Heb jij ook een christelijke opvoeding gehad? Dan heb jij waarschijnlijk ook op de zondagsschool gezeten, die aan jullie kerk verbonden was. Wij hebben de zondagsschool bezocht, hoewel mijn ouders geen lid waren van de kerk die deze zondagsschool organiseerde. Mijn ouders kwamen in 1955 vanuit Nederlands-Indië naar Nederland, waar zij eigenlijk geen familie of andere kennissen hadden en al helemaal niet bij een kerk hoorden. Mijn vader was van huis uit protestants en mijn moeder katholiek, twee geloven op één kussen.. Omdat zij ons toch het christelijke geloof wilden meegeven mochten wij naar de zondagsschool van de Nederlands Hervormde Kerk in ons dorp, die voor ons (mijn zus, broer en ik) lopend te bereiken was.
Een ochtend op de zondagsschool
Wat deden wij op zo’n ochtend? De dienst duurde ongeveer twee uur, net zo lang als de volwassen dienst. Je begon vanzelfsprekend met bidden en zingen, daarna werd er een verhaal verteld uit de bijbel. Waarbij er op een flanelbord illustraties werden ‘geplakt’. Ook werd er geknutseld, altijd leuk. Aan het einde van de ochtend werd er ter afsluiting weer gezongen, gebeden en gecollecteerd voor het goede doel. Voor de collecte hadden wij van onze ouders wat kleingeld meegekregen. Van het overige geld mochten wij ieder een ‘negerzoen’ kopen, bij de snackbar op de terugweg.
Christelijke feestdagen
Wij vierden met de zondagsschool (en volwassenen): Pasen, Pinksteren en kerst. Voor ons was het kerstfeest wel het hoogtepunt van het jaar. Sommigen mochten meedoen aan het kerst(toneel)spel. Aan het einde van de kerstviering werden wij een voor een naar voren geroepen en kregen wij ons kerstcadeau: een papieren tasje met wat lekkers, iets gezonds en een boek. Meestal was dat een boek van W.G. van der Hulst, een ‘christelijke’ schrijver. Voor de meisjes een boek uit de Rozemarijn-serie en voor de jongens hoogstwaarschijnlijk iets avontuurlijks. Wij hadden natuurlijk allemaal onze mooiste kleren aan, want de geboorte van Jezus moest gevierd worden.
Of ik iets heb opgestoken van de zondagsschool? Natuurlijk. Al waren het alleen al de bijbelse namen die in veel gezegden en uitdrukkingen voorkomen. Er zullen vandaag de dag niet veel kinderen zijn die aan het verhaal van David en Goliath denken als zij in de achtbaan ‘de Goliath’ stappen.
Reacties 15
Heel herkenbaar. Wij moesten echter heen. Ik ben desondanks de jongste gebleven. Naast het boekje van barendje kregen we nog een moeder kind sinaasappel met de kerst. Een echte traktatie.
ging heel kort in joppe naar het gebouwtje rehoboth. daar was een fijne zondagschooljuf. mevr wiltink. kerstliederen maakten veel indruk op mij toen
Heel herkenbaar. De boeken van Rozemarijntje heb ik met plezier gelezen. Mijn jongste (4e) dochter hebben wij Rozemarijn genoemd. Ze vindt zelf "Roos" wel zo gemakkelijk als roepnaam. Judith Reedijk (1953)
Heel herkenbaar al duurde het bij ons elke zondag, net als de kerkdienst, 1 uur. Met kerst kregen wij ook een boekje van W.G. van de Hulst. Zelf nooit "Rozemarijntje" gehad. Wel herinner ik me: " De boze koster", Bob, Bep en Brammetje en het verhaal dat ik ook later (wel een beetje aangepast) in mijn kleuterklas vertelde "Voetstapjes in de sneeuw".
Heel herkenbaar; ik heb zelf begin jaren '70 op de zondagsschool gezeten en vond het erg leuk. Later ben ik zelf zondagsscholleidster geworden en dat heb ik zo'n twaalf jaar met veel plezier gedaan!
