Een spannend kerstverhaal van toen uit Twente

Een kerstverhaal uit de oude doos

Wij woonden vroeger aan de rand van een landgoed. De eigenaren van dit landgoed waren onze naaste buren. Ze woonden daar met z’n drieën, een ouder kinderloos echtpaar en de geestelijk gehandicapte broer van hem. De villa lag prachtig, met vijvers rondom, bruggetjes en bos. Aan de voorkant had de familie zicht op een weiland met in het midden een groep tamme kastanjebomen. Onze buren waren deftige mensen, zogenaamde textiel baronnen.

Hun landgoed was onze ‘achtertuin’. Wij speelden daar het hele jaar door. Het was er prachtig magisch zoals op de foto’s te zien is.
Soms kwamen we de deftige mensen tegen. Ze zeiden: ‘aaag’ in het voorbijgaan. Maar we wisselden nooit een woord met elkaar. Wij werden gedoogd zolang we maar op afstand bleven. Zo ging dat.

De boswachter

De familie had  ook een boswachter in dienst. Hij woonde met zijn gezin in een boswachtershuis niet ver van de villa. De boswachter had een passende naam. Hij heette meneer Vogel. Als wij het over hem hadden dan spraken we gewoon over ‘Vogel’. We hadden een bijzondere band met hem. Hij zat ons regelmatig achterna, als we te dicht bij de villa kwamen of ander kattenkwaad uithaalden. Dat was vooral het geval in de maand oktober als de tamme kastanjes rijp waren.

Tamme kastanje jacht

Om bij de tamme kastanjes te komen moesten we het weiland oversteken dat in het zicht lag van de villa.

Dat was een spannend gebeuren want de deftige mensen konden ons dan zien vanuit hun huis. Het oversteken moest dus snel gebeuren. Eenmaal daar, raapten we de kastanjes. We vulden onze zakken, joegen een tak in de bomen om nog meer kastanjes uit de bomen te laten regenen.
We werden vrijwel altijd gezien.

Betrapt!

Ik stel me zo voor dat dan het volgende gebeurde. Er ging een telefoontje van het grote huis naar de boswachterswoning. “Gerard (Vogel), ze zijn er weer, de blagen van Walter bij de kastanjes… Ze vernielen de bomen. Doe je plicht!”. “Ja Meneer, ik ga erachteraan”.

Wij hoorden ‘Vogel’ altijd in de verte al aankomen want hij gebruikte zijn mobylette om ons te betrappen. Bij het horen van zijn brommertje kozen wij het hazenpad, de zakken gevuld met kastanjes. Snel snel snel, het weiland door, onder het prikkeldraad door, over de sloot naar huis. Het was zoooo spannend.

We hoorden hem roepen: “stelletje snotneuzen! Wegwezen! Waag het niet om terug te komen. Jullie hebben hier niets te zoeken!”

Rennen, lachen, gieren met een shot adrenaline in ons lijf kwamen we dan weer thuis met onze buit. We hadden ‘Vogel’ weer van ons afgeschud. Het belette ons nooit om de volgende dag weer op pad te gaan.

Kersttijd

Tegen de kerst,  zei onze moeder steevast: “het word tijd om de kerstboom te halen”. Ze duwde ons een doos sigaren in de handen en daarmee gingen we op pad.

Soms lag er sneeuw. We liepen voorbij de villa naar het huis met de kleine raampjes en oranje dakpannen.

Meneer Vogel deed open. Daar stonden we dan, oog in oog met “onze vijand”. Dat was altijd spannend. Hij keek ons nieuwsgierig aan en wij deden hetzelfde bij hem. “Dag meneer Vogel. We komen voor de kerstboom”. Hij wenkte ons, ging ons voor naar zijn enorme donkere houten schuur die vol stond met bomen.

Daar kozen wij een boom. Meneer Vogel bond de boom op onze slee, als er sneeuw lag, en als dit gebeurd was dan presenteerden wij onze doos sigaren aan hem. Hij knikte. Wij wensten hem een ‘zalig’ kerstfeest. Hij zei dan: “gelukkig kerstfeest en doe de groeten aan jullie ouders”.

Het jaar liep weer teneinde en het spel dat we door het jaar heen met elkaar speelden; het spel van de boze boswachter en de stoute kinderen was voor even in de ijskast. Het was tenslotte kerst!

Heb jij ook een bijzondere herinnering aan kerst of oud/nieuw of een mooi kerstverhaal?

Door: SchoolBANK redacteur Helga Walter

*De gebruikte foto’s zijn via Google gevonden.