Pennen met je penvriendin. Deden jongens dit ook? Op afstand met elkaar “chatten”, een envelop met een persoonlijke boodschap in de bus krijgen met jouw naam erop: Het lijkt wel iets uit een ver verleden. Tegenwoordig typen we wat af in allerlei apps, social media of vriendenpagina’s, maar vroeger kon niks mijn dag meer opvrolijken dan een leuke brief van mijn penvriendin!
Mijn penvriendin van vroeger
Vroeger had ik een penvriendin, Annelien. We schreven elkaar brieven over wat we gedaan hadden die week of die maand. We gaven elkaar antwoord op elkaars vragen die we in de vorige brief hadden gekregen. En soms stopten we een cadeautje in de envelop, zoals een sticker, een button of iets anders kleins. Bij het klepperen van de brievenbus rende ik naar de gang om de post te halen. Weet je nog hoe leuk was het als er een envelop met jouw naam erop in de brievenbus lag? Ik beeldde me dan in dat die brief een hele reis had gemaakt om bij mij te komen. Niet dat deze penvriendin heel ver weg woonde, want het was een meisje dat ik elk jaar op dezelfde verjaardag weer tegenkwam. Hoe het zo gekomen is dat wij zijn gaan “pennen” is me eigenlijk een raadsel. We staan trouwens nog steeds contact, via social media.
Tekeningen via fax
Naast mijn penvriendin Annelien, woonde mijn beste vriendin Nikita in Zweden. Dat was niet bepaald om de hoek. Zij sprak in die tijd Zweeds en redelijk Nederlands, maar omdat haar vader Nederlands niet zo vaak Nederlands sprak, was met elkaar telefoneren een uitdaging. Vanwege onze taalbarrière konden wij beter communiceren via de fax. Ik ontving tekeningen en stuurde ook weer kleurrijke tekeningen terug. Deze werden natuurlijk zwart-wit en op dun faxpapier afgeleverd. Wonderlijk hoe een papier wat je hier in Nederland door een machine haalde de hele wereld over kon reizen en aan de andere kant er weer uit kwam. Natuurlijk zijn we daar inmiddels aan gewend, maar ik 1990 was dat echt niet zo normaal als nu. Wie gebruikt nou nu nog een fax?
Vrienden maken met een chatbox
Mijn ouders werkten beiden voor een computerbedrijf en hadden al snel een computer in huis staan. In het begin was er nog geen internet en werkte je met DOS: Een gecompliceerd programma waar ik over het algemeen de weg in kwijt raakte. Wel mocht ik het spelletje Trolls af en toe spelen, wat uiteindelijk altijd vastliep, dus ver kwam ik er niet mee. Toen het internet en de chatbox in gebruik werd genomen kreeg het woord “Pennen” een andere betekenis. Ik maakte vrienden in de chatbox en we “ontmoetten” elkaar op vaste tijden. Mijn beste “chat” vriendin was Daisy. Dais29. Ze was een meisje van mijn leeftijd. Tegenwoordig vraag je je af of hoe je dat zo zeker weet, maar in die tijd waren de mensen in een chatbox schaars. Niet iedereen had een computer met internet in die tijd. Dais en ik (Nikelly) kletsten wat af, of kregen we ruzie met een irritante chatter die we dan samen stoer afbekten en waar we dan uit het gesprek stapten. Een andere realiteit, een virtuele wereld. Daisy en ik wisselden gegevens uit en gingen elkaar ook penbrieven schrijven. Zo werden we penvriendinnen. Zo grappig om als virtueel contact elkaar “in het echt” te schrijven. Volgens mij hadden we een gezamenlijke liefde voor paarden, maar dat weet ik niet meer zeker. Nou Dais, als je dit leest, stuur me maar eens een berichtje!
Briefpost blijft nostalgisch
Het schrijven van brieven lijkt wel uit een andere tijd. Hoewel: Nu mensen meer thuis zijn, elkaar minder zien, en zich soms eenzaam voelen schrijven we opeens meer kaartjes, brieven en versturen we pakketjes naar elkaar. Als ik in het buitenland ben ontvang ik ook meer “live-post”. Extra leuk! Het doet me goed dat we soms gewoon weer teruggrijpen naar vroegere tijden, waar het echte, contact boven de snelheid van de technologie gaat. Het voelt dichterbij, warm en gemeend.
Wat zijn jouw herinneringen?
Heb jij ook een penvriend of penvriendin gehad? Waar hadden jullie het over? Deel het hieronder of lees meer herkenbare verhalen.
Bekijk ook
Bekijk ook: 10 jeugdboeken waar je vroeger geen genoeg van kon krijgen in Toen&Nu.
Reacties 11
Klasgenootje Joke Brouwer op de Amandelstraatschool in Utrecht, moest in astmacentrum Heide Heuvel worden opgenomen. Tijdens haar verblijf daar hebben we over er weer veel brieven aan elkaar geschreven.
Ik had een blinde jongen en we schreven elkaar in braille, die heb ik als een autodidact geleerd. We hebben jaren gecorrespondeerd en 1x elkaar in het écht ontmoet....... De pubertijdsjaren gingen voorbij en hebben toen van elkaar afscheid genomen. Ik ben best benieuwd hoe het nu met hem ( Ronnie) is gegaan....
Ik heb op de middelbare school (waar ik op zat van 1967 tot 1974) vanaf de 2e of 2e klas een correspondentievriendin in Duitsland gehad, Elisabeth 'Lis' Münch heette ze. Ik schreef in het Nederlands en zij in het Duits. [Dus inderdaad, ook jongens hadden correspondentievriend(in)en]. Vanaf dat ik zonder mijn ouders op vakantie ging heb ik altijd fietsvakanties gehouden, en na mijn eindexamen in 1974 ben ik met een vriend op de fiets gestapt om Liz te bezoeken. Ik had haar geschreven dat we zouden komen, maar kennelijk geloofde ze het maar half, want ze was heel (blij) verrast toen we daar uiteindelijk op de stoep stonden. 1974 was ook het jaar van de WK-voetbal-finale Nederland-West Duitsland, die we daar in Duitsland op de tv bekeken hebben. En na het verlies van Nederland kwamen wat vrienden en vriendinnen van Liz ons afhalen om in de stad [Kulmbach] feest te gaan vieren. Omdat wij Nederlanders 'zielig' waren, kregen we het ene na het andere drankje aangeboden zonder een pfennig uit te geven; ik geloof dat ik nooit meer zo dronken ben geweest als die avond/nacht. Na een dag of tien in Kulmbach zijn we teruggefietst naar Nederland, en na die zomervakantie ben ik van Kampen naar Groningen verhuisd om te studeren, en is de correspondentie-vriendschap geleidelijk aan verwaterd en aan z'n eind gekomen... Af en toe vraag ik me nog wel eens af hoe het nu met Lis zou zijn.
Ik heb echt heel veel penvrienden gehad, zowel meiden als jongens. Het begon toen we op vakantie waren geweest naar Zweden. Zweeds leerde al snel, door contact met de kinderen. Daarna werd er geschreven. Ook met Duitse jongens heb ik geschreven, die op de camping stonden in Delfzijl. Super gezellig gehad en elk jaar kwamen ze weer. De namen Dieter en Dieter weet ik nog. Ergens in een dagboek zullen de andere namen wel staan. Als ze weer waren vertrokken, begon het schrijven weer. En met Paul Lenearts heb ik heel veel geschreven, totdat ik met ruzie het huis uit ben gegaan. Paul woonde toen in België en ooit waren we van plan om elkaar in het echt te zien. Hij was erg zorgzaam naar mij toe. Maar ja, de brieven zijn weg, net zoals alle andere spullen, mijn eigendommen, weg waren. Op dat moment was ik zo boos op mijn ouders. Jammer dat er zo een einde is gekomen aan onze briefwisseling en daar denk ik nog wel vaak eens aan terug. Later getrouwd en niet veel later kwam 'Mijn Geheim' waar ik ook heel veel penvriendinnen aan over had gehouden ( 13 !) Echt kantjes vol geschreven . Ook kwamen er 'pen-pals' mee in de envelop en heel veel uit het buitenland. Super gaaf, hoe we contact gingen leggen. Nu is het mailen, maar ook daar kan ik van zeggen, dat ze allemaal trouw zijn, na 20 jaar en dit via Libelle. Wat dat betreft vond ik het jammer van FB, dat dit erbij kwam. Toen wilden heel veel mensen niet meer mailen, terwijl ik er een stuk of 35 heb gehad.
Age Roskam 5 april 2021 Begin jaren 60, 3e klas mulo, had ik me aangemeld In New York (wereldtentoonstelling??) voor een correspondentievriendin in Zuid-Afrika. Nederlands leek me gemakkelijker dan mijn beginners Engels. Linda, een meisje uit NY werd mij toegewezen door de computer. Terwijl ik mijn best deed met allerlei beeldmateriaal duidelijk te maken wat en hoe Nederland was, hield zij zich bezig met haar toekomstplannen. Ze wilde dokter worden en was fan van Barbara Streisand. Had ik toen nog nooit van gehoord. Na een serie brieven over en weer is de correspondentie gestopt. Opvallend vond ik dat ik haar nooit heb kunnen overhalen een foto van zichzelf te sturen. Zou huidskleur een rol hebben gespeeld? Ik weet het niet.
Ik had veel correspondentievrienden en -vriendinnen, hoeveel in mijn schooltijd weet ik niet meer. Wel heb ik er in 1968, het jaar na de Praagse lente 1967, een paar in Tsjecho-Slowakije opgezocht. Daar heb ik mijn latere echtgenote Majka ontmoet, in 1979 zijn we in Olomouc getrouwd en steeds bij elkaar gebleven. Jammer genoeg is Majka in 2010 gestorven, ik mis haar nog steeds. Met Majka zijn we in de jaren 70 naar Hongarije gereden, waar we mijn Hongaarse vriendin Ildi in Szeged opgezocht hebben. Met haar heb ik nog af en toe contact per e-mail.
In 1957 kreeg ik een brief van een meisje uit Dresden (toen nog DDR). Zij had van een leraar een tekening gekregen die in een expositie van schooltekeningen hing. Mijn naam stond eronder en de naam en het adres van de Mater Dei-ulo in Schiedam. De brief was naar de school gestuurd, daarna doorgestuurd naar het klooster waar de school bij hoorde en daarna naar mijn huis- adres. Wij werden correspondentievriendinnen ( ik was 16) en zijn dat nu op mijn 80e nog .Ik ben vaak in de DDR geweest, daar kan ik boekdelen over schrijven en sinds de Wende in 89 kwamen zij en haar man ook bij ons. Wij bellen en appen en hopen dat nog lang te kunnen doen.
In 1961 leerde ik op een kleine camping in Havelte Olga uit Meppel kennen, die daar met haar ouders, zus en vriendin Renee stond. Toevallig hadden ze dezelfde achternaam als de vriend waar ik mee was. Met Olga heb ik nog jaren geschreven. Vanaf 1963 correspondeerde ik met een aantal Duitse meisjes. Annegret leerde ik kennen bij haar zuster, die achter ons woonde en waar ik regelmatig langs kwam als ik onze hond uitliet. We zijn ook nog een zondagavond wezen dansen. Daarna hebben we nog jaren brieven geschreven. Verder schreef ik met Elledor uit Wolfen-Grafenhänichen (toen DDR), maar toen ik in dienst ging heb ik uit veiligheidsoverwegingen de correspondentie met een smoes beëindigd. Ik kreeg ook een brief van Christa uit Schwindegg (Beieren). Zij was pas 13 jaar maar hoopte dat ik ondanks haar leeftijd, met haar wilde corresponderen. We schreven over het dagelijkse leven, waarbij zij ook schreef dat ik beter Duits schreef dan de meeste van haar klasgenoten. We hebben nog jaren lang met elkaar gecorrespondeerd. Verder schreef ik ook nog een aantal jaren met Ute, die in List op het eiland Sylt woonde en ook met een meisje uit Berlijn. Bij al deze briefwisselingen schreven we elkaar vooral over de dagelijkse bezigheden en belevenissen.
Jaren geschreven in de 70ér jaren met Ans van der Wal uit Seisbierrum. We hadden elkaar ontmoet op een zomerkamp in Lunteren? Later is zij nog eens bij mij geweest in Rijnsburg, waar ik nog bij mijn ouders woonde. Ik ben met mijn (aanstaande) man op de bonnefooi naar Friesland gereden, maar weet niet meer of zij toen thuis was. Later is zij verhuisd voor haar werk naar Uithoorn. Nu al jaren geen contact meer en ben haar adres zoekgeraakt, helaas.
Ik ben in de jaren tachtig nog lid geweest van International Penfriends. Ik had penvrienden en vriendinnen over de gehele wereld: Engeland, Frankrijk, Brazilië, Australië, Taiwan en de V.S. Contact is wel verwaterd.
Het moet in 1953 geweest zijn dat ik als 14-jarig meisje met een groep van school op bezoek ging bij mijn penvriendin, Catherine Large. Ze woonde in Wadworth in Yorkshire en de school had voor contactadressen gezorgd. Het was een uitwisseling tussen twee scholen, want de Engelse leerlingen kwamen later ook hier op bezoek. Als 18-jarige ben ik daar nog een keer geweest, het was heel leuk. Ze woonde in een echte cottage met haar ouders en een broer, die tijdens mijn bezoek trouwde. Toch jammer dat zoiets verwaterd, want ik denk best nog wel eens: hoe zou het met haar zijn.