In de jaren 70 woonden we in het Brabantse dorpje Erp, Tolstraat 18. Als ik er nu, zo’n 50 jaar later, nog eens kom herken ik er totaal niets meer. Ja, het huis waar we woonden nog wel, maar de rest? Het gras veldje waar ik vroeger speelde, is weg en staan er nu huizen.
Het is zo’n vreemde gewaarwording omdat je een beeld in je hoofd hebt hoe de omgeving voor jou is en dat beeld komt niet meer overeen met de werkelijkheid. Als ik er in die 50 jaar was blijven wonen was het natuurlijk óók verandert echter stapje voor stapje. Het is als een plotselinge decors wisseling in het theater; je bevindt je plots in een geheel andere wereld alleen het theatergebouw waar in het decor zich bevindt, is nog exact hetzelfde.
Maar goed paardrijden. Ik had zo’n jonge enthousiaste moeder die steeds weer iets nieuws bedacht voor ons kinderen. Zo kwam ze op een dag met, jawel, paardrijden. In die tijd een tamelijk elite sportje, tenminste dat deden in die tijd, begin jaren 70, niet veel mensen. Dus op een dag hup bij moe achter op de fiets naar Volkel; dat was ongeveer 15 KM fietsen. In Volkel was de dichtstbijzijnde paardenmanege. Het lag achteraf op de weg naar Uden een tijdje later is de manege verhuisd een paar KM verder op richting Volkel. Weet bij God niet meer hoe het heette en bij na vraag bij mijn moeder wist zij het ook niet meer. Zelfs op internet kon ik het niet vinden. Had het wel een naam bedenk ik nu?
Ik was 4 en ik kan me niet meer zo precies herinneren hoe de eerste les was maar wel de rijinstructeur. Een oud-militair met de geweldige naam: Sint-Annaland. Kom er nu achter dat een plaats in Zeeland ook zo heet. Wat ik me ook goed kan herinneren is het paard of paarden waarop ik toen veel reed. Het eerst een Fjord met zijn typisch vachtkleuren. St.-Annaland noemde dat het chocoladepaardje en het tweede was een witte Arabier genaamd Arab.
Paardrijden als kleine uk. Ik kon dus bij God nooit op een paard komen zonder kruk of hulp van iemand die me een handje gaf. Eenmaal op het paard kon ik ook dus never nooit bij de beugels met mijn korte beentjes. Sint-Annaland moest dus steevast met zijn Victorix zakmes gaatjes bijmaken in de riemen van de stijgbeugel zodat met mijn voetjes in de beugel kon.
Ja en paardrijders onder u weten van het belang van je benen bij het sturen van een paard. Met bewondering kon ik naar goede ruiters kijken die bijna zonder echt aan de teugels te trekken het paard kunnen sturen. Als kind kon ik dus niet zoveel sturen met mijn benen en hakken. Een paar jaar geleden mocht ik eens rijden op show paarden die ze gebruikten bij ridder show gevechten. Zij zijn getraind op de bevelen die je geeft, dus compleet te berijden zonder behulp van teugels of je benen. Een heel bijzondere ervaring. Ik kan mij nog een paard van vroeger herinneren, maar ik was toen al veel ouder want ik had het paard zelf ingereden, dat ik kon sturen door enkel het zweepje te laten zien dus niet echt een tik mee gaf.
Tijdens mijn revalidatie van een zwaar motorongeluk in het St.-Maartens kliniek in Nijmegen mocht ik ook paardrijden. Die paarden zijn supermak. Ja, het opstijgen was zeker een probleem en moest ik eerst met de rolstoel op een verhoging rijden om vandaar op het paard geholpen te worden. Moest wel even slikken en terugdenken aan mijn jeugd, een jaar of 16, toen ik regelmatig paarden moest ophalen in een wei. Zonder teugels of zadel me op het paard slingerde en zo naar de stallen reed.
Maar goed ik kan u nog veel verhalen vertellen over mij en de paardensport vroeger, maar dan wordt het verhaal denk ik te lang. Bijgaand een foto van mij op Arab bij het afrijden van mijn eerst officiële proef. Ik kreeg een oranje lintje.
En u, wat was uw eerste sport of ervaringen met de paardensport?
Meer blogs: