Knellende badmutsen, onverwarmde zwembaden en schreeuwende badjuffen. Zwemles was niet altijd even leuk. Maar je leerde wel zwemmen – en hoe. We nemen je terug in de tijd met deze herinneringen aan zwemles.
Oefenen op een bankje
Voordat je het water in mocht, moest je eerst oefenen op een harde, houten bank. Je begon met het leren van de schoolslag. Daar lag je dan op je buik, met z’n alle op een rijtje. Zo goed mogelijk probeerde je te luisteren naar je badmeester, want het was verschrikkelijk oncomfortabel. Wanneer je de techniek goed snapte, mocht je het water in. Dit liet je je niet voor een tweede keer zeggen. Plons!
Drijven deed je met kurken en planken
Waarschijnlijk keek je enorm op tegen je eerste zwemles. Hoe was het mogelijk om te blijven drijven? Gelukkig waren hier verschillende hulpmiddelen voor. Zo kreeg je een houten plank met daarin twee gaten om je vast te houden, of je moest het doen met een paar kurken om je middel. De badmeester stond aan de kant te kijken of je kon blijven drijven. Wanneer je naar de bodem zonk, moest je eerst leren drijven. Je trappelde zo hard als je kon, maar dat mocht niet baten. Met je hoofd boven water blijven, was toch een uitdaging…
De verschrikkelijke of geweldige zwemleraar
Je zwemleraar was fantastisch of verschrikkelijk. Dat was ook niet heel gek, want vroeger hoefde je niet heel goed te zijn met kinderen. Er werd totaal niet gekeken naar je pedagogische vaardigheden. Zo kwam het regelmatig voor dat je badmeester je aan je enkels vastpakte en je in het water duwde. Met buikpijn ging je elke keer heen. Arm schaapje.
De haak of stok van de zwemleraar
De haak of stok van de zwemleraar is echt iets van vroeger. Als je niet durfde te zwemmen, werd je hardhandig het water ingeduwd met een stok. Een paar jaar later werd al snel de haak geïntroduceerd. Deze stak de zwemleraar onder je lichaam, zodat je niet verdronk. Die punt kreeg je ook wel eens in je nek. Deze technieken worden gelukkig niet meer toegepast. Wij snappen wel een beetje waarom…
Buiten zwemmen
Weer of geen weer, wanneer je zwemschool alleen een buitenbad had, zwemde je altijd buiten. Rillend van de kou wachtte je op instructies. Met blauwe lippen van de kou zwom je in het water, terwijl je ouders toe stonden te kijken in dikke winterjassen. Als je nog meer pech had, zwom je in een bad vol eenden en kroos. Wanneer deze helse les eindelijk af was, fietste je zo snel mogelijk naar huis om het een beetje warm te krijgen.
De badmuts
Vroeger was het verplicht om met een badmuts te zwemmen. Daarom had iedereen een witte, rubberen badmuts op. Het bandje onder je kin maakte het af. Wanneer hij dan eindelijk af mocht, twijfelde je of je nou blij moest zijn of niet. Want die badmuts met ribbels deed toch pijn als je hem af trok…
Het triomfantelijke plaatje op je badpak
Terwijl de jeugd tegenwoordig wordt getrakteerd op een moderne zwemdiploma, moest jij het doen met een plaatje die je op je zwemkleding moest naaien. Zo begreep iedereen dat jij een zwemdiploma bezat.
Hoe waren jouw zwemlessen vroeger? We zijn benieuwd! Laat het weten in de reacties.
Reacties 10
Ik weet het nog goed. Zwemles op een reddingsschip. Het lag in het kanaal van Vlissingen naar Middelburg. Ook de haak en het droogzwemmen op een bankje herinner ik mij goed. Aan het einde van de les liet de zwemleraar de haak los en ging je kopje onder. Dat was echt een trauma. Bij het los zwemmen kreeg je een touwtje om je middel. Ook de schepen vaarden gewoon langs.
