Zakgeld vormde in de jaren 60 en 70 de belangrijkste beperking voor de aanschaf van nieuwe muziek. Maar er waren vernuftige, quasi-legale manieren om de platencollectie zo goedkoop mogelijk uit te breiden.
Vorige week stond ik met mijn karretje bij de kassa van de Woolworth supermarkt in mijn woonplaats Simon’s Town in Zuid-Afrika. In het karretje lagen ook tassen met spullen in die ik in een andere winkel had gekocht. ‘Is die knoflook ook van ons’, vroeg de kassière beleefd, wijzend op knoflook onder een van de tassen. ‘Oeps’, zei ik, en legde uit dat ik de 2 bolletjes ter waarde van € 2,50 niet had proberen te stelen.
‘Heb jij weleens gestolen?’, vroeg ik aan de kassière. Ik schatte haar een jaar of 18. Ze droeg een klein zilveren kruisje om haar nek. Ze schudde haar hoofd. ‘Ik ook niet’, zei ik fier. Maar toen bedacht ik me dat dat goedbeschouwd een leugen was. Terwijl zij de spullen scande en in de boodschappentas deed stak ik mijn verhaal af.
Toen ik klein was, begon ik, zeg maar 11 of 12, ging ik geregeld naar het Rotterdamse warenhuis Vroom & Dreesman, V&D, om op de tweede verdieping te kijken welke singletjes er in de aanbieding lagen. De zomeruitverkoop was doorgaans ergens in september, en de plaatjes waren dan afgeprijsd tot 79 en 39 cent. Geen geld natuurlijk. Maar ik was jong en ik kreeg weinig zakgeld. En als de lui achter de kassa niet keken, dan verruilde ik snel de stickers, zodat ik nu 2 plaatjes van 39 cent kon kopen. Ik herinner me wat namen: The Guess Who, The Moody Blues. Ze staan nog ergens in de kast.
Later deden ik en mijn schoolvriendjes iets vergelijkbaars bij de Centrale Discotheek Rotterdam, waar je platen (en later cd’s) kon lenen. Af en toe was er een bak met afgedankte lp’s. Sommige verkeerden in erbarmelijke toestand, vol krassen of met een gescheurde hoes. Maar andere verkeerden in goede staat. Ze stonden 5 dagen te koop. De prijs begon met 5 gulden en elke dag ging er een gulden af. Wat wij heel slim deden was de puike plaat die we graag wilden hebben ergens in de bak klassiek parkeren, waar niemand ooit keek. We visten hem er op vrijdag weer uit en liepen dan opgewekt naar de kassa om daar 1 gulden te betalen voor bijvoorbeeld de dubbel live-lp van Steppenwolf, met een opzwepende uitvoering van ‘Born To Be Wild’ als hoogtepunt. ‘Goh, dat die er nog staat’, hoorden we de verbaasde medewerker zeggen.
Het meisje in Woolworth luisterde beleefd. Maar ik kon zien dat ze maar matig geïnteresseerd was in mijn jongensavonturen. Platen? Singles? Ze had er nog nooit van gehoord.
Meer blogs: