Een winterse anekdote
Wanneer wij nu in het “oude normaal” zouden leven, dan zou ik ongetwijfeld in deze maand de besneeuwde bergen van Oostenrijk hebben opgezocht. Helaas zit dat er dit jaar niet in en we kunnen voorlopig alleen maar hopen op betere tijden. Wellicht kan het volgend jaar wel weer, nu men begonnen is met het vaccineren van de bevolking. Om toch nog een klein beetje dat Oostenrijk-gevoel te krijgen vertel ik jullie een anekdote over een niet alledaagse ontmoeting van een aantal jaren geleden, toen reizen naar het buitenland nog vanzelfsprekend was.
Niet om een praatje verlegen
Ik weet niet hoe het komt, maar waar ik met mijn vrouw ook binnenstap, er zijn altijd mensen die meteen hun halve levensverhaal aan ons kwijt willen. We verbleven, zoals vrijwel ieder jaar in januari, een weekje in Oostenrijk en op een zekere dag begon het tijdens een winterse wandeling verschrikkelijk te sneeuwen. Het begon steeds meer op een martelgang te lijken en we besloten daarom het eerste restaurant binnen te stappen. Helaas had een groot aantal mensen hetzelfde idee gehad en was er nergens meer een tafeltje vrij. We vroegen daarom aan een zichtbaar zwijgzaam stel, zo te zien een echtpaar met veel vlieguren, of we bij hen mochten aanschuiven. Dat leek de vrouwelijke helft van het Duitssprekende duo wel “gemütlich”.
Er ontspon zich daarna ongeveer de volgende conversatie:
Zij: ‘wij komen uit Duitsland’. Ik: ‘wij uit Holland’. Zij: ‘Prins Claus was ook een Duitser’. Ik: ‘Ja, bij ons koningshuis trouwden ze vroeger haast allemaal met een Duitser’ en ik voegde er vriendelijk aan toe, ‘jammer dat Claus ziek werd, want het leek me wel een aardige man’. Zij: “das stimmt”, waarop ze vervolgens met enige trots vertelde dat Claus in Hamburg nog geopereerd was door een heel beroemde arts. Ik: ‘dat kan wel zo zijn, maar dat heeft hem ook niet echt geholpen’. Zij: ’nou mij anders wel hoor, want ik ben door dezelfde arts geholpen voor het verwijderen van mijn Gebärmutter’. Haar man knikte instemmend, hij had het verhaal duidelijk al vaker gehoord en nam daarom nog maar een slokje van zijn cappuccino.
Nederland – Duitsland
Mijn vrouw beheerst de Duitse taal heel goed, zodat zij mij nog even bevestigde wat ik al vermoedde, het ging om haar baarmoeder. Verder hebben wij nog van haar vernomen dat ze al heel lang getrouwd waren, dat ze Hollanders zulke open mensen vonden, wel wat recht voor zijn raap en ook nogal zuinig. Dat laatste sprak ik natuurlijk tegen, maar als een waterval ging ze ononderbroken door met het verder doorgronden en ontleden van de Nederlandse volksaard. Ik liet haar maar begaan met haar oeverloze gezwam, want een interruptie van mijn kant zou waarschijnlijk geen schijn van kans gemaakt hebben. Gelukkig namen onze tijdelijke tafelgenoten geen tweede kop koffie, maar besloten zij de barre tocht door de sneeuwbuien voort te zetten. Toen ze de deur achter zich hadden gesloten, keek ik naar mijn vrouw met een hulpeloze blik en mompelde: ‘waarom hebben wij dat toch altijd?’.
Als we tegenwoordig ergens op een terras of in een restaurant in gesprek raken met voor ons onbekende mensen, krijgen we meteen weer dat Duitse echtpaar voor de geest en zonder iets te zeggen, maar met die onmiskenbare blik van wederzijds begrip in de ogen, zie je ons tegelijkertijd denken, “zou zij haar baarmoeder nog wel hebben?”.
Ook zulke aparte, grappige herinneringen aan een wintervakantie? Of heb jij ook vaker spontane gesprekken met een onbekende? Laat hieronder jouw herinnering achter of lees hier meer herkenbare blogs.
Meer van dit soort verhalen kunnen jullie lezen in mijn vorig jaar verschenen boek: “Over tante Ka, de biggendrijver en anderen”, Tijdens “de donkere dagenactie” tot 1 maart 2021 is mijn boek als e-book te downloaden voor de speciale prijs van € 6,99 (normaal € 9,99). De paperbackuitvoering kost € 14,95 excl. verzendkosten.
Eenvoudig te bestellen via www.boekenbestellen.nl (e-book), snel te vinden door bij zoeken Ron Semeijn in te geven.