Wat te denken van deze zwemleeraar? https://www.youtube.com/watch?v=4ubA8veKi8E
Och, wat kan ik me goed voorstellen hoe bang dat jongetje geweest zal zijn. Wij hadden al op de kleuterschool zwemles. Het was een ramp. Ergens in Amsterdam west een klein zwembad, het leek wel in een kelder. Helaas weet ik niet meer precies waar het was. Het was er duister en koud. Vreselijk koud. Toen na een paar keer alle kleuters gingen huilen als het weer tijd voor zwemles was zijn ze ermee gestopt. Daarna in de vierde klas deed school een nieuwe poging in het Sloterparkbad. Mijn A-diploma had ik zo gehaald. Met B ging het anders. Ik durfde niet te duiken. De zwemjuf zette mij en een klasgenootje op onze knieën op de kant. We moesten ons erin laten vallen. Onze benen zaten onder de enorme blauwe plekken van de rand. Tot na een paar keer m'n moeder en grote zus mee gingen om te kijken wat er gebeurde tijdens de les. De oefening liet de zwemjuf toen weg, maar ik moest wel nog een keer erin springen en onder water zwemmen terwijl alle andere kinderen al gingen aankleden. Ik was zo bang voor die juf. Ik sprong het water in en ben schuin het bad over gezwommen richting uitgang. Ze bleef maar schreeuwen tegen me dat ik terug moest komen. Mijn moeder was ondertussen doodongerust omdat ik maar niet naar de kleedkamer kwam. Dat was mijn allerlaatste zwemles. 10 jaar later heeft m'n zwager me leren duiken.
Het was verschrikkelijk, watervrees is toen wel onstaan
1956/'57. Iedere vrijdagmiddag vanaf de Petrus en Paulus school o.l.v. onderwijzeres Corry Wijnings in colonne naar het Sportfondsenbad in Breda. Voor wie niet kon zwemmen kreeg zwemles, de overigen die wel konden zwemmen kregen vrij spel. Ik heb blijkbaar niet goed mijn best gedaan want ik kon na een jaar nog niet min hoofd boven water houden. Na het zwemmen ging iedereen ongecontroleerd naar huis. Dat zou vandaag niet meer kunnen. Een jaar later kreeg ik de slag te pakken en kon ik zwemmen. Paul van Besouw
Ik begon met band in het ondiepe . De band(leer) was bevestig aan een soort toestel en de zwemleraar zat boven je . dan naar het diepe, als je wat kon drijven. Touw om je middel en zwemmen. Dan , weer later: spring erin en je werd opgepikt met haak. En dan uiteindelijk afzwemmen. Later gaf ik als vrijwilliger zwemles voor C, D, E en F. En dat zonder opleiding, maar puur op gevoel. Heel veel geslaagden voor het officiële diploma.. Wilde Zwemleraar worden , maar het werd SLIJTER. Kijk nog met veel plezier terug naar die tij: ben nu 77.
Fun times Early morning swimming than riding bike to school with wet hair. Who cares if you looked horrid at least you smelled like chlorine
Iedere ochtend, voor schooltijd bracht mijn moeder mij naar het zwembad. Eerst droogzwemmen en dan aan de haak!! Dat vond ik vreselijk en heb de zwemleraar den ik blauw geknepen! Hij heeft me dan toch het zwemmen geleerd en ben daar content mee. Ik was dan ook weer blij met de diploma's die ik er mee behaald heb.
Aan de zwemlessen zelf heb ik geen slechte herinnering, maar wel het feit dat wij op zeker moment met z’n allen moesten laten zien hoe goed we konden zwemmen. Daar lagen we met een hele groep in het eerste bad. Hier een voet en daar een arm tegen mij aan, dus van zwemmen kwam bij niks. Werd ik weer terug gestuurd naar het beginnersbad. Ik ben nu zestig, maar kan mij er nog steeds zo kwaad om maken! Een diploma heb ik nooit gehaald....
Kapelstraat Hilversum jaren vijftig en zestig. Water dik onder de twintig graden en nietsdat ook maar een beetje op gezelligheid wees. Eigenlijk was het een grote rechthoekige stenen bak. En dan was daar ene Jan Stender (1906-1989), die, als ik mag zeggen, het prototype van een bullebak was, zeker jegens kinderen voor wie schoolzwemmen niet de meest geliefde vrijetijdsbesteding was. Als je draalde om het water in te springen duwde hij je gewoon van de rand af. En bij pogingen het hoofd boven het nat te houden wilde hij nog wel eens flink bulderen. Vind je het gek dat ik met trillende knieën naar het bassin ging? Ben benieuwd wie nog duidelijke herinneringen heeft aan die plaats de onheils.