Droeg jij ook kleding van je broer of zus?

Iedere avond  is op de tv reclame te zien voor Vinted. “Draag je het niet? Verkoop het dan!’ Tweedehands kleding is helemaal in. Of kleding die is samengesteld uit stukjes van afgedragen kleren. Het bracht me in gedachten terug naar mijn jeugd. Ik ben geboren in 1950, vlak na de 2e wereldoorlog. Er was schaarste. Nederland moest weer worden opgebouwd, grondstoffen waren schaars en de meeste mensen hadden het niet breed.

Tweede- of derdehands kleding van familie

De gezinnen waren in die tijd wat groter dan tegenwoordig, op enkele uitzonderingen na. Ik had een oudere zus, een jonger broertje en een jonger zusje. Nieuwe kleren kregen wij bijna nooit. Als mijn oudere zus uit haar kleren was gegroeid mocht ik ze dragen. Mijn broertje had geluk dat hij een jongen was, hoefde hij onze afgedankte meisjeskleren niet te dragen. Ik had er een gruwelijke hekel aan om de kleren van mijn zus te dragen. Ze was drie jaar ouder dan ik, had haar kleren al een paar jaar gedragen en daarna mocht ik me er nog eens in vertonen. Tot overmaat van ramp hadden we ook nog twee nichtjes van wie we de afgedankte kleren mochten afdragen.

Wol sparen met zegels van Blue Band.

Blue Band margarine speelde in op de schaarste. Margarine was een vrij nieuw product. Wij noemden Blue Band destijds ‘Bleu band’. Op de verpakking zaten zegeltjes. Een bepaald aantal zegels gaf recht op een bolletje wol. Ik heb een tijdje een v-hals trui van groene ‘blue bandwol’ gedragen, nadat mijn zus er niet meer in kon. Gelukkig was het geen echte wol, want echte wol ‘prikte’.

Oma’s aan de slag.

Mijn ene oma kwam iedere week helpen met kleding repareren en naaien. Oude jassen werden uit elkaar gehaald, gekeerd, zodat de versleten buitenkant de binnenkant werd, en daarna weer in elkaar gezet. Of omgetoverd tot een jas of jack van een ander model. De andere oma was goed in breien. Ze breide sokken, kniekousen en ‘borstrokken’ (dat waren gebreide hemden die verschrikkelijk prikten). Mijn zus heeft ook een helemaal gebreide jurk gehad met losse lange mouwen. Het was een mooie jurk. Ik kreeg ‘m later natuurlijk ook, maar ik wilde ‘m niet aan want hij ‘prikte’.

Gelukkig werd ik al gauw groter dan mijn oudere zus. Toen was het gedaan met het afdragen van haar kleren.

Nog altijd een afkeer tegen tweedehands kleding.

Ik heb niet zoveel met 2e hands kleding, dat zal wel terug te voeren zijn op mijn jeugdervaringen. Wat ik tegenwoordig wel weer doe, is kleding vermaken of veranderen. Dat is leuk om te doen, weer eens iets anders en beter voor het milieu dan steeds iets nieuws kopen.

Hoe sta jij tegenover 2e hands kleding? Heb je – net als ik – een soort trauma overgehouden aan het dragen van ‘andermans’ kleren? Laat het weten in de reacties! Lees ook meer nostalgische verhalen op onze Toen&Nu pagina.