Reis jij vaak met de trein? Altijd gedaan? Dan heb jij vast alle veranderingen meegemaakt wat betreft de kaartverkoop.
Ging jij heel lang geleden naar het station, kon jij gewoon aan het loket een kaartje kopen. Zo een hard kartonnen kaartje, met een licht en iets donkerder gedeelte – een enkeltje of retourtje. In de loop van de tijd zijn veel stations niet langer voorzien van een loket en moet jij jouw kaartje, zo een geel stukje papier bij een automaat of online kopen.
Kaartautomaten
De eerste kaartautomaten werden in de jaren 70 op de grootste stations geplaatst en konden kaartjes voor de populairste bestemmingen afgeven. De tegenwoordige automaten hebben een uitgebreid keuzemenu, niet altijd even gemakkelijk.
OV-chipkaart
Ook kun je reizen met de OV-chipkaart waarop saldo moet staan om door de poortjes te komen. Vanaf januari dit jaar kun je ook inchecken met een betaalpas. Zelf doe ik dit liever niet, zeker niet op een druk station of overvolle tram. Jij wel?
Meer blogs:
Reacties 9
Gele papieren kaartjes, die de loketjuf , met veel gepruttel uit een apparaat toverde, met een klein beeldscherm. Leuk als je met zijn tienen naar Zandvoort wilde. Ja, en wat later dan de kaartautomaat, maar de charme ging er wel af, want je kon aan die juf nog wel eens vragen hoe laat de trein ging en van welk perron. Hoefde je het niet op te zoeken.
En om op het perron te komen had je een perronkaartje nodig (1958), dat kostte een dubbeltje. Een enkeltje Amsterdam - Vlissingen was je 10 gulden voor kwijt, en daar mijn toelage als leerling stuurman 12 gulden was kwam ik niet zo vaak naar huis in Amsterdam.
Er waren twee soorten van de kartonnen kaartjes. In de kleur licht-bruin waren de tweede-klas kaartjes en die voor de eerste klas waren groen. Voor speciale ritten waren er kaartjes met een speciale opdruk. Dat zijn nog steeds collector-ites voor hobbyisten.
op het perron stond een kiosk, daar moest ik als klein meisje de panorama en de lach halen voor mijn ouders. Soms mocht ik gewoon doorlopen bij het loket en soms moest er eerst een perronkaartje (een dubbeltje) gekocht worden. er zat altijd de zelfde mevrouw in de kiosk waar ik weleens een appel van kreeg. n ellie visser-ellenbroek
Ik woonde vlak bij het CS te Amsterdam. Als knulletje van zeven/acht jaar ging ik al af en toe naar het station en mocht van mijn ouders dan een perronkaartje kopen om te kijken naar al die "grote" indrukwekkende treinstellen. Ik liep elk perron af en op en mocht soms ook even op "de bok" kijken. Ik vond het allemaal fantastisch. Wij gingen regelmatig met de trein naar Zandvoort. Ik mocht dan vooraf de kaartjes kopen De loketmedewerkende ging dan met een rode pijl naar de gewenste bestemming en drukte een inderdaad kartonnen kaartje af. Je moest betalen via een draaischijfje. De trein was altijd iets aparts. Als heel klein mannetje(eind jaren veertig) ging ik nog in een treinstel met separate deuren voor elke coupe. Later uiteraard met de blokkendoos en zo ging de treinmodellengeschiedenis voort. Nu ga ik bijna nooit meer met de trein. Pensionado! Maar als ik de huidige drukte zie? Zou ik toch maar nadenken om de auto maar weer te pakken. . Er waren destijds vele loketten (service) en het was er nog niet zo'n heksenketel als vandaag de dag. Ik praat dan over de jaren 50.
Werkte in 1964-67 in Delft en woonde in Den Haag. Eerst met de tram naar het station HS, dan met de trein naar Delft. Kaartje kocht ik aan het loket, hoefde niet te vragen hoe laat de trein ging, want er was elke 5 minuten een trein die in Delft stopte. Later woonde ik in Rijswijk, vandaar nam ik soms de auto, of soms de trein van station Rijswijk. Was allemaal heel eenvoudig en vlot. Maar in de winter was station Rijswijk erg koud want het was open. Toch dan nog vaak met de trein, want als het glad was, was de weg rijden te gevaarlijk.
Eerste treinreis naar Enschede met de stoomtrein; 2de treinreis naar Enkhuizen met de zesde klas voor schoolreis naar Sondel. Daarna alsmaar naar Schiedam voor verkering.(en in slaap vallen in de laatste trein!) Interrail: zoveel mogelijk kilometers maken dwars door Europa. Naar Pabo met de trein; abonnement. Nu een OV dalurenkaart!!!!!
Toen de treinkaartjes niet meer op de kleinere stations aan het stationsloket werden verkocht, kon dit in die plaatsen vaak op het postkantoor. In mijn geval, in 1975, in Bunnik. Als eerste in het land: enkeltjes, retourtjes, avond- en weekendretours abonnementen en 5 dagen retourkaarten. Bij nieuwe abonnementen een foto aan nieten en naamgegevens met de pen noteren. Opleiding van een week gehad van een NS medewerker. Met zo'n special apparaat uit de jaren zestig en zeventig. Wat een drukte tijdens de vrijdagavondopenstelling.
Ik was werkzaam in Waddinxveen en op het kleine station Noord stond geen kaartjesautomaat. Je kon je kaartje kopen bij de conducteur, àls hij langskwam. Dat gebeurde vaak ook niet, dù-hùs.....kon je gratis reizen. Naar mijn woonplaats was het slechts een kwartiertje. Het duurde best lang eer er actie ondernomen werd, het werd oogluikend toegestaan, denk ik.....