Allebei stapelverliefd op het meisje uit de klas

SchoolBANK-gastredacteur Chris vertelt ons vandaag over zijn eerste verliefdheid. Het meisje in kwestie was zo knap en leuk dat ook zijn beste vriend verliefd op haar was. Dit resulteerde grappig genoeg niet in een concurrentiestrijd tussen de heren, maar verdere verbroedering en verlangen naar de dame. Lukte het hen om haar te veroveren? Lees het mooie verhaal hier…

Ze had blond haar en blauwe ogen…

“Ze was het mooiste meisje van de klas. Daar waren alle jongens, dus ook Kees en ik het roerend over eens. Kees en ik waren boezemvrienden. We woonden in het zelfde kosthuis in Haarlem. Gingen naar dezelfde films. We zaten op hockey in het zelfde team. En we zaten in de zelfde klas als Renate, op wie we allebei stapelverliefd waren. Niemand op de Bronstee Mulo wist van onze romantische gevoelens. Renate moet het gevoeld hebben. Een rood aangelopen hoofd, onhandig gestotter en draaiende ogen, dat zijn de onmiskenbare signalen. Meisjes wéten dan gewoon hoe laat het is. Ze dartelde in de pauzes over het schoolplein met de andere meiden. Soms schonk ze ons een glimlach, die wij, zoals bedelaars een aalmoes, dankbaar koesterden.”

“Onze platonische verering voor Renate had zo alle schooljaren voort kunnen duren, maar een sportdag zorgde voor een onverwachte wending. Renate, Kees en ik, bleken in het zelfde team te zijn ingedeeld. Om welke sport het ging weet ik niet meer. Wat ik me haarscherp herinner is dat alle teams na afloop werden onthaald met limonade en koek. En dat Renate ons plotseling ieder bij de hand pakte. Een mens zou er een flauwte van krijgen. Renate verdeelde haar charmes, naar haar beider zijden, waaraan wij in trance voort liepen.”

Het moest een ménage-a-trois worden

“Thuis gekomen, hadden Kees en ik het natuurlijk over niets anders dan Renate’s overrompelende actie. Binnenkort, verwachtten wij, zou zij ons uitnodigen om met haar verkering te krijgen. Het moest een ménage-a-trois worden, want we deelden alles, zoals trouwe vrienden horen te doen.
Om de laatste akte van het blijspel op gang te helpen treuzelden we voortaan als de school uitging. En op een dag kwam Renate alleen naar buiten, koket als altijd. Met z’n drieën liepen we over het schoolplein. Renate babbelde over de dingen die het leven van schoolkinderen beheersen: rapportcijfers en wel of niet overgaan. Kees en ik luisterden aandachtig, maar de essentie van haar betoog werd verdrongen door die blauwe ogen en dat blonde haar. Zo naderden we de straat waaraan de Bronstee Mulo stond. Verderop zat een jongen die op Elvis Presley leek, op een forse motor. Voor we het ons goed realiseerden, ging Renate bij hem achterop zitten en scheurden ze weg. We bleven verbijsterd achter, Kees en ik. De hele weg naar Haarlem hebben we zwijgend terug gefietst. Vrienden hebben geen woorden nodig.”

Heb jij ook een mooi, bijzonder, grappig of ontroerend verhaal over vroeger? Stuur het verhaal naar onze redactie (redactie@schoolbank.nl) met als onderwerp ‘Verhaal’ en wie weet staat jouw verhaal volgende week op onze blog.

Wil je liever andere verhalen lezen over toen & nu? Klik dan hier!