rooster op de vrijdag; we begonnen met een blokuur tekenen waar de docente genaamd Ellie regelmatig begon met een eenvoudige yoga-oefening. Daarna kregen we 2 uur sporten in de sporthal van de Westwijk. Dat werd dan gevolgd door een uurtje wiskunde van de heer Maas, waarna we ook nog een uurtje natuurkunde kregen van de heer Ten Berghe. Die twee laatste uren waren niet om door te komen na al die eerdere zeer ontspannen uren. Een hoogtepunt was de reis naar Parijs in havo-4. Een aardige anecdote is dat ik daarbij binnen twee minuten na aankomst in het zeer vervallen hotel al de schrik van mijn leven kreeg. Ik deelde een kamer met een klasgenoot, we bekeken heel nieuwsgierig de kamer. Ik opende het raam en keek naar de binnenplaats die zo'n vier verdiepingen lager lag. Daarna sloot ik het raam, draaide mij om deed twee stappen waarna ik luid gerinkel hoorde. De ruit van het raam lag 4 verdiepingen lager in duizend stukjes gespat. Beduusd zocht ik de docenten op, min of meer verwachtend dat ik wel een uitbrander zou krijgen, hoewel ik er niets aan had kunnen doen. Alles werd echter soepeltjes opgelost en het heeft mij geen cent gekost. In 1978 ben ik naar het vwo doorgestroomd. Daarvan herinner ik mij vooral de reis naar Engeland, waar wij in Guildford bij gastgezinnen verbleven. Ook herinner ik mij de subtiele humor van mevrouw Van den Berg (aardrijkskunde). Ook op het vwo deed ik weer mee met de kolderdagband.

Professor Casimir OSG, 1971