Natuurlijk was het bouwen van de hut op zich het leukste, daarna werd het een soort uitvalsbasis van onze avonturen als soldaatje en cowboytje en indiaantje spelen.
Ons honk waar we kaartten met een pot thee bij de houtkachel tot op een kwade dag Handrie de Kunning zei dat de hut weg moest om voor mij nu nog vage redenen. In onze kinderlijke naïviteit gingen we nog bij Handrie en Koos op de koffie om te vragen of we dat stukje grond niet konden kopen. Kopen? Mompelde Handrie. Nou wat ik geleerd heb in mijn jeugd is kom niet aan het land van boeren! Op z’n plat zei Handrie: Nieje da gut ut worre jungskes. Die hut mot weg! We kwamen dus letterlijk en figuurlijk op de koffie thuis! Lang hebben we niet getreurd; dan verplaatsen we de hut toch gewoon naar de andere kant richting Wip. Verbazingwekkend denk ik nu dat optimisme van ons toen want het was toch wel een dingetje die hut van ons, ik bedoel het zal je maar gezegd worden dat je huis weg moet waaraan je jaren gebouwd hebt!
De nieuwe hut
Maar goed aan de aan de andere kant van ons huis liep het landweggetje naar Wip en daar stond ook nog een henne koi die gebruikt werd als opslagplaats van wie we het huis huurden. Het was een piep klein stukje grond met wat oude peren en pruimen bomen. Nu als ervaren huttenbouwers stond de hut er al na een paar weken echter nu met een echte raam met glas die we ergens gevonden hadden.
Ook werd er een soort van bar ingebouwd want intussen waren wij al een jaar of 15, 16 dus de hut kreeg ook een hele andere invulling van ons bestaan. We vierden daar bijvoorbeeld daar onze verjaardagen. Lekker ons eigen ding zonder toezicht van de ouders!
Alcohol
Kan me herinneren wat wij dronken. Het was de eerste kennis making met echt bier. Tot dan dronken we alleen cola. Ja ik hoor jullie denken 16 jaar en dan bier? Ja, maar dan ook alleen bier en niet zoals nu allerlei mixdrankjes met zware alcohol of van die energiedrankjes. Kan me ook niet herinneren dat wij ons totaal laveloos zopen. Van coma zuipen of zoiets dergelijks hadden we al zeker nog nooit van gehoord. Ja alleen bij hoge uitzondering dat iemand moest overgeven, maar dat was zeker niet in de begintijd. Dat overgeven zorgde alleen voor hilariteit.
Cor
Intussen had zich een nieuwe vriend bij ons bouwen toegevoegd; Cor. Hij woonde zeg maar naast Wip alleen ongeveer een kilometer verderop aan de andere kant van de Aijens weg. De verharde weg die van de Rijksweg naar het dorpje Aijen liep. De weg van ons, langs Wip richting Cor was een lange onverharde weg. Cor was jongste en 5e kind van de familie Vousten. Hij had 3 broers en 1 zus boven zich.
Zijn zus Annemie zat bij mij in de klas, hij was ook een jaar jonger dan Wip en ik. Cor gaf ons ook een nieuwe impuls met bouwen en verbeteringen aan onze hut. Langzaam kwamen er steeds meer jongens naar onze hut en werd onze hut een soort van uitvalsbasis als we uitgingen naar Nieuw-Bergen. Cor zou later trouwens trouwen met Annie de dochter van boer Toon Urselman.
Wordt vervolgd…
Benieuwd naar deel 4 van ‘Mijn hut’? Lees binnenkort het volgende deel!
Meer blogs:
- Benieuwd naar meer verhalen van SchoolBANK redacteur Roger? Lees hier deel 1 van brieven uit Berlijn
- Herinner jij je de oude telefooncel nog?
Reacties 1
Leuk :)