Oude gele DAF bus – die eerste busreis

De eerste busreis van schoolBANK redacteur Roger was helemaal alleen naar opa en oma en hij was toen een jaar of 5/ 6. Een luttele 10 kilometer van Erp naar Gemert met zo’n oude gele DAF Zuid-Ooster bus kent u ze nog? 

Oude Gele DAF

Ik heb er nog zo een in het klein, maar dan in het blauw die mijn oma ooit van de Remia punten gespaard heeft. Met van die deurtjes die open kunnen. Maar door de jaren is de bus flink gehavend en is de lak op plekken afgestoten. Hij is ook meer dan 50 jaar oud en tig verhuizingen verder! Maar goed, ik ging eerst met mijn moeder samen naar de bushalte midden in het dorp achter de kerk tegen over de bakkerij waar mijn vriendje Bartje woonde. Ik weet niet of die nog bestaat en of dat later de bekende Bakker Bart geworden is denk ik nu? Zou wel toevallig zijn. 

Uniformjasje

Daar stonden we bij de bushalte dat was zo’n metalen raamwerk met glas en een dakkie erop. Kent u het nog? daarnaast stond een paal met een geel bordje met getallen van de buslijnen en daaronder een witbordje met aankomst- en vertrek tijden. We stonden daar te wachten op de bus met nog een paar mensen. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik de bus aan zag komen. Met gepiep en gekraak stopte hij en een warme walm van dieseldamp steeg op. Met zo’n typisch sissend geluid klapten de deuren automatisch open. Voor mij toen wonderen van techniek! Aarzelend sprong ik op de eerste treden en ik keek vol ontzag naar de buschauffeur, voor mij een absolute autoriteit. Zijn uniformjasje hing naast hem aan een haakje en hij had een buikje. Hij had een pet op en een blauwe stropdas met de mouwen opgerold. Het onderste knoopje van zijn hemd stond open. Ach nee dit laatste fantaseer ik nu, maar het had wel zo kunnen zijn. Gek als ik aan een buschauffeur denk zie ik altijd op een of andere manier die VVD’er Fred Teeven voor me: ken u hem? Maar goed, toen een kaartje kopen. En nee, geen OV of strippenkaart gedoe, maar gewoon met guldens betalen bij de chauffeur.

Enkeltje of retour?

Met open mond keek ik naar zijn handelingen toen mijn moeder betaalde en de buschauffeur tig keer op het hart drukte mij te waarschuwen waar ik er uit moest. “Ja, ja, mevrouwtje, komt goed.” zei hij met een geruststellende blik en ging verder met zijn handelingen. Naar Gemert, enkeltje of retour? Voor mij toen totaal nieuwe begrippen. Ook geen idee meer wat het toen kostte.

Hij had zo’n grijs metalen kastje met ’n handeltje waar hij aan trok en daar kwam dan een kaartje uit. En dan die geur in de bus. Een mengelmoes van diesel, rubber en natte dweilen. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven maar ik zou het uit duizenden herkennen. Toen snel een plaatsje gezocht langs het raam zodat ik mijn moeder nog kon zien en haar kon uitzwaaien. Zo wat voelde ik me groot  maar even later, toen de bus optrok ook heel klein, omdat het enige houvast dat ik nog had de chauffeur was. De overige reizigers kan ik mij niet goed meer herinneren. De bus trok op, jee wat een herrie en geschok was dat. We gingen voorbij de apotheek van mijn vriendje Tom van Os, zou dat er nog zijn? Een scherpe bocht naar links en zo verder over ’t kanaal de Aa en langs een groot mengvoederbedrijf richting Gemert.

Van Erp naar Gemert

Het zijn misschien ‘n 10 luttele kilometers van Erp naar Gemert. Voor mij geheel alleen toen een absolute wereldreis! Mijn god wat voelde ik me groot. En dan aangekomen in Gemert op dat immense Ridderplein. Oja, ik moest op het rode knopje drukken zodat de bus zou stoppen. Naja hij zou er sowieso gestopt hebben denk ik nu. Maar toch op dat knopje mogen drukken gaf me een soort gevoel van volwassen te zijn. Die autoriteit, de buschauffeur, zou stoppen als ík, kleine uk op dat knoppie zou drukken; ongelofelijk een volwassene die naar mij luisterde en deed wat ik zeg; wat een macht had ik plots!

Opa en oma

Dan die spanning, ik voel het nu nog, want staan Opa en Oma er al? Opa een grote man met een enorme dikke buik en een piepklein Indisch omaatje. Ja bij het grijs groene metalen bushokje stonden ze, pffffft, wat een opluchting! Nu dik 50 jaar later zit ik hier op het terrasje bij het Ridderplein. Drink ’n kop koffie en mijmer van toen ik klein was.. Het is allemaal niet meer. Nu staat er een of ander standbeeld. Ook het bloemenkioskje en het boekenzaakje zijn niet meer. Nu een makelaar en een groot bankgebouw. Het plein is ook een stuk kleiner dan in mijn herinnering. Doe mijn helm op en start mijn V-4, geef gas en kijk nog even om: machtig, de herinnering, een baken van mijn jeugd, het Ridderplein, mijn eerste busreis..

Kunt u zich uw eerste reis alleen nog herinneren?