Tijdens deze corona pandemie word je min of meer gedwongen veel tijd thuis door te brengen, vooral als je valt onder de z.g. risicogroep van laten we zeggen in mijn geval 70+. Nou heb ik me in mijn hele leven nog nooit één dag verveeld, maar er komt een moment dat je je routinematige bezigheden een keer aan de kant schuift en in een opwelling tegen je vrouw zegt: “ik ga eens een doos van de zolder halen en uitzoeken wat er van weg kan”, dit onder het motto: “want je wil je kinderen er later ook niet mee opzadelen”. Vol goede moed trok ik de ijzeren vlizotrap van de zolder naar beneden, zo’n trap waarbij je altijd moet opletten dat je vingers niet afgeklemd worden en pakte de eerste de beste plastic box.
Ik nestelde mij aan de grote tafel in de huiskamer en op de grond zette ik naast mijn stoel een lege kartonnen doos neer.
Als eerste kwam ik een grote stapel oude brieven tegen met bijbehorende foto’s, herkomst medio jaren zestig. Het betrof de correspondentie met allerlei dames in den vreemde. Zo kwam ik brieven tegen van Rosemary uit Bulawayo-Rhodesië (het huidige Zimbabwe), Inez uit de VS, Henne uit Denemarken en Carmen uit Italië. Die brieven werden meestal beëindigd met XXX wat kennelijk stond voor drie kusjes. Hoe onschuldig toch.
“Ach, die kunnen nu wel een keer weg”, murmelde ik, maar voordat ik ze in de papierversnipperaar gooi, wil ik ze toch nog één keer lezen. Al doende dwaalden mijn gedachten af naar die lang vervlogen tijd en ik probeerde mij voor te stellen hoe de meisjes van toen er als volwassenen nu uit zouden zien.
Hoe zou het de donkerharige Carmen zijn vergaan. Ik had haar ontmoet in ons pension tijdens een zomervakantie in Rimini. ‘Om haar wat beter te leren kennen’, sprak ik op een avond met haar af om zittend op het strand naar de zonsondergang te gaan kijken. Tot mijn afgrijzen ontdekte ik al snel dat we op 10 meter werden gevolgd door haar oudere broer, die door haar ouders achter ons aan was gestuurd, kennelijk om een oogje in het zeil te houden. Het enige wat ik die avond heb mogen vasthouden was haar hand. Wat een zeperd.
Waren mijn ‘penvriendinnen’ allemaal gelukkig getrouwd met de liefde van hun leven of juist met een sukkel of bruut en allang weer gescheiden? Ik zal het nooit te weten komen. Na een paar uur legde ik de brieven netjes op een stapel naast me op de tafel. Een perforator en een nieuwe ordner deden de rest. De kartonnen doos bleef vooralsnog leeg.
Speciale knutselwerkjes
Dan maar eerst wat anders uit die doos opdiepen, zoals een grote envelop, waarin ik allerlei Vader- en Moederdag attributen aantrof.
Die speciale dagen waren voor kleuters vroeger het ultieme moment om onder leiding van de juf een ‘cadeautje’ in elkaar te frummelen, waarmee papa of mama nog heel lang blij zou zijn. Achtereenvolgens kwamen te voorschijn een kartonnen hand met een knijper eraan om papieren bij elkaar te houden, een met veel kleuren versierde papieren stropdas, een potlood met daaraan een balletje bevestigd en een groot aantal tekeningen. “Ik kan dit toch allemaal niet gaan bewaren” en met een nonchalant gebaar liet ik de werkstukjes één voor één in de doos vallen. Echter kreeg ik meteen spijt van mijn hartvochtige daad, want al die prullen waren gemaakt door onze kinderen toen ze misschien net in staat waren op een driewielertje door de huiskamer te crossen. Ik bukte me en haalde alles weer uit de doos.
Ook vond ik nog een fotootje van mijn jongste zoon, die als peuter meedeed aan het Kerstverhaal. Zo te zien speelde hij voor herder en hij stond naast de kribbe. De uitdrukking op zijn gezicht straalde angst uit en dat bleek een goede reden te hebben. Navraag leerde mij namelijk dat tijdens de voorstelling al snel één poot van de kribbe was afgebroken en dat mijn zoontje uit alle macht had geprobeerd het gammele ding overeind te houden. Ik weet nog dat ik later om zijn serieuze uitleg moest lachen en dat hij mij daarom toen heel stom vond.
