Dit jaar zal er – met dank aan het Covid19 virus – waarschijnlijk bij geen enkele kade een boot aanmeren, laat staan een stoomboot, met de goede Sint, zijn Pieten en het zeepaard Americo. Jammer voor alle kinderen en hun ouders. Het is toch ieder jaar een van de hoogtepunten, dat was het tot voor kort in ieder geval. Zoals Cruijff eens gezegd schijnt te hebben: “Ieder nadeel heb z’n voordeel.” In dit geval is het voordeel dat er geen trammelant komt over wel of geen zwarte, roetveeg, regenboog of verzin maar wat voor Pieten die de Sint mogen vergezellen. Dit jaar dus de ‘helemaal geen Piet’. Misschien dat Kerst het nu definitief gaat winnen van de traditionele sinterklaasviering. Iets dat ik persoonlijk heel erg jammer zou vinden. Hoe het ook zij: bij gebrek aan een actueel verslag over de intocht van de sint, vertel ik iets over de sint-intocht uit mijn jeugd (zoals mijn trouwe fans weten: heel lang geleden)…
Hij komt, hij komt!
In Meppel kwam de Sint inderdaad aan met een boot, op de Gasgracht. Er is in Meppel ook een Stoombootkade, maar daar meerde de boot niet aan. De kades zagen aan beide kanten van de gracht zwart van de mensen. Ook volwassenen zonder kinderen gingen naar de intocht van de Sint kijken, toch iedere keer weer een sensatie. Eerst de spanning van waar blijft die boot, dan de zucht van verlichting als de boot in zicht kwam, de sinterklaasliedjes die werden aangeheven zodra de boot te zien was, de Pieten die met hun roe zwaaiden op het dek en de Sint met zijn staf. Magisch!
De man die zich ieder jaar inleefde in de rol van sinterklaas woonde in de straat achter de onze. Wij kinderen wisten dus: daar woont Sinterklaas, een heel gewone man. Maar dat maakte voor het geloof niets uit. Bij de intocht was het de Sint, die op het paard werd geholpen. Dat paard was nogal schrikachtig, niet zo gek als je bedenkt aan welke herrie het werd blootgesteld. De mannen die het paard (het paard stond niet op de boot, maar het werd door een paar paardenknechten voorgeleid) hadden de grootste moeite om het paard in bedwang te houden. En dan moest de Goedheiligman, met zijn lange rokken ook nog op de rug van het paard worden gezet. Een heel spannend moment. Als de Sint eenmaal hoog te paard zat, begon de tocht door de stad, met muziek en veel publiek. Het paard vond het niet leuk. Er bleef van de waardigheid van onze buurman/Sint niet veel over. Toen de goede man ook nog een keer van het paard was gevallen, was het gedaan met de sint-intocht te paard. De buurman wilde niet meer en een andere vrijwilliger werd niet gevonden. Einde van een traditie.
Heb jij mooie, leuke, vrolijke of treurige herinneringen aan de intocht van de Sint? Vertel!
Reacties 2
De Sinterklaasviering zal altijd een fijne herinnering blijven uit mijn jeugd. Ik ben een 50er jaren kind en met maar een kostwinnaar en vier kleine kinderen, was er nooit luxe. Toch hebben wij als kinderen dat nooit gemerkt. Wat je niet kende mistte je niet toch? Misschien dat daarom Sinterklaas zo speciaal was. Mijn moeder deed er alles aan om er toch iets speciaals van te maken. Ze maakte zelf kruidnootjes en suikergoed en verdeelde er kleine tum-tummetjes en schuimpjes door. Voor iedereen stond er dan een bordje klaar, samen met een mandarijn en sterappeltje. Wij waren niet gewend aan snoep en zeker niet in die hoeveelheid, dat was dus al iets om naar uit te kijken. Op Sinterklaasavond zaten we dan bij de kolenkachel te zingen en ineens werd er hard geklopt op de deur. Iedereen was ineens stil en we keken elkaar gespannen aan.....hadden we dat goed gehoord? Kwam hij echt bij ons ook aan de deur? Ja hoor...in de gang lagen pepernoten en ook op de trap! We volgden het spoor en kwamen op zolder, waar een wasmand stond vol cadeautjes! Uitgelaten gingen we weer naar beneden en pa nam de wasmand mee. De nieuwe pyama, zelf gebreide nieuwe muts of das of whatever kledingstuk was leuk, maar niets was zo mooi als een doos kleurpotloden én een kleurboek. Je kon mij geen groter plezier doen. Zo kreeg ieder kind iets wat hij of zij leuk vond om mee te spelen, buiten de nieuwe kledingstukken die we toch nodig hadden. Een bijzonder Sinterklaasfeest staat me nog duidelijk voor de geest. Sinterklaas kwam op bezoek op de kleuterschool. De kinderen zaten gezamelijk in de gymzaal en ik zat er samen met mijn broertje. Hij duimde vaak en mijn moeder kreeg het hem niet afgeleerd. Alles had ze geprobeerd tot mosterd aan toe op zijn duim smeren, die hij er niet af mocht halen. Sinterklaas had een Piet bij hem die bij de Sint moest komen. Hij keek erg beteuterd en kwam met gebogen hoofd langzaam naar de Sint toegelopen. "Hier kinderen, is een heel domme Piet" zei hij. "Laat de kinderen maar eens zien wat jij gedaan hebt" en Piet liet zijn behandschoende hand zien waaraan een losse duim hing. Piet bleek die duim eraf gezogen hebben, omdat hij altijd duimde. Het bleek zo'n indruk te hebben gemaakt op mijn broertje, dat hij nooit meer geduimd heeft!
Wat een leuke herinnering Mieke. Die sinterklaas was toch maar een echte pedagoog: een losse duim...