Een vroege dood, een eerbetoon aan mooie mensen

Februari 2021

Begin februari belde mijn jongste zoon.  ’Ga even zitten mam’. Ik was op mijn werk. ‘Het gaat om Francien. Het was even stil en ik hoorde dat hij moed verzamelde. ‘Er is een boom op haar huis gevallen in Costa Rica terwijl zij lag te slapen.  Ze is overleden. Ik hapte naar adem. ‘En de baby?  Francien was 36 weken zwanger.’ De baby is ook dood’ mam’.

Elf jaar geleden kregen mijn zoon en Francien een relatie. Vanaf het eerste moment dat ik haar zag heb ik haar in mijn hart gesloten. Bij sommige mensen heb je dat en speelt het leeftijdsverschil geen rol.  Drie jaar duurde de relatie tussen hen. Daarna gingen ze ieder hun eigen weg. Francien reisde de hele wereld rond en werkte  hard en feestte  veel tussendoor. Ze leefde een zeer avontuurlijk leven en ze was een tikkie roekeloos. Dat paste bij haar. Iedereen die haar kende maakte zich bij tijd en wijle zorgen om haar maar genoot ook van haar originele geest, haar humor en de aandacht die ze volop had voor haar medemens.

Ik had jarenlang af en toe app contact met haar maar het afgelopen jaar  meer,tot 2 weken voor haar dood. Ze had haar rust gevonden in Costa Rica en was gelukkig. Ze appte dat haar baby een jongetje was en dat hij cappuccino kleurig zou zijn en stuurde een foto van haar en haar vriend een mooie Costa Ricaan met een baard en volle lippen. In haar ogen zag ik die zachte ietwat dromerige blik die aanstaande moeders kunnen hebben. Ik appte dat haar ze een man had gekozen met prachtige lippen en een lieve blik.

Haar laatste woorden in ons contact waren:

Haha echt he, die lippen zijn absoluut een winnaar!

Ze werd 32. Haar vriend was aan het werk toen het gebeurde.

Het mysterie

Het mysterie dood komt op die momenten ten volle bij ons allemaal naar binnen want iedereen maakt het mee. Jonge mensen die plotseling worden weggerukt uit het leven of na een ziekbed overlijden. Dan heb ik het nog niet over jonge mensen die geen moed meer hadden om te leven. Vragen en wanhoop voeren dan de boventoon. Het went namelijk nooit. Na zulke tragische momenten verbaas ik me er steeds over dat de zon gewoon weer schijnt en het leven om ons heen door gaat.

Door de dood van Francien denk ik terug aan de keren dat ik werd geconfronteerd met een vroege dood. De eerste keer was ik  7 jaar oud. Het kleine broertje van mijn klasgenootje stierf doordat hij werd aangereden door een motor. Hij was nog maar drie jaar oud en heette:

Tonnie

Een meisje in de klas zei: iemand heeft in zijn achteruitkijkspiegeltje gezien dat die man, de motorrijder,  wel 90 km reed”. ‘Dat kan niet’ zei onze juf. ‘Dat is onzin’. Een roddel, een sterk verhaal was in de kiem gesmoord.

Jose, mijn klasgenootje, kwam na een paar dagen weer op school. Ze droeg een nieuwe blauw-grijs -wit geblokte jas. Ik keek naar haar om te zien of ze ‘anders’ was. Ze huilde niet maar haar gezichtje was wat strakker. Ik herinner me dat ik als kind niet wist wat ik tegen haar moest zeggen en dat ik wel iets wilde zeggen maar het niet deed. Ongemakkelijk voelde ik me met mijzelf en met mijn gevoel.

Marijke

Ik zat in de brugklas. Jaqueline, mijn klasgenootje vertelde ons dat haar een jaar oudere zus, Marijke was geschept door een auto op de singel in de stad.  Dat woord ‘geschept’ had ik nog nooit gehoord in die betekenis. Marijke lag in coma en na een paar dagen stierf ze. Een begaafd meisje. Ze zat in de tweede klas van het gymnasium en speelde prachtig viool. Marijke was de eerste dode die ik zag. Ze lag in een kist met roze bekleding. Ze droeg een nachtjapon met goudstiksel. Op haar voorhoofd zat een enorme korst. Een van haar oogleden was niet helemaal gesloten waardoor je een glimp van haar oog zag. Ze lag daar zo stil.

Marion

Het was mistig die ochtend en glad.  Ik was 14 jaar oud. Mijn oudere broer Stephen en ik reden over de ventweg naast de provinciale weg toen we plotseling zagen dat er een auto op zijn kop in de greppel lag. In mijn herinnering draaiden de wielen nog langzaam toen wij dichterbij kwamen. Er liep een jonge vrouw, overstuur,  over de oprijlaan naar de boerderij die daar stond. Dit bleek later de zus van Marion te zijn. Stephen en ik stapten af en keken in de auto. De passagierskant was helemaal ingedeukt. Ineens zag mijn broer een schooltas liggen op het gras: ‘dat is de tas van Marion’ zei hij. ‘ik weet het zeker!. Marion zat bij hem in de klas. Ze is verliefd op Leo en zij heeft hartjes met zijn naam op haar tas staan’.

Er kwam hulp en wij reden door naar school. Stephen vertelde dat de rector tijdens het vierde uur kwam vertellen dat Marion was overleden. Er was geen protocol zoals nu. De leerlingen moesten de lessen blijven volgen. Klasgenoten liepen huilend op de gang. Er kwam geen speciaal hoekje met een kaars en een boek om in te schrijven. Dat bestond toen nog niet.

Marion was 16 jaar oud. Ze was prachtig en had lange rode haren.

Hanneke

Hanneke zat bij bepaalde lessen bij mij in de klas in HAVO 4. Ze was klein, tenger en bijzonder levendig. Hanneke was enig kind en ze kreeg materieel gezien alles dat haar hartje begeerde. Ze droeg bijna elke dag nieuwe kleren.  In de vakantie ging ze naar Italië. Daar had ze een vriendje. In de klas schreef ze  regelmatig brieven naar hem met de aanhef: ‘Nanni amore, amore Nanni’.  Ze reed op een gloednieuw Italiaans brommertje dat haar vader speciaal uit Italië had laten overkomen. Gek, het zijn deze details die kennelijk indruk op mij gemaakt hebben. Ik kende haar verder niet goed. Op een maandag hoorden wij op school dat zij in het weekend was verongelukt. Ze ging uit met een stel vrienden. We gingen met heel veel jongeren naar haar begrafenis. Het was hartverscheurend. Haar moeder stortte zich tijdens deze ceremonie op de kist en schreeuwde: Hanneke, Hanneke.

Niet vergeten!

Door de dood van Francien kwamen al die andere vroeg gestorvenen ook weer terug in mijn gedachten en ik vraag me af; Hoe leef je met zo’n intens verlies als het jouw kind, kleinkind, broer of zus, je beste vriend of vriendin is?

Ik zal ze niet vergeten en ik realiseer op die momenten weer hoe belangrijk het is je hart te volgen en niets uit te stellen en vooral lief te hebben!

Ik noem hun namen nog maar eens.

Tonnie, Marijke, Marion, Hanneke, Francien met haar zoontje die Jazz zou gaan heten. Namen die symbool staan voor zoveel andere vroeg gestorven kinderen, pubers en jonge mensen.

Lees hier meer blogs.