Uren later deed ik de doos weer dicht en het enige wat ik had bereikt was dat de brieven met foto’s keurig op alfabet in een ordner waren opgeborgen en dat ik de brouwsels van onze kinderen in een nieuwe grote envelop had gedaan, zodat ze netjes bewaard bleven in de doorzichtige plastic doos. Voor wie, waarvoor, waarom? Zeg het maar.
Ik ben geboren onder het sterrenbeeld Maagd en die personen zijn doorgaans heel nauwgezet of misschien zelfs pietluttig en daarom heb ik voor mijn nageslacht een nette sticker op de doos geplakt met de wervelende tekst: ‘vernietigen na mijn dood’.
Bij leven kan ik het namelijk zelf niet.
Herkenbaar?
Meer van dit soort verhalen kunnen jullie lezen in mijn dit jaar verschenen boek: “Over tante Ka, de biggendrijver en anderen”, nu als winteractie tot 1 januari 2021 als e-book te downloaden voor slechts € 6,99 (normaal € 9,99). De paperback kost € 14,95.
Eenvoudig te bestellen via www.boekenbestellen.nl (e-book), snel te vinden door bij zoeken Ron Semeijn in te geven.
Reacties 3
Zeer herkenbaar Ronald; mbt "doos van zolder" ! Zo heb ik onlangs, 2 weken geleden alweer, wat 'vliegt de tijd', 5 dozen van de vliering gehaald, zij het met hulp van iemand, daar de toegang van mijn vliering (ad. achterzijde vh huis) via een luik bereikbaar is, boven mijn bed, dus met een huishoudtrap OP het matras moet staan -wankelen- om me dan omhoog te trekken! Gelukkig dus hulp ve sterke dame die de huishoudtrap goed voor mij vasthield en heb, zij het toch nog met behoorlijk veel inspanning, deze 5 dozen naar beneden weten te halen! (en nog 3 zgn "bananendozen" met allerlei "kerstspullen", die er ook alweer jaren stonden! "jaren stonden" zul je je wellicht afvragen? Ja echt: teveel werk om ze ieder jaar weer naar beneden te halen en heb bovendien, na het overlijden van mijn moedertje, wel genoeg spullen om het toch allemaal wat "kerst waardig" aan te kleden; 'versieren' ! Bovendien zo'n 14-15 jaar geleden, na die kerstdagen, zoveel moeite gehad die 3 bananendozen weer goed te vullen met allerlei kerstspullen -wellicht weer iets bijgekocht hetgeen er ook in moest- dat ik ze nooit meer van de vliering gehaald heb! Vraag me nu trouwens meteen af, hoe ik in m'n eentje destijds, die overige 5, zware dozen, OP die vliering heb gekregen: waarschijnlijk stond mijn bed er nog niet, óf ik heb destijds eerst het matras eraf gehaald om wiebelen en vallen te voorkomen! Goed, die 5 zware dozen samen met die 3 bananendozen in m'n auto gezet, aangevuld met nog wat tassen en weer naar het Noorden des lands waar ik mezelf 'getrakteerd' heb op een leuk klein huisje; ook alweer 3 jaar geleden(!), voor 'm'n oude dag' !! (de onderkant van mijn kleine autootje schraapte al over de eerste "put-drempel" in de straat bij het wegrijden, dus zat alwéér aan zijn "Max Laadvermogen" (leuke 13-delige serie trouwens destijds uitgezonden door de VPRO) van totaal, dus met bestuurder, eventuele bijrijder én een volle tank, van zo'n 285 Kg!! Eenmaal aangekomen alhier (Frl.) de dozen in de garage in een leeg rek geplaatst om ze later wellicht ooit weer eens in te zien en weer de herinneringen van toen tot mij te nemen! Weet -bijna precies- wat erin zit, daar ik AL mijn schriftjes zowel van de toenmalige 'kleuter/peuterschool' de "Zeeaster" almede de zgn 'lagere school' de "Kinselmeerschool" en ook nog de schriften en boeken van de middelbare school; "SGN", heb bewaard! Ook nog een doos vol met enige "Muziek bladen" zoals "Oor" "Muziek Expres" en andere. Wat moet ik er eigenlijk allemaal mee: spul uit 1965-67 ("Zeeaster") uit 1967-1973 ("Kinselmeer") en 1973-? SGN. Ach allemaal weer eens heerlijk bekijken en lezen, zo ook die brieven van die ene 'pen vriendin', met wie ik tot voor kort nog contact had op FB ("Face-Book"), althans als die brieven er inzitten daar ik eigenlijk denk ik ze elders gestopt heb! Komen ook wel weer in het zicht! Ja Ron het gaat allemaal toch mee: jeugdsentiment allemaal! Gelukkig geen kinderen en/of andere familieleden die ik er eventueel mee op zou kunnen zadelen; bijna iedereen is al 'hemelen'; m'n zus leeft nog als het goed is, maar helaas(?) daar al bijna 25 jaar geen contact meer mee (????? : Geen ID). Voorlopig andere prioriteiten zoals, je haalde het ook al aan: de tuin! Slechts 541m2 dus valt mee! Heerlijk grasmaaien, bladeren harken én de dakgoten weer van bladeren ontdoen: vorige week gedaan; best een karwei. Maar nog steeds bezig met van alles en nog wat, zodat die dozen uitpakken nog 'even' op zich moet laten wachten (stonden immers al va 2001 op die vliering, dus een paar maanden meer zal er geen kwaad aan doen! Nee 'vervelen' zal ik mij ook NOOIT! (nog teveel geluidsdragers ook aanwezig in beide huizen, voordat ik die allemaal beluisterd heb ben ik zeker 10-20 jaar verder: dus maar NIETS(?) meer bijkopen!)
Dag Jelte, leuk verhaal. Ik heb toch nog iets goeds kunnen doen met een paar brieven van 50 jaar geleden. Een achternicht wilde graag een originele brief van haar moeder en een van haar oma hebben, die ik ooit had ontvangen in het buitenland. Toch goed dat ik ze niet heb weggegooid. Nu moet ik weer moed verzamelen voor het (laten) digitaliseren van dia's en films van ruim 40 jaar geleden. Ach, wie wat bewaart, die heeft wat! Groeten, en sterkte met het opruimen, Ronald (Ron Semeijn)
Dag Ronald; ik lees net je reactie pas, daar ik een melding kreeg van "schoolbank" mbt : "de allerbeste kerst hits". Ja leuk dat je dan toch, door het geplaatst te hebben, een reactie hebt waarmee je weer iets kunt betekenen voor iem. Ja die 'sterkte met het opruimen' kan ik wel gebruiken, edoch heb nog niets weer ingepakt terwijl 'morgen' (straks) 24-12-2020 het plan was weer naar Frl. te gaan met volle auto! Maar alhier (NH) ook nog genoeg te doen gehad mbt het toch maar eens uitzoeken van dozen, die nog hier en daar staan. Genoeg plannen in het hoofd; nu nog uitvoeren. Nu gooit 'Corona' wederom roet in het eten; hetgeen voor mij persoonlijk weinig tot niets uitmaak -vooraad genoeg in huis, altijd- echter door de zg. "lockdown" toch iets meer beperkt! Nu had ik reeds in Frl. bij een kringloop 2 mooie, maar vooral stevige rekken gezien, om daar eindelijk eens een begin te maken met het neerzetten en alfabetiseren van de veel eerder neergezette Big Shoppers vol met LP's!! En deze rekken zijn tijdens mijn afwezigheid i.o. achter mijn huis neergezet, een paar dagen voordat de sluiting van deze winkel t/m 19 jan. 2021, definitief was: dus vervelen hoef ik me ook daar niet!! (ach ja je moet maar een hobby hebben, en dan ook nog verzamelen en niets weg kunnen gooien! MAAR wel weer leuk, om dan weer die spulletjes in je handen te krijgen met alle, toch meestal heel leuke herinneringen!! Jeetje alweer bijna de 24ste; de dag dat mijn vader 104(!) geworden zou zijn; dus zo maar even een kaarsje branden! (zij het nu op batterijen: veiliger!) Zo blij, dat mijn ouders deze tijd NIET meer hoven mee te maken (hetgeen theoretisch best gekund zou hebben natuurlijk). Goed Ronald: jij ook succes met het digitaliseren van de dia's & films! Rest het mij nog jou en familie een paar fijne kerstdagen te wensen, in goede gezondheid en een enorme saamhorigheid! Hetzelfde natuurlijk voor 'Oud & Nieuw'! De laptop gaat mee; dus wellicht kan ik dan eerder op een reactie reageren. Groetjes (Cornelis) Jelte Briedé