Cindy Janssen-Goessens
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Cindy Janssen-Goessens en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Cindy Janssen-Goessens heeft 12 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenIkke had eigenlijk moeten afstuderen in 2001! Jammer genoeg is t d'r niet van gekomen! Ernstige ziekte bleek voor mij definitieve vertrek van de NHTV.
Ikke had eigenlijk moeten afstuderen in 2001! Jammer genoeg is t d'r niet van gekomen! Ernstige ziekte bleek voor mij definitieve vertrek van de NHTV. Erg jammer... ik had het er erg naar mijn zin. Eerste jaar... klas ingedeeld op postcode... dus ons klasje bestond uit héél veel Limburgers en Budelnaren (of Budelnezen, sorry jongens, ik weet t ff niet???)! Wat hebben we dat jaar samen veel lol gehad, de feesten van Straffe Hendrik, de gezamenlijke treinritten naar huis op vrijdag, bezoek aan het concert van Rockbitch, Graanbeurs onveilig maken en tussendoor hard studeren. Hoogtepunt was voor mij wel de reis naar Mallorca. Vooral leuke en interessante dingen op t programma (zoals het treinritje Soller) en lekker veel vrije tijd! Al met al was het een superjaar! Het tweede jaar werden de klassen ingedeeld naar gemaakte keuzes... ik koos voor Italiaans en ging dus een andere richting uit dan mijn klasgenoten uit het 1e jaar. Achteraf heb ik wel spijt gehad van mijn keuze... want jongens wat miste ik die gezelligheid in de klas. Ik kwam terecht in een klas waar ik niemand kende, maar wel al snel leerde kennen. Had een gezellig werkgroepje... die ik jammergenoeg aan in december in de steek moest laten. Ik was al langer ziek en kon het niet meer bijbenen. Na een maandje bijkomen thuis en in het ziekenhuis werd de beslissing voor mij genomen door de heren doktoren. Stoppen met school, in ieder geval tijdelijk. De teleurstelling hierover en het verdriet dat me dit opleverde, belette me naderhand om de studie weer op te pakken. Ook allerlei persoonlijke motieven speelden hierbij een rol... mijn interesse in hét onderwijs in hét algemeen bleek sterker. Mijn liefde voor het omgaan met kinderen nog sterker. Of ik spijt heb? Nee... ik hou van mijn vak, de dagelijkse uitdaging, de kinderen... en bekenden zullen toch niet voor niets zeggen dat ik op de wereld ben gezet om juf te worden? Maar Breda en mijn tijd die ik er als student mocht doorbrengen, hebben een speciaal plekje in mijn hart en gedachten!
Nationale Hogeschool voor T..., 1997
Laatste jaar was zwaar.
Laatste jaar was zwaar... afstuderen... Lio-werknemersvariant... druk, druk, druk! Veel mooie dingen maar ook minder leuke dingen meegemaakt op de Pabo, zowel hier als in t mooie en gezellige oude gebouw. Het overlijden van ouderejaars "Bionda" maakte héél véél indruk bij mij en vele jaargenoten. Wat heerste er veel verdriet; haar klas die eensgezind allerlei acties ondernam. Maar ook het overlijden van de vader van klasgenoot Nico, was een bittere pil. Ook de steun die ik tijdens mijn ziekte kreeg van mijn classmates was en is voor mij zo waardevol! Dit waren momenten om nooit te vergeten, die zitten in je geheugen gegrift! Gelukkig waren er ook leukere momenten: het ontvangen van onze P's, de uitvoeringen van de expressieweken in de Schouwburg, maar vooral het organiseren van de Kerstviering dat uitmondde in een complete musical in klassieke stijl. Die versie van Scrooge had zeker een musical-award verdiend! Last but nog least natuurlijk de diploma-uitreiking... geweldige poëten daar op de Pabo! Het gebouw, tja, daar zijn de meesten het gelukkig wel over eens. Het heeft hét net niet! Mensen lopen langs elkaar heen, het intieme karakter van de Pabo waar iedereen elkaar kent is geheel verdwenen. Docenten zijn moeilijk te bereiken. Een auditorium dat niet bruikbaar is omdat het geluidsoverlast in de rest van het gebouw veroorzaakt. Zo kan ieder van ons nog wel even doorgaan. Maar dat doe ik niet! Het is absoluut een mooi gebouw... veel lichtinval en veel openheid, maar functioneel is het niet. Diegenen die niet aan de Beukeboomweg hebben gezeten, weten gelukkig niet wat ze hier missen. Lang leve mensen zoals Monique Schotanus... zonder haar en al die andere multi-inzetbare en multi-functionele mensen... was het er lang niet zo prettig.
Fontys Hogeschool Sittard , 2002
Mijn eerste jaar op de Pabo voordat we gingen verhuizen naar het nieuwe gebouw: wat was het daar gezellig!!! Ik zie me nog zo staan op mijn eerste dag in de introductieweek: compleet voor schut in een overdone piratenoutfit.
Mijn eerste jaar op de Pabo voordat we gingen verhuizen naar het nieuwe gebouw: wat was het daar gezellig!!! Ik zie me nog zo staan op mijn eerste dag in de introductieweek: compleet voor schut in een overdone piratenoutfit. Wat was ik blij dat Letteke, die nu ook afstudeert, er ook zo verloren bijstond. M aar de ergste schrik was al gauw weg toen ik de introductie commissie te zien kreeg... die mensen kende ik... kwamen vaak een broodje eten bij Delifr....! Een klein gebouwtje: géén docent die je ontsnapte als je hem/haar eens echt nodig had. Heerlijk die aula waar je tegen spotprijzen een hapje en een drankje kon krijgen... maar waar we vooral vaak gezellig samen waren op het podium (bij de piano) om gezellig met Stevie, Mart, Suzan en andere gezellige ouderejaars wat liedjes te bléren! En dan al die leuke en interessante mensen die korte of lange tijd bij me in de klas zaten of jaargenoot waren... sommige van jullie verlieten de opleiding al na een paar weken... maar zie hier: ik ben jullie niet vergeten. Waar is die o zo gezellige sfeer van toen, van dat leuke gebouw aan de beukeboomweg nu??? Niet in het nieuwe gebouw in ieder geval! Jammer, héél jammer!
PABO, 2001