Zondagschoolervaring: Als gezin gingen wij iedere zondag naar de geref. kerk, alwaar we ruim een uur werden verpoosd door de dienstdoende predikant. Tegen elf uur waren we dan weer thuis; mijn vader had dan vaak nog meer honger en zette dan onmiddellijk Radio Bloemendaal op, waar de in die tijd vermaarde dominee Toornvliet ons op zijn bekende indringende wijze toesprak. Voor ons, als kinderen, was die tweede dienst op één ochtend iets te veel van het goede en wij vonden een alternatief: Op de hoek van onze straat stond een Chr. geref. kerk, waar van half twaalf tot half één een zondagschool aan verbonden was. Hier werden wij, op een redelijk plezierige wijze, nog wat verder bijgeschoold door enthousiaste amateur-leerkrachten. Jaarlijks hoogtepunt was het kerstfeest dat op tweede kerstdag in de kerk werd georganiseerd, waarbij ook ouders en verdere belangstellenden welkom waren. Uiteraard vormden warme chocolademelk en een grote kerstkrans een vast onderdeel. Gewoonlijk bleef je naar de zondagschool, totdat je in de zesde klas zat; van wie het zolang hadden volgehouden, werd e in de kerstviering afscheid genomen door de predikant. Je kreeg dan een getuigschrift en een bijbeltje als geschenk mee. In mijn geval waas mijn bijbeltje in de Nieuwe Vertaling, die destijds in de gewone geref. kerk al i gebruik was, terwijl de chr. geref. kerk zich nog bediende van de Statenvertaling. Dat ze voor mij een uitzondering maakten, waardeer ik nog steeds! Kees Verheij (geb. 1952) Kortom, ik herinner mij de zondagschool als een prettige tijd en koester daar geen negatieve gevoelens over.
De laatste twee regels in mijn reactie moeten andersom!
vond het verschrikkelijk. Werd gedaan door een van de zonen van onze dominee. Vond jonge mooie meisjes veel te leuk. Griezel. Na je 12 de naar cathechisatie. ook van die zelfde jongeman. Gauw ermee gestopt. Allemaal zo rond 1962.
Knap van je om die keuze gemaakt te hebben om te stoppen! Zeker voor die tijd toen.
In de jaren 50 en begin jaren 60 op zondagsschool gezeten. Wij noemden het Kinderkerk. Hadden van die blauwe boekjes van de NZV (Nederlandse Zondagsschool Vereniging) die heette: "Wie zingt mee". Later een modernere versie in het groen, met slap kaftje. Was groot verschil in leiding. Orde houden was voor de één veel moeilijker dan voor de ander. Wij (mijn vader dus eigenlijk) bestelden altijd de boekjes die met kerst werden uitgedeeld en mochten ze voor lezen, dat wil zeggen eerst lezen en dan de rest bestellen wanneer wij ze leuk genoeg vonden. Ik zat in Amstelveen op zondagsschool, in de Wilhelminaschool en in de Vuurbaak. En inderdaad wat anderen zich ook herinneren, de flanelplaten.
Als jong kind zat ik op de zondagschool. En voor de middagdienst hadden we een klein uurtje zondagschool.Wij leerden een bijbeltekst en een psalmversje. Niks geen nare herinneringen daar aan. En met de kersfeestviering kregen we een mooi boek en een zak met fruit .Opvallend is juist dat nu veel ouderen zeggen dat ze het mooi vonden en fijne herinneringen hebben aan die tijd. In het vrijwilligerswerk zijn het juist de versjes van vroeger die zij zich nog herinneren en op kunnen zeggen. Ook al gingen ze later soms niet meer naar de kerk. Ook onze kinderen zaten op de zondagschool tot hun 12de jaar. Daar hadden zij hun vriendjes en vriendinnen. Mooi toch?
