Anneke van Dijk

Onderweg naar school & een ereschuld

Samen met mijn zus: Wil van Dijk liep ik naar school. Er was nog geen openbaar vervoer. Doordat mijn ouders' huis aan het Kelfkensbos afgebrand was, moest noodgedwongen naar elders verhuisd worden. Derhalve kwamen wij middels de Lange Hezelstraat, via de Hezelpoort, de binnenstad in. Om het spannend te maken liepen we om beurten: of links, of rechts om de ruïne van de St. Stephenskerk heen en deden "wie er het eerst is". Daarbij mocht je niet "steggelen" (hardlopen). Van boven af op de Stikke Hezelstraat kon je je zus daar beneden, wat nu de Houtstraat is, goed in de gaten houden. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken en toegeven, dat ik daarbij wel eens tegen een lantaarnpaal ben gebotst: die was wèl blijven staan na het bombardment van de binnenstad. En gesteggeld? Neu, nooit van gehoord: hoe spel je dat? Onze Wil (1941) is er niet meer: helaas in 2004 overleden. Onze Fien (1931), die mij in het begin achterop de fiets naar school bracht, is er helaas ook niet meer: zij is in 2010 overleden. Allebei ook leerlingen aan de Nutsschool, destijds. Herinneringen aan school? Jazeker wel: meer dan genoeg! Ik heb nog een oude schuld af te lossen ook: Renskje de Boer, als je dit misschien ooit leest: ik schuld jou nog 250 knikkers! Die had ik op de pof van jou geleend bij het knikkeren op het schoolplein! Renskje: je zult nu wel niet meer knikkeren, ik ook niet, maar die oude schuld moet wel een keer afgelost worden! Een kopje koffie met iets er bij in de binnenstad is misschien een goede afbetaling van die oude, ereschuld? Ik ben het nooit vergeten! Zou leuk zijn, wanneer er een keer weer een reünie gehouden wordt. Na de voor mij laatste reünie gingen we nog na afloop met onze klasgenoten naar "de hoed" (El Sombrero).

Nutsschool Hertogplein, 1951