De Japanse hype in 1996 die alle kinderen tot waanzin dreef! Digitale huisdieren waar je voor kon zorgen, stiekem mee naar school kon nemen, zo lang mogelijk in leven wilde houden en met één druk op de knop kon resetten als je je ‘stampvoetende Tamagotchi-tiener terrorist’ zat was.
Vroeger liet ik altijd de buurhondjes uit, twee luidruchtige Jack Russels genaamd Lot & Saar. Het allerliefste wilde ik een eigen hond, maar ik bleek
erg allergisch voor alle dieren met haar. Rode ogen, een loopneus, kortademig, jeuk en uitslag op mijn huid, ik moest er wat voor over hebben om een dierenvriend te zijn. Als dierengek was het onbespreekbaar dat ik stopte met ponyrijden of dat ik Lot & Saar niet meer uitliet. Mijn ouders waren het over een ding eens: Een eigen huisdier zat er niet in. Mocht jij een eigen huisdier van je ouders hebben?
Mijn oudere zus, die op zichzelf woonde, ging studeren in een andere stad. Haar konijn Vladje kon helaas niet mee verhuizen en onze ouders stemden toe dat Vladje bij ons kwam wonen: Buiten, in een konijnenhok. Nu denk je misschien: Rare naam, of dat mijn zus bij het opschrijven van de naam een beetje dyslectisch was (Flatje). Vladje heette eigenlijk Vladimir maar toen hij voor het eerst bij de dokter kwam bleek Vladimir een Vladje… eh vrouwtje te zijn. Oeps! Vladje kwam bij ons wonen, YES! Ze werd overladen met knuffels, inclusief rode ogen en jeuk op de koop toe. Die allergieën hadden ook zijn voordelen want ik overtuigde mijn ouders ervan dat het hok schoonmaken echt geen goed idee was voor mijn symptomen. Goed geregeld toch? Toch had ik nog geen huisdier waar ik de hele dag mee kon spelen. Konijnen zijn daar niet geschikt voor en de Lot en Saar hoorden bij de buren. Gelukkig bereikte de nieuwste hype uit Japan in de 90ties Nederland: De Tamagotchi. Het ideale huisdier! Welke kleur had jij in huis?
De Tamagotchi kwam uit in 1996 en werd een hype onder kinderen. De naam is ontstaan uit twee woorden: Tamago wat “Ei” betekent en het Engelse woord Watch. Een gekleurd ei met een minischerm en drie knopjes aan de voorkant. Er verscheen op het scherm een digitaal ei nadat je het plastic lipje uit de achterkant eruit getrokken had. Uit dit ei werd de Tamagotchi geboren. Dit digitale beestje in pixels piepte als het iets nodig had: Eten, spelen, licht uit doen voor nachtrust, medicijnen, gezondheid controleren en gedrag belonen of bestraffen.
Tamagotchis hadden vier groeifases: Baby, kind, tiener en volwassen. De levensduur varieerde van dagen tot een paar weken en het doel was om de Tamagotchi zo lang mogelijk in leven te houden. Het karakter hing af van de kwaliteit van de verzorging en opvoeding, net echt toch?
De Tamagotchi ging mee naar school. Dat ging maar heel even goed. Al snel wisten juffen en meesters ook wat Tamagotchis waren. Er kwam een landelijk verbod op Tamagotchis in de klassen. Onze juf wilde met ons meedenken. Alle eieren werden in de ochtend ingeleverd en in de pauze mochten we vijf minuten onze Tamagotchi verzorgen. Vijfentwintig kinderen helemaal in hun apparaatje gedoken, komt dit beeld je bekend voor? Een goede start is het halve werk: Bij slechte opvoeding kreeg je een ‘stampvoetende Tamagotchi-tiener terrorist’. Ik was niet zo goed in opvoeden: Soms had ik het gehad met dat piepende geval en resette ik mijn Tamagotchi door met een pennetje de resetbutton in te drukken en werd er een nieuw ei geboren. Hoe vaak heb jij de resetbutton gebruikt?
De Tamagotchi hype waaide net zoals de meeste hypes over. De batterij was leeg, of stuk of het ei was saai geworden. Ze belandden in een la of in de vuilnisbak. Ik ging verder met ‘honden trainen’ en het konijn kreeg ook een trimbaan uitgemeten. Tja, het is toch de realiteit die meer aantrekt dan een digitaal schermpje. En het beste van de buurhond? Die kon ik gewoon weer teruggeven. Een dagje binnenblijven als het regende was toch ook wel fijn. Toch bleek er een trend ontstaan te zijn om voor interactieve, elektronische huisdieren. Op internet verschenen virtuele huisdiersites (Neopets, Webpet, Digidier). In 2008 kwam een nieuwe Tamagotchi op de markt, met lcd-kleurenscherm. Mijn nichtjes die nu dezelfde leeftijd hebben als ik toen, zoeken nu buiten ‘loslopende Pokémons’ met hun eigen mobiele telefoon: Het nieuwe huisdier van nu. Gelukkig lopen ze ook graag met mijn hond Shiva. Wat is er toch weinig veranderd en tegelijk heel veel, he?
Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Tamagotchi
Foto: Konijn “Vladje”