Het is niet stil maar wel stiller sinds de uitbraak van het Coronavirus. Omdat ik niet naar mijn werk hoef sta ik later op. Ik word niet gewekt door de kinderen die naar de basisschool gaan bij mij aan de overkant. In het weekend word ik ’s avonds, en ’s nachts niet wakker van de jongelui die uit de kroeg komen want de kroegen zijn dicht
.
Rondje lopen over de spoorbrug
Overdag, nu het weer zo prachtig en helder is kom ik vooral wandelaars en fietsers tegen als ik mijn rondje ‘van brug tot brug’ loop in Deventer. Dat is een rondje van ongeveer een uur. Ik loop dan lange tijd over de spoorbrug waar de ene spooktrein na de andere aan mij voorbijtrekt. Het fascineert me elke keer weer om lege treinen te zien. Ik zie nooit een machinist zitten maar het moet toch raar zijn voor hem/ haar om een lege trein voort te trekken? Vrijwel aan het einde van mijn wandeling loop ik door het stille stationsgebouw met de lege vitrinekasten want er wordt op dit moment geen reclame gemaakt voor musea en musicals.
Vorige week reed ik over de A1 omdat ik in Amersfoort moest zijn. Er is zoveel minder verkeer en ik kreeg beelden van de wegen uit de jaren 60, 70 toen we er nog niet en masse erop uit trokken. Op dit moment is bijna iedereen thuis. Een beetje zoals vroeger eigenlijk alleen mogen we niet bij elkaar naar binnen.
Mijn straat
Ik woon in een straat met oude huisjes uit het begin van de vorige eeuw. De straat is ietwat somber, kan wel wat kleur gebruiken. De gemeente doet zijn best om 2 keer per jaar de straat te vegen. Dan komt er zo’n wagen langs die de randen schoon poetst. De parkeerplaatsen worden meegenomen als er geen auto’s geparkeerd staan maar meestal is dat wel het geval. Het onkruid groeit welig op die plekken en ook op de stoepen. Sinds een aantal jaren wordt er niet meer met gif gespoten. Dat is goed natuurlijk. Een nadeel is wel dat onkruid ook straatvuil aantrekt. Wij, mensen, gooien gemakkelijker blikjes (vooral energiedrank), lege sigarettenpakjes en lege patat, wietzakjes etc. neer op plekken waar het er toch al niet zo fraai uitziet. ‘En ach, die hondendrol van mijn hond valt ook niet op tussen dat hoge gras op de stoep!’ denkt menigeen. Plantenbakken zijn wat dat betreft ook erg in trek. Kennelijk wordt een plantenbak gezien als een afvalbak want elke plantenbak hier in mijn buurt ligt vol met vuil. Een bizar fenomeen.
Mooie initiatieven
Maar, er gebeuren ook leuke dingen!! Schuin tegenover mijn huis is een groot perk dat, jullie raden het vast al, helemaal vol stond met onkruid en zooi want een iets hoger perk is een afvalbak toch?
Enfin. Drie weken geleden was dit perk, 10 bij 2 meter ineens leeg. Het vuil was opgeruimd, het onkruid gewied en er stonden een paar stokjes in met enkele sprieten. Geen idee wie hier had huis gehouden? Het inspireerde mij echter. Ik had nog een busje met bloemenzaad staan en dacht kom; ik ga eens fijn dat bloemenzaad uitstrooien in dat perk. Ik heb er ook een zak tuinaarde tegenaan gegooid zodat de zaadjes in ieder geval een dekentje van vruchtbare grond over zich hadden uitgespreid en ben natuurlijk ook gaan begieten. Daarna dacht ik; ik maak een bordje. ‘Doneer een plantje dan wordt uw wandeling door onze straat een stuk gezelliger’
En kijk eens!? Elke dag staat er iets meer in het perk. Nee, geen afval, plantjes! Inmiddels heb ik de twee dames gesproken die het initiatief hadden genomen om het perk onkruidvrij te maken en er een paar plantjes in te zetten. Leuke vrouwen die ik nog niet eerder gesproken had. Ze willen, net als ik, onze straat mooier maken en een bijdrage leveren om de bijtjes en de vlinders een handje te helpen want dat is hard nodig.
We hebben elkaar gevonden. Stiekem denk ik dat dit komt omdat we op dit moment veel meer thuis zijn. We bekijken onze omgeving met nieuwe ogen. Hebben tijd om erbij stil te staan omdat we niet van hot naar her mogen sjouwen op dit moment.
Het is weer een beetje zoals in de jaren 50, 60. Zo voelt dat op dit moment. Ik ben net als jullie ook bang. Bang voor ziekte van mijn naasten en bang voor wat de er allemaal nog staat te gebeuren, verlies van banen etc.
Maar ik koester ook dit, die saamhorigheid, dit initiatief dat bij mij in de straat ontstaat maakt me blij.
Ik zie de mensen voorbij lopen. Er zijn er veel die even stil staan bij ‘ons perk’ en het bordje dat er hangt. Straks gaan de bloemen bloeien. Ik hoop zo ontzettend dat dit kleine initiatief dat in deze bijzondere tijd ontstaat ons iets bewuster maakt dat we straks, als dit voorbij is niet weer meteen in de tiende versnelling verder gaan maar iets van deze ‘rust’ behouden.
Hoe is dat voor jou? Waar word jij blij van in deze bijzondere tijd en wat geeft jou energie?
Door: SchoolBANK redacteur Helga Walter
