Kun jij je de snelkas nog herinneren? Dit bijzondere systeem, ver vooruit op zijn tijd, bood een alternatieve manier om geld op te nemen bij de bank. Met buizen en een rits-rats apparaat was het een unieke ervaring. Hier blikken we terug op deze nostalgische technologie.
Wat is en hoe werkte een snelkas?
Begin jaren ’80 was de snelkas een waar spektakel. In plaats van direct naar de balie te gaan, vulden klanten een briefje in met het gewenste opnamebedrag. Dit briefje, samen met het bankpasje, ging door het rits-rats apparaat. De gegevens op het pasje werden op het briefje afgedrukt.
Het pasje met het briefje werd daarna in een buis geplaatst en via een buizensysteem naar beneden gestuurd. Daar werd de transactie verwerkt en indien nodig gecorrigeerd. Vervolgens werd het geld, samen met het pasje, teruggestuurd via de buizen. Dit proces was niet zo efficiënt als moderne geldautomaten. Toch was het revolutionair en gaf het klanten een nieuwe, opwindende manier om aan hun geld te komen. De snelkas bracht een mix van spanning en nostalgie. Het herinnert ons eraan hoe technologische ontwikkelingen onze dagelijkse ervaringen kunnen veranderen.
De magie van de snelkas
Het was bijna magisch om een doorzichtige koker door de buizenpost te zien verschijnen naast de caissière. Voor diegenen die het nog herinneren, was het een fascinerend schouwspel. Soms leek het alsof de koker een eigen wil had en niet enthousiast was over de buisreis.
Brenda (64) vertelt: “Bij fouten moest er gebeld worden naar ‘beneden’. Ik stelde me voor dat Hans in een hokje zat, omringd door stapels briefgeld en munten. Het gerucht ging zelfs dat Hans deze taak als straf had gekregen, alsof hij het kortste strootje had getrokken!”
Vrijdagavonden in de Rabobank
“Op vrijdagavonden was de Rabobank een gekkenhuis, open tot 19.00 uur. Het wachten in de rij was onvermijdelijk. De caissières werkten met een snelheid die niet altijd overeenkwam met de haast van de klanten. Het was tijdens een van deze drukke avonden dat ik bijna mijn geld niet kreeg, vanwege een twijfelachtige handtekening,” lacht Brenda.
De caissière twijfelde openlijk aan de authenticiteit van mijn handtekening. Ze stelde voor om iemand te vinden die kon bevestigen dat ik echt was. Op een moment van vernedering en afhankelijkheid probeerde ik mijn onschuld te bewijzen. Gelukkig ging ze uiteindelijk akkoord, maar niet zonder een laatste vernederende blik…”
Herinner jij je de snelkas nog? Deel je ervaringen en nostalgische herinneringen in de reacties!
Meer blogs: