Al vrij jong wilde ik gaan paardrijden, maar doordat ik last had van bronchitis moest ik wachten totdat dat onder controle was. Doordat we verhuisden naar een gezondere omgeving lukte dat gelukkig en toen ik een jaar of 11 was mocht ik dan toch op paardrijden. Ik was super blij.
Naar de manege
Eens per week brachten mijn ouders mij naar de manege in Egmond waar ik les kreeg. Ik genoot van de sfeer, de lucht in de stal, het contact met de paarden. En toen ik iets ouder was mocht ik alleen op de fiets zodat ik vaak wel twee keer in de week op de manege te vinden was. In de vakanties natuurlijk nog veel vaker. Brood mee want we bleven vaak de hele dag. Helpen met borstelen, opzadelen of gewoon “er zijn”. Die sfeer daar genoten we van. Ons groepje paardenmeisjes met een enkele jongen erbij. We hadden bijna allemaal een lievelingspaard, maar we moesten ook wel wisselen om te leren op meerdere paarden te kunnen rijden. Mijn lievelingspaarden waren Fury en Sandra en ik probeerde daar dan ook zo vaak mogelijk op te kunnen rijden natuurlijk.
Thuis oefenen
Vaak oefenden we dressuurles in de achtertuin. Op het terras plaatsten we letters zoals in de manege. Om de beurt waren we de leraar of de ruiter. En we “huppelen” dan in het rond van A naar C, maakten denkbeeldige voltes en gingen over in galop. Als iemand ons zo had gezien
Naar buiten
Na verloop van tijd hadden we een groep waarmee we eens per maand onder begeleiding naar buiten mochten, de duinen in en soms ook naar het strand. Dat laatste was spannend, omdat de paarden onrustiger waren op dat brede strand, je moest goed opletten. Dat ging helaas ook weleens mis en dan lag je ernaast.
Pannenkoeken eten
Een heel bijzonder uitje was dat we een enkele keer met een groep via de duinen naar Johannes Hof in Castricum gingen, een flinke rit. Daar was bij het restaurant een paardenstal en net als vroeger kon je daar dus je paard stallen en een hapje eten. Wij gingen voor de pannenkoeken en daarna met een volle maag terug naar Egmond, dat viel niet altijd mee maar dolle pret.
Paardenliefde
Het is een echte liefde, als je valt voor paarden. Zelfs in de vakantie probeerde ik als er paarden waren te rijden. Een keer was dat heel onverwacht, ik was een jaar of 11 en we kampeerden in Duitsland. Er kwam een man op een ponypaard op de camping, mijn ouders raakten met hem aan de praat en ik bekommerde mij natuurlijk om zijn paard. Hij vroeg of ik er even op wilde zitten (wist niet dat ik kon rijden). Dat wilde ik wel, maar had een mini-jurkje aan en sandalen. “Acht wat maakt dat eigenlijk uit” – ik pakte mijn kans en vroeg of ik even een stukje mocht rijden op de weide naast de camping. En daar ging in mijn mini-jurk. Wellicht herken je in deze bijzondere liefde, laat het vooral even weten.
Meer blogs:
Reacties 2
Veel van jou beschrijving ligt duidelijk in mijn geschiedenis beschreven ,voorbeeld Egmond ,Castricum aan zee , pannenkoekenhuis Johanneshof is duidelijk ook mijn jeugd verhaal, het zijn de plekken waar ik vaak kwam. Het paarden verhaal kwam bij mij uit Hoofddorp waar ik vaak in vakanties op een boerderij logeerde. Daar was ook een manege die ik met familieleden regelmatig bezocht.
Een echte paardengek was ik niet, maar het leek me in mijn jeugd wel heel leuk om te paardrijden. Ook had ik van een vriendinnetje een boek gekregen en nog bewaard, "Tiny gaat paardrijden", en daar staan hele mooie illustraties in, waarbij je de glanzende en mooie huid van het paard zag en paardrijkleding, evenals de omgeving en dan had ik zo'n zin om dit ook te doen. Omdat ik echter gehoord had, dat een dure sport was, durfde ik het niet aan te kaarten bij m'n ouders. Toen ik jaren later in Ameland 3 weken op vakantie ging, ben ik het, nu ik het zelf kon betalen, eindelijk toch met plezier gaan doen.