Annelies Docter
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Annelies Docter en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Annelies Docter heeft 3 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenAls klein kleutertje liep ik zelfstandig naar school.
Als klein kleutertje liep ik zelfstandig naar school. Ik weet nu nog, dat ik, toen ik net op school zat, naar de wc moest. Ik had geen idee, dat die school ook een toilet had...dus ben ik gewoon naar huis gelopen! Mijn moeder zei altijd van mij 'de kleine zelfstandige'en dat bleek toen wel! Volgens mij is mijn kleuterschoolvriendje jong overleden. Mijn familie was buiten hem nogal gesteld op Henk Engel-met-de-blauwe-ogen...Op het gymnasium kwam ik hem weer tegen en later, vlak voor zijn overlijden, op een schoolreunie van het gymnasium. Hij was nooit mijn vriendje hoor, hij was alleen mijn omgeving opgevallen en verder gewoon aardig. Zijn vrouw is ook een oud-klasgenoot van mij van het gymnasium. Treurige memories soms, als je terug gaat in de tijd... De juffrouw van de kleuterschool wilde mij dwingen om rechts te schrijven. Dat is haar niet gelukt... Via mijn zus weet ik nog over verliefdheden tussen op school werkende leerkrachten en de briefjes per koffieronde die daarbij uitgewisseld werden...Het was daarom toen leuk om in klas 6 te zitten, geloof ik. Aan het einde van klas 4 ben ik verhuisd naar Dalfsen, dus het einde van de basisschool lag voor mij niet op De Oosterenk.
De Oosterenk, 1961
Ik kwam vanuit Zwolle naar Dalfsen.
Ik kwam vanuit Zwolle naar Dalfsen. Mijn ouders hadden een mooi gelegen woning uitgezocht, net buiten het dorp met een heuse naam: De Vechtkamp. Ik kan me nog de dag herinneren, waarop ik voor het eerst op school kwam, ik was toen 10 jaar. De 'meester'van de klas,die met dat hemelbed ;), wees vanuit het klaslokaal in het dorp naar ons huis aan de andere kant van de Vecht."Daar woont ze", zei hij. Ik voelde me toen erg ongemakkelijk. Het was voor mij best lastig om de laatste twee jaar van de basisschool op een andere school in een dorp te volgen. Het was even wennen, maar het leven in een dorp vond ik geweldig. Natuurlijk miste ik mijn vrienden van de school in Zwolle en het makkelijke contact leggen als je dicht bij elkaar in de buurt woont. Ik woonde op eens 'buiten'en moest afspreken om naar anderen te kunnen gaan. Echter, de kinderen in de klas vond ik aardig en de jongens werden in die tijd iets om over te smoezen en te giebelen. Ik vermaakte me wel in Dalfsen. Het was overzichtelijk, kleinschalig. Koninginnedag een leuke spelletjesdag. Het Kleine Veer begon toen thuis te voelen... Ik herinner me een wedstrijd waarbij ik een gedicht van Annie M.G. Schmidt moest voordragen. Alhoewel ik geen podiumster was, vond ik dat toch wel leuk. In Zwolle zat ik op een openbare school. Ik kende geen bijbelverhaal en kon geen kerkelijk lied meezingen. Maar ook dat veranderde. Als enige nare herinnering aan die tijd heb ik het pesten van een van de meisjes, die ze zelfs 'heks'noemden. Dat vond ik zo zielig voor haar. Ik zag dat zij daar toen onder leed. Maar wat kun je daar als binnenkomer aan doen? Ik hoop wat te horen van jullie belevenissen van toen!
Het Kleine Veer, 1967
Tja, eigenlijk wilde ik helemaal geen lerares worden.
Tja, eigenlijk wilde ik helemaal geen lerares worden. Ik wilde dierenarts worden of in de natuurbescherming aan het werk. Echter, bij de opleiding waar ik graag heen wilde, werd ik uitgeloot. Om toch maar bezig te zijn ging ik naar de Pedagogische Academie... Aanvankelijk kostte het veel moeite me te richten op deze opleiding. Daarbij kwam, dat ik niet graag in the picture stond... Maar omdat ik graag alles tot een goed einde wil brengen, heb ik de opleiding afgemaakt en mij gericht op wat ik in het onderwijs leuk vond: de individuele begeleiding. Eigenlijk heb ik met de mensen van toen geen contact onderhouden na afloop van de studie. Ik ging trouwen en was te druk met mijn gezinnetje dat spoedig ontstond. Toch dacht ik nog geregeld terug aan alle studiegenoten waar ik mee optrok. Jaloers was ik wel wat op de parttimers van later: zij kregen de kans naast hun gezin door te gaan met hun werk. Ik heb van mijn vroegere studiewensen niet mijn beroep kunnen maken, maar ik houd me nog wel veel met de natuur en dieren bezig en vind hierin ook mijn ontspanning. De diploma-uitreiking ,is mij bijgebleven als een moment van wat meer uitbundigheid en saamhorigheid: dat heb ik blijkbaar gemist tijdens de opleiding. Ik ben benieuwd naar hoe het iedereen nu gaat!
Comenius Academie, 1976