Tsja, de zondagsschool. Ik ben er een paar keer heen geweest, de school was verbonden met de Jeruzalemkerk aan het Vespucciplein in Amsterdam-West. Maar al gauw bleek dat ik de 'echte' kerkdienst veel leuker vond dan die voor kinderen. Niet in het minst, omdat de organist in die kerk Piet van Egmond was, die al van ver herkenbaar was aan zijn rode haar en zijn flamboyante costuums. Hij begeleidde ook de psalmen en gezangen van de gemeente. Indrukwekkend, want iedereen leek de tekst te kennen. De enige reden voor de Zondagsschool was dat je met Kerst een boekje en een sinasappel kreeg. Destijds - begin jaren vijftig - nog een luxe. Rolf Wolfswinkel
Ja, ook ik ging (moest) in de jaren 60 naar de zondagsschool van mijn ouders. Die was in het lagere schoolgebouw waar ik doordeweeks ook naar toe ging, school O aan de Vredenseweg in Winterswijk. Ondanks dat ik een hekel had aan de zondagsschool heb ik goede herinneringen aan de zondagsschooljuf, mevrouw Oenema, een heel lieve vrouw. De sterke verhalen vond ik het mooist, van Samson bijvoorbeeld. En medeleven met die zielige Moses, die in een rieten mandje met de rivier meedreef....zo'n ding is toch niet waterdicht? Toen het bericht kwam dat mevrouw Oenema plotseling overleden was heb ik daar als kind oprecht verdriet over gehad. In mijn middelbare schooltijd het vervolg: naar cathechisatie, maar daar was ik als steeds kritischer wordende puber gauw klaar mee en heb me dus ook niet laten "bevestigen" als lid van de NH kerk, zeer tot onvrede van mijn ouders.
Ik moest samen met mijn iets oudere broer iedere week naar de Zondagschool in de Javastraat in Amsterdam Oost, zo midden jaren vijftig. Die begon om twee uur, precies gelijk aan het aanvangstijdstip van mijn toenmalige voetbalclub Zeeburgia aan de Kruislaan. Daar kon ik dus nooit heen. Stiekem wegblijven kon ook niet want ten bewijze van je aanwezigheid in de ‘kinderkerk’ kreeg je een stempeltje op een kaart. Bij thuiskomst controleerde mijn moeder dat meestal vluchtig. Toen een van mijn vrienden een echte vulpen voor zijn verjaardag had gekregen, hebben we het stempeltje geprobeerd na te tekenen. Mijn moeder controleerde het toch nooit zo goed. Op naar Zeeburgia. Omdat mijn broer en ik een stuk later thuis kwamen dan mijn moeder gewend was, heb ik verzonnen dat de dominee een heel mooi, maar ook een beetje lang verhaal had verteld. Ma slikte dat voor zoete koek en zoals door ons gehoopt had ze ook de vervalsing niet in de gaten. Ik had echter geen rekening gehouden met de goed georganiseerde controle commissie van de Zondagschool, want de woensdag erna kreeg mijn moeder een kaartje in de bus met de vraag van de voorzitter of haar twee telgen op zondag misschien verdwaald waren. Om de ‘ernst’ van het delict te onderstrepen stond op het kaartje een jongetje afgebeeld dat eenzaam op een verlaten landweg liep. Enfin, als straf mocht ik een week lang ’s avonds na het eten niet meer de straat op. Ook de catechisatie heb ik nog een blauwe maandag bezocht. Omdat ik ook daar liever over voetballen wilde praten, was de dominee snel met mij klaar en ik met hem.
Zondagschool moest ik ook heen. Was er geen fan van, maar het werd pas erg door de jongetjes die er ook heen moesten en die daar helemaal geen zin in hadden. Ze verpestten het voor iedereen door aan de lopende band kwaadaardig kattekwaad uit te halen. Er was nooit een rustpunt. De vrouwen die er les gaven waren aardig en konden niets tegen de jongens beginnen en volgens mij zijn ze toen gestopt met lesgeven. Die jongens zijn allemaal slecht geëindigd. Aan de drank, geen goed werk kunnen vinden, niet in staat om een blijvende relatie aan te gaan. Waarschijnlijk hadden de stumpers het thuis gewoon bar slecht en reageerden ze dat op anderen af. Best triest allemaal.