Alois deMos

Het waren voor mij gelukkige jaren.

Het waren voor mij gelukkige jaren. Ondanks dat ik niet goed kon meekomen. Er was toch een goede saamhorigheid onder de leerlingen. We hadden goede onderwijzers. Met de een ging het beter dan de ander. Wat ik als onplezierig heb onthouden is het rieten stokje van meester Kilmer (mijn vader had er ook een en het was geen pretje om daarmee in aanraking te komen). Verder maakte de vrouw van meester Kilmer veel hilariteit los onder de kinderen. Zij trad op als plaatsvervangster bij ziekte en keek in onze ogen sprekend op Katrijntje, de vrouw van Jan KLaassen Meester Bijlsma had de meeste indruk op mij gemaakt. Verder heb ik het kantoortje van hoofdmeester Zwagers te vaak moeten bezoeken als ik weer eens iets had uigespookt. Op de speelplaats hadden de jongens veel plezier. Bokje springen met wel 8 jongens. Plaatsveroveren bij de ingang nieuwe gebouw. Knokken, maar zonder blessures en met al onze inzet. Ook de etage van de filmzolder met verbazingwekkende toverlantaarnvoorstellingen (wat een woord he?). Deze etage kende een aantal geheimen die wij vanuit onze fantasie gedreven natuurlijk gingen verkennen. In de filmzaal was een luikje, waardoor je bovenin de gymzaal kon komen. Dan kon je verder naar het kleine torentje dat op het dak van de gymzaal stond. Vandaaruit kon je de meisjespeelplaats zien. Ook op deze etage was er (natuurlijk) een 'verborgen' luik dat naar de kruipruimte tussen het naailes lokaal en het schuine dak toegang gaf. Daar vonden we wat matrassen (meer weet ik niet). Het verhaal ging dat daar in de oorlog enige onderduikers een vluchtplaats hadden gevonden. In de oorlog trouwens, staat mij nog duidelijk voor de geest, dat we in de gymzaal in de palen en touwen zate toen er een V-2 raket, over kwam die ging sputteren. '' 'Die komt naar beneden' zei de gymmeester Bijlsma . Dat was ook zo en hij kwam terecht bij het bos van Overvoorde en ik meen zelfs op een kindertehuis 'Don Bosco". Er is nog zoveel meer dat ik zal kunnen vertellen maar dat gaat dan misschien te veel worden. Zo heeft iedereen z'n herinneringen die als een kostbaat kleinnood bij tijd en wijle in de herinnering schieten. De aanleiding deze keer was mijn broer Hans de Mos die mij op deze 'Schoolbank'attendeerde

Nicolaas Beetsschool